Vikan - 03.02.1972, Blaðsíða 20

JENNIE
Hún var fögur, stórgáfuð og ástríðufull, dóttir
amerísks auðkýfings, hún giftist Randolph
Churchill, var móðir Winstons og ástkona
erfðaprinsins. Fyrra bindið af ævisögu henn-
ar hefir verið lesið af milljónum. Hér kemur
svolítill úrdráttur úr síðara bindi ævisögu
hennar eftir Ralph G. Martin. Þetta ágrip segir
frá hinum örlagaríku árum ævi hennar, báð-
um megin við aldamótin ...
Árið 1895 varð Jennie örlaga-
ríkt. Eiginmaður hennar lézt í
upphafi ársins, eftir langvar-
andi veikindi. Það var syfilis,
sem þjáði hann og hann var
gersamlega óður. Nokkrum vik-
um áður kvæntist elskhugi
hennar, sem ekki gat beðið
lengur. Synir hennar, Winston
og Jack, áttu báðir við vanda-
mál að stríða, vandamál, sem
hún varð að taka tillit til.
Lord Randolph Henry Spenc-
er Churchill lét eftir sig eigur
að upphæð 75.971 pund sterling
(379.885 dollara), en megnið af
því fór til að greiða skuldir
hans og það sem af gekk var
bundið í sjóðum til uppeldis
sona hans.
En ekkert hafði þó jafn mik-
il áhrif á líf og framtíð hennar,
eins og hjónaband mannsins,
sem hún elskaði, en það var
Charles Rudolf Andreas Kinsky.
Og hann var líka ástfanginn
af Jenny, elskaði hana af öllu
hjarta.
Kinsky hefði getað beðið eft-
ir Jenny, en fjölskylda hans
lagði fast að honum, sérstak-
lega faðir hans, Kinsky prins,
sem lét son sinn hafa eyðslufé,
en það gekk fljótlega til þurrð-
ar. Kinsky greifi gerði það af
neyð að samþykkja þann ráða-
hag, sem faðir hans hafði kosið
honum til handa og kvæntist
Elisabeth Wolff-Metternick,
greifafrú.
Jennie var bæði bitur og sár.
En það voru miklar töggur í
henni og ekkert var henni fjar-
lægara en að gefast upp. Hún
hafði oft orðið að horfast í augu
við vandræði og hún lét ekki
bugast heldur í þetta sinn. Áð-
ur en varði var hún full af
ákafa og lífsorku, meiri en
nokkru sinni áður. Hún var
ákveðin að mæta örðugleikun-
um með reisn. Ennþá fékk hún
árlega 10.000 dollara frá fjöl-
skyldu sinni í New York.
Hún var ákaflega smekkleg
kona og fljót að koma auga á
það bezta, hvort sem það voru
föt, húsgögn, bækur eða karl-
menn. Hún bar sig ávallt glæsi-
lega og öllum fannst hún hlyti
að hafa peninga, eða að minnsta
kosti ætti ekki að vera í pen-
ingahraki. En hún var aidrei
vel fjáð, en á einhvern hátt var
það þannig að það virtist ekki
skipta hana máli.
Það var ávallt skemmtilegt
andrúmsloft í kringum Jennie.
henni var það gefið að umvefja
allt og alla ástúð og umhyggju.
Þetta var henni eiginlegt og
það laðaði að henni, ekki ein-
göngu karlmenn, heldur líka
konur.
Þótt Kinsky greifi hafi fyrst
og fremst verið aðdáandi henn-
ar, þá var öllum ljóst að inni-
legt samband hafði verið milli
hennar og ríkiserfingjans,
prinsins af Wales. Að vísu átti
prinsinn vingott við margar
aðrar konur. Sumar ástkonur
hans voru meðal beztu vin-
kvenna Jennie, en prinsinn
hætti venjulega allri umgengni
við þær, þegar ástarævintýrinu
var lokið.
En það gengdi öðru máli með
Jennie. Hún sagði alltaf mein-
ingu sína og kærði sig kollótta
hvort honum fannst betur eða
verr.
Hann vissi að hann gat treyst
henni og dómgreind hennar.
Hann átti það til að biðja hana
að fara yfir gestalista og velja
veitingar, ef hann langaði til að
hafa hóf handa fámennum hóp
Jennie vissi hvaða vinum hann
hafði mestar mætur á og hún
vissi hvað honum þótti bezt að
borða. Hún þekkti líka skap-
bresti hans og hvernig átti að
mæta þeim. Hann launaði henni
með ríkulegum gjöfum og fór
aldrei í launkofa með dálæti
sitt á henni.
Ef prinsessan, eiginkona hans,
hefir verið afbrýðisöm í henn-
ar garð, þá lét hún aldrei bera
á því. Alexandra lét oft sem
hún heyrði ekki kjaftasögur, en
hún var ekki blind. Hún hélt
oft kunningskap við ástkonur
eiginmannsins, en vinátta henn-
ar við Jennie var einlæg. Oft
bauð hún Jennie, að lokinni
veizlu, til herbergja sinna, og
þá sátu þær langstundum og
röbbuðu saman. Jennie var líka
oft meðal gesta hennar í einka-
samkvæmum.
Alexandra og Jennie voru
báðar ástríkar mæður og þeim
hefur sennilega verið tíðrætt
um börnin sín. Winston var þá
tvítugur, en ennþá „drengurinn
hennar mömmu“. f mörg ár,
eiginlega fram að því að hann
kvæntist, báru bréf hans vott
um innilega ástúð, jafnvel til-
beiðslu á móður hans, sem hann
kallaði „kvöldstjörnuna skæru“.
Föður sínum kynntist hann
sáralítið, svo það varð móðir
hans, sem átti mestan þátt í
uppeldi hans utan skólans. Fyr-
ir utan alla þá uppörvun, sem
hún veitti honum, hugrekki og
stefnufestu og ómetanleg bréfa-
skipti milli þeirra mæðgina,
kom hún honum líka í kynni
við málsmetandi fólk, sem
stuðlaði að góðum framtíðar-
horfum hins unga sonar henn-
ar, en umfram annað kynntist
Winston gegnum hana þeim
manni sem varð honum eina
föðurfyrirmyndin, manninum,
sem fremur öðrum þroskaði
með honum þá gáfu, sem varð
honum bezta haldreipið á lífs-
leiðinni.
Árið 1895, þegar Jennie bjó í
París, kynntist hún Bourke
Cockran. Það var sem þau væru
sköpuð hvort fyrir annað. Þau
voru bæði gædd leiftrandi gáf-
um og þau voru óspör á að miðla
öðrum af andríki sínu og glað-
20 VIKAN 5. TBL.