Vikan - 20.01.1972, Blaðsíða 39

hann máli, síðan þau fóru frá
áótelinu i Feneyjum.
Hann gekk að blaðsölu-
borðinu og keypti „Tirnes".
Londonarblöðin voru rétt kom-
in og lágu við borðið i stórum
pökkum. Á forsíðunni var stór
mynd af tankskipi, sem hafði
strandað i Ermasundi.
Þetta var eiginlega furðulegt
slys og hann hafði hugleitt það,
siðan fréttin um það barst fyrir
nokkrum dögum. En þegar hann
fór að ihuga það nánar, var það
reyndar ekki svo furðulegt, eig-
inlega skrítið að slík óhöpp
væru ekki tíðari. Skip strandar
á skeri, það hallast, sekkur og
manneskjur drukkna. Þetta var
gangur lífsins.
Það er alltaf hættulegt að
lifa. Námaverkamaður gengur
ekkert að því gruflandi, að ein-
hverntíma getur komið að því
að göngin hrynji saman. Lög-
reglumaður á alltaf á hættu að
verða myrtur. Brunavörður
getur látið lífið við störf sin.
Læknir getur átt von á þvi að
smitast af banvænum sjúkdómi.
Og geðsjúkdómalæknir getur ..
Lækninum leið hálf illa.f
Hann hrukkaði ennið og hug-
leiddi hvað gæti hafa komið
honum til að leiða hugann að
þessum málum.
Tankskipið ... Nei, það var
eitthvað annað. Blaðabunkinn
á gólfinu. „Times“, sem hann
hélt á. Við hliðina á dagblöð-
unum voru tímarit og vikublöð.
Á forsíðu „Life“ var mynd af
froskmanni, sem synti með
spjót í hendinni; kraftalegur
maður, sem velti sér í öldum
Kyrrahafsins.
Já, bað hlaut að vefa þessi
mynd, sem hafði leitt huga hans
inn á þessar brautir. Einn af
sjúklingum hans var ákafur
froskmaður. Ameríski sjúkling-
urinn, Don Kellog.
Kellog saknaði þess að geta
ekki stundað froskmennsku i
London, þar sem hann var um
þessar mundir, til lækninga. í
Bandaríkjunum var ekki svo
mikið um sálsjúkdómarann-
sóknir, læknar þar höfðu ekki
mikla trú á sálgreiningarað-
ferðinni. Vesalings Kellog.
Hann var sjúkur og hafði orðið
að þola margar raunir.
Hvernig skyldi honum líða,
hugsaði Hannah. — Hvernig
skyldi hann hafa tekið fjarveru
minni? Það var eiginlega furðu-
legt að i allri London skyldi
ekki vera hægt að koma slikum
sjúklingum fyrir, á sjúkrahús-
um eða hælum. Með tilliti til
öryggis samfélagsins átti þetta
fólk að vera undir eftirliti, ætti
alls ekki að ganga laust...
Hann vissi reyndar ekki mik-
ið um líf Kellogs. Sjúkdómur
hans var of alvarlegur, til að
hann hefði fram að þessu getað
greitt úr spurningum, sem lagð-
ar voru fyrir hann. Hannah
læknir hafði fengið einhverjar
upplýsingar frá lækni hans í
Ameríku, þegar hann tók hann
að sér sem sjúkling.
Móðjr Kellogs var af auðugu,
en ístöðulitlu fólki komin. Hún
hafði fengið taugaáfall, þegar
hún gekk með drenginn og eftir
fæðinguna hafði hún fallið í
þunglyndi og hugarvíl. Þegar
hann var fimm ára, svipti hún
sig lífi.
Faðir hans var drykkjusjúk-
lingur og kvennaflagari. Hann
bjó með konu sinni í fjögur ár,
en þá yfirgaf hann hana. Dreng-
urinn var þá þriggja ára og frá
þeim tíma losnaði hann ekki við
þá tilfinningu að hann ætti að
passa móður sína. Hann varð
alltof snemma fullorðinn. f
stað bess að þroskast á eðlileg-
an hátt, hafði drengurinn ávalt
líkt eftir fullorðnu fólki og
þessvegna aldrei náð eðlilegum
þroska. Hann var lika haldinn
óstjórnlegu hatri til föður síns,
sem algerlega hafði brugðizt
honum.
Hann reyndi að bera sig eins
og þroskaður maður, en það
varð ekki annað en eftirlíking.
Skyndilega fann Hannah
læknir fyrir miklum áhyggjum
af honum. Það gat orðið Kellog
örlagaríkt að hann hafði farið i
þessa ferð. Það gat orðið til þess
að sú tilfinning legðist á hann,
að hann hefði verið svikinn og
yfirgefinn ...
Framhald í nœsta blaði.
KONA UM BORÐ
Framhald aj bls. 15.
þetta ekki Yabbie?
Þetta var þá Yabbie, sem ég
hafði verið að skoða í höfninni
í San Sebastian, Mooney, sem
ég hafði séð á þilfarinu og rödd
Querols, sem ég hafði heyrt.
Hann horfði háðslega á mig.
— Þetta er sannarlega karl í
krapinu, sem við höfum dregið
um borð. Hann er hálfdauður,
en samt í standi til að lesa
nafnið á bátnum sem bjargaði
honum.
— Ég sá bátinn í höfninni í
San Sebastian, sagði ég hörku-
lega.
— Jaeja, svo þú sást hana í
höfninni í San Sebastian. Hvað
varst þú að gera þar, ef ég má
spyrja? Annað en að bjálfast út
á sjó, án þess að vera fær um
það?
— Ég heiti Ross Huntley og
er listmálari. Ég mála andlits-
myndir.
— Jæja, það er og! Hann virti
mig fyrir sér, án þess að leggja
dul á háðið, meðan Mooney
nuddaði mig með handklæðinu.
Síðan sneri hann sér að drengn-
um, sem stóð þarna líka. —
Hvernig er það með vatnið? Er
það ekki farið að sjóða? Helltu
slatta af koníaki í það. Hann
þarfnast þess. Og fáðu þér
sjálfur koníak, þér veitir ekki
af. Svo sagði hann við mig. —
Þetta er pilturinn sem stakk
sér eftir þér og dró þig upp.
Jacky var á vakt og heyrði í
þér öskrin. En þegar þú hættir
að öskra, ætluðum við aldrei að
finna þig. Þú hefðir ekki átt að
hætta að öskra.
Ég hugleiddi hvernig ég hefði
átt að fara að því á bólakafi, en
sagði ekkert. Ef þessi sjóræn-
ingi hefði legið jafnlengi í sjó,
þá; já, hve lengi skyldi ég hafa
legið í sjó? Ósjálfrátt leit ég á
armbandsúrið, en það hafði
stoppað klukkan tvö. Líklega
var það þegar stormsveipurinn
skall á bátnum.
Querol skipstjóri sá hvað ég
hafði í huga. — Við drógum þig
um borð klukkan hálf þrjú.
Jæja, hér kemur groggið,
reyndu að koma því í þig.
Pilturinn rétti mér krús, með
hönd sem ennþá skalf af kulda.
Hann var mjósleginn og magur
og ég hugsaði með mér að £>að
væri táknrænt fyrir ribbalda
eins og þennan skipstjóra að
láta hann kafa eftir mér í stað
þess að gera það sjálfur. — Ég
veit ekki hvernig ég á að þakka
þér. . . hóf ég mál mitt, en
skipstjórinn tók fljótlega fram
í fyrir mér: — Það skal ég segja
þér. Með því að láta lítið fara
fyrir þér. Þú ert samt til óþæg-
inda, það sé ég á þér. En reyndu
bara að láta fara svo lítið fyrir
þér sem hægt er, þangað til við
komum í höfn.
— Og hvenær verður það?
Ég verð að vera kominn til San
Sebastian þann fjórða septem-
ber.
Skipstjórinn lyfti brúnum. —
Jæja, svo þú þarft þess? Já, þá
vona ég að þú sért betri sund-
maður en þú hefir sýnt fram
að þessu. Á þessum bát er það
ég sem ræð og stjórna. Ef þú
hagar þér skikkanlega og ferð
í þessi föt, sem Mooney er bú-
inn að finna handa þér. þá get-
ur þú lagt þig í koju Jacky
þangað til ég fer á vakt. Þá tek
ég við af henni, svo þú getui
þá lagst i mína koju. Kojan er
aftast. Svo bætti hann háðslega
við: — Þar er líka skuturinn,
ef þú veizt ekki hver stefnan er.
Ég vissi það fullvel, en ég var
fjúkandi vondur. Ég þekki ekki
til hátta sjómanna, en ég héll
ekki að maður þyrfti bókstaf-
lega að biðjast afsökunar á því
að hafa verið bjargað frá
drukknun. Ég hafði heldur ekki
hugsað mér að skipa Querol
skipstjóra að fara með mig í
land, ef það kæmi í bága við
starf hans. En ég hélt að við
værum ekki það langt frá San
Sebastian að það ætti að skipta
miklu máli, þótt hann skyti mér
í land, enda hafði ég peninga
til að greiða fyrir mig. Ég hafði
ekki ennþá fengið tækifæri til
að þakka honum björgunina,
en nú var ég búinn að missa
alla löngun til að gera það. En
ég hafði hugsað mér að þakka
hinum drengnum, Jacky, sem
var á vakt.
Það var töluvert kul, þegar
ég kom upp á þilfarið. Ég var
búinn að gleyma hve kalt var i
veðri á þessum slóðum.
Stýrishúsið var innbyggt og
pilturinn, sem stóð við stýrið,
leit ekki einu sinni við, þegar
ég kom inn. Það var dimmt
þarna inni og ég sá ekki annað
en gljáandi sjóstakkinn og rétt
móta fyrir vangasvipnum.
— Jacky!
— Já, hvað er það? Röddin
var barnalegri en ég hafði bú-
izt við.
— Ég kom til að þakka . ..
Svo varð þögn, en eftir and-
artak spurði hann:
— Fyrir hvað?
— Fyrir björgunina.
Aftur þögn. Að lokum sagði
hann, hálf ergilegur: — Það var
ekki ég sem bjargaði þér, að
minnsta kosti ekki ég sem stakk
mér í sjóinn. Ég heyrði aðeins
til þín.
Þar fékk ég það framan í
mig. Það var furðulegur far-
kostur sem ég hafði lent á. Ég
sagði lágt:
— Þakka þér samt.
Ekkert svar. Og hann hafði
ekki einu sinni litið á mig. Eft-
ir stundarþögn, dró ég mig i
hlé í káetunni. — Þú kemur
passlega, sagði Querol, — ég á
að taka við stjórn. Þú getur
lagst. í mína koju.
Káetan var snöggtum rúm-
betri, þegar hann var farinn og
það var ekki eingöngu i bók-
staflegöm skilningi. Ég leit í
kringum mig. Þarna var ákaf-
lega einfaldur en snyrtilegur
búnaður. Pilturinn, sem hafði
dregið mig upp úr sjónum, sat
á einum kojustokknum og gældi
við kött.
3. TBL. VIKAN 39