Vikan - 03.02.1972, Blaðsíða 10

Kona
— Við verðum auðvitað að
hjálpa, er það ekki, Leigh?
Sá axlabreiði yppti öxlum.
—■ Það er svo sem í lagi, hvar
er daman?
Ég visaði þeim leiðina. Á eít-
ir mér gekk sá sem var kallað-
ur Leigh, síðan sá magri og síð-
astur maðurinn með haekjurnar.
Ég leit um öxl. — Hvað eruð
þið að gera á Kananga?
— Við erum að veiða sel.
— Hvar hafið þið bátinn?
— Hinum megin á eynni.
— Og voruð það þið sem
kveiktuð eld?
— Ekki til að kalla á hjálp,
ef það er það sem þér hafið í
huga. Hann hló. — Maður verð-
ur að elda mat.
Við gengum að gjánni og lit-
um yfir brúnina. Jacky hafði
flutt sig lengra í burtu.
— Komdu hingað, Jacky!
kallaði ég. Ég er kominn með
hjálp.
Hún sneri sér við, kom í átt-
ina til okkar og starði á sama
hátt og ég hlýt að hafa gert...
Svo sagði hún, með niðurbældri
reiði: — Asninn þinn, ég bað þig
að sækja pabba. Hvaða menn
eru þetta?
— Ég veit það ekki. í guðs-
bænum, Jacky, við verðum að
ná þér upp hérna!
—■ Hvernig?
Ég leit á hinn stórskorna
Leigh, sem var nokkuð skugga-
legur á svipinn. Skyndilega
fannst mér sem ég kannaðist
við svipinn. Hann sagði að lok-
um: — Allt í lagi. Fred, þú
verður að halla þér fram yfir
brúnina, eins langt og þú getur,
ég held fast í þig.
Þeir lögðu byssurnar frá sér
og við Leigh héldum þeim langa
en hann teygði sig fram, eins
langt og hann gat, en það dugði
ekki til.
— Hérna. — Félagi hans sett-
ist niður og rétti fram aðra
hækjuna, sem sá magri tók við
og eftir nokkrar misheppnaðar
tilraunir tókst að ná til Jacky
og hjálpa henni upp á brúnina.
Hún féll fram yfir sig um leið
og hún var búin að ná fótfestu.
Allir þögðu.
Ég ætlaði að fara að reisa
hana upp, þegar hún settist upp
sjálf og reyndi að kreista fram
bros.
um
botb
— Takk, sagði hún. En hún
horfði ekki á okkur, sem höfð-
um dregið hana upp, heldur á
þann með hækjurnar.
Hann hló kuldalega. — Fyrir
hvað? Ég sat aðeins hjá og
horfði á.
Jacky horfði á hann og sagði
svo hikandi. — Það hefði ekki
lánast að ná mér í land, ef ekki
hefði verið hægt að nota hækj-
urnar.
— Jacky, hvað kom eigin-
lega fyrir þig? spurði ég.
— Ég gekk of tæpt fram á
brúnina og hrasaði.
— Þú ert þá ekki meidd? Er
það nú víst?
— Nei, nei, ég hefi aðeins
fengið nokkrar skrámur.
En ég sá að það blæddi úr
handlegg hennar. — Hvar er
taskan með sáraumbúðunum?
— Ég missti hana þegar ég
datt. En það gerir ekkert til.
Leigh gekk að Jacky. — Það
var svei mér lán að við skildum
vera hér, þegar náunginn þarna
öskraði. Þessvegna komum við
á vettvang. Hann þagnaði. Það
var eins og hann byggist við að
einhver segði eitthvað, en þeg-
ar allir þögðu, hélt hann áfram:
— Við höfum komið okkur
fyrir hinum megin á eynni. Það
er skýlla þar í þessu óveðri...
Ég leit á byssurnar. Þetta
voru ljómandi tæki.
— Hafið þið fengið nokkuð?
spurði ég.
— Nokkuð hvað? Sel? Nei,
ekki ennþá. Við höfum aðeins
verið hér í nokkra daga. Og
selurinn er allur á Kumul. Við
höfum ekki getað róið þangað
fyrir óveðri.
— Það birtir kannski til á
morgun, sagði sá magri.
— Það getur verið.
Við Jacky litum bæði á mann-
inn með hækjurnar og ég er viss
um að við hugsuðum það sama;
að hann passaði ekki vel í
þennan félagsskap. Ekki ein-
göngu vegna fötlunar sinnar,
heldur líka vegna þess að hann
var af allt öðru sauðahúsi að
sjá.
Það var eitthvað undarlegt
við samband þeirra félaga og ég
fann það æ betur, þessir þrír
áttu ekki allskostar vel saman.
En það kom mér ekkert við. Ég
rétti fram höndina til að hjálpa
Jacky á fætur.
— Það er bezt við förum að
hafa okkur af stað, faðir þinn
er sjálfsagt orðinn hræddur um
þig.
— Já, sagði hún. En hún tók
ekki í hönd mína og hún reis
ekki á fætur, en hún leit í
kringum sig.
— Hvar er Grissom?
— Hver er Grissom? spurði
Leigh.
— Kötturinn minn, sagði
Jacky. — Hann elti mig í land.
Hún leit á mig.
— Ég fer ekki fyrr en ég finn
Grissom. Það ættir þú að skilja,
Ross. En farðu aftur um borð í
Yabbie og róaðu pabba, svo fer
ég að leita að Grissom. Hún leit
á mennina þrjá. — Þið hjálpið
mér, er það ekki?
Fred tautaði eitthvað, sem gat
verið blótsyrði og Leigh ságði
háðslega: — Já, að sjálfsögðu,
ungfrú. Við hjálpum auðvitað
til við að finna köttinn. Hvar
eigum við að hefja leitina?
Jacky lét sem hún heyrði
ekki háðshreiminn í rödd hans.
— Við þurfum ekki annað en
að kalla á hann, hann hlýðir
nafni sínu. Ég bíð hérna hjá
Jonathan og kalla líka.
10 VIKAN 5.TBL.