Vikan - 03.02.1972, Side 22

◄c
var henni eftirlátur í hvívetna.
Árið 1895 fór hann með móður
sinni í ferðalag til Sviss. Win-
ston gat ekki farið með þeim,
hann var rúmliggjandi, hafði
ofreynt sig á hestbaki.
Þegar Jennie kom frá Sviss
fór hún beint til Wight-eyjar,
til að vera viðstödd Cowes-
kappsiglingarnar. Þar var
venjulega samankomið margt
hefðarfólk og Jennie lét aldrei
hjá líða að dvelja þar um sigl-
ingatímann, enda var það hvíld
út af fyrir sig.
Þegar þessi siglingavika var
liðin fór Jennie til London ,til
að leita að húsnæði. Hún fann
nokkuð fljótlega það sem hent-
aði henni. Það var reyndar ekki
í Mayfair, sem heldra fólkið
hafði svo mikið dálæti á, held-
ur röngu megin við Oxford
Street; mjög kyrrlátt og
skemmtilegt hverfi og húsið var
númer 35A við Great Cumber-
land Place, nokkrum húsaröð-
um frá Hyde Park. Húsið var
fallegt í georgönskum stíl. Clara
systir hennar leigði svo næsta
hús við, númer 37 og Leonie
systir hennar flutti síðar inn í
húsið númer 10 við sömu götu.
Þessar þrjár systur settu sinn
svip á hverfið og síðar var
þessi staður þekktur sem Low-
er Jerome Terrace.
Seint á árinu 1985 tók Win-
ston sér jrí jrá herþjónustu til
að jerðast um Bandaríkin og
Kúbu. Bourke Cockran tók á
móti honum í New York og við
það tœkijœri urðu þeir, ungi
maðurinn og aðdáandi móður
hans, líjstíðarvinir.
Sumarið 1896 ákvað Jennie
að fara til Monte Carlo, til
heilsubótar og tilbreytingar.
Áður en hún fór bað hún vini
sína að líta eftir Winston og
þessvegna var hann oft boðinn
í hóf til heldra fólksins. Þetta
var ákaflega mikils virði fyrir
framtíð Winstons.
Jennie sá um að Winston um-
gengist rétta fólkið og væri á
réttum stöðum, meðan hann
var í London og þegar hún
sneri heim, hafði hún mikið
umleikiðs á heimili sínu við
Great Cumberland Place. Syn-
ir hennar voru nú oft heima og
þeir voru báðir ánægðir yfir að
taka þátt í samkvæmislífinu.
Winston vissi hvers virði það
var og Jack skemmti sér vel.
En það var ljóst að mikill gesta-
gangur hafði kostnað í för með
sér og fjárhagur mæðgininna
var oftast mjög þröngur.
„Fjárhagur okkar er vissu-
lega aumur", skrifaði Winston
móður sinni. „Ef ég hefði ekki
farið að asnast til að borga alla
þessa reikninga, þá hefði ég
haft nóg auraráð“. Þau voru
sannarlega lík, mæðginin.
Það var fátt sem fór leynt í
London í þá daga og fjármál
Jennie voru öllum kunn. Það
getur verið þessvegna sem sí-
fellt komu upp sögur um hana
í sambandi við ríkustu menn í
Englandi. Það var sérstaklega
einn, sem hafði mikinn áhuga á
henni.
William Waldorf Astor, eða
„ríki Villi“, eins og hann var
kallaður, var að sögn ríkasti
maður í Ameríku. Það var sagt
að hann ætti 200 milljón doll-
ara, sem gáfu honum 6 milljón
dollara í árstekjur. Hann hafði
keypt landsetrið Cliveden í
Englandi, fagra höll með dá-
samlegu útsýni yfir Thames.
Það hlýtur að hafa verið tölu-
verð freisting fyrir Jennie að
taka bónorði hans. Hún þurfti
ekki annað en að segja já einu
sinni og þá var hún auðugasta
kona heims. Hún gat losnað við
allar skuldir og áhyggjur af
þeim. Freistingin var til staðar,
en ástin ekki. Hún lýsti því yf-
ir við blaðamenn að hún myndi
ekki giftast Astor.
Næstu tvö ár voru erfið fyr-
ir Jennie. Hún var eirðarlaus
og átti bágt með að festa rætur.
Hún hafði búið heimili sitt fall-
egum húsgögnum og þar var
notalegur samkomustaður fyrir
vini hennar. Þetta var allt sam-
an blessað og gott og það tók
uop mestan tíma hennar, en
einhvernvegin var þetta tóm-
legt líf.
Þótt Winston væri í hemum
í Tndlandi, var innilegt samband
á milli þeirra mæðgina. Þau
skrifuðust reglulega á og á bréf-
um þeirra má sjá hve innilega
þau voru tengd hvort öðru.
„Þú ert um allt húsið“, skrif-
aði Winston. „Skrifborðið mitt
er fullt af myndum af þér...“
..Ég hefi hugsað svo mikið
til þín, elsku drengurinn
minn ...“ skrifaði hún á móti.
„Bréfin þín eru dásamleg,
elskuleg mamma ... Ég fæ ekki
bréf frá neinum öðrum ...“
Winston átti rauna engan
annan að. Jack bróðir hans var
ennþá í Harrow, aðeins sautján
ára. Jennie varð því að vera
honum allt í öllu, móðir, vinur,
systir, kærasta. Bréf hennar
voru löng og ítarleg. Hún sagði
honum allar fréttir, af stjórn-
málum, nýjum bókum og öllu
sem var efst á baugi meðal
fólks. En umfram allt voru
þetta persónuleg bréf, hún var
óspör á að tjá honum ást sína
og umhyggju. Og það sama var
að segja um bréf hans.
Jennie var í þörf fyrir ró og
hvíld veturinn 1896. Ensku
sveitasetrin voru og eru reynd-
ar ennþá afskekkt og laus
við ys og þys. En sveitalífið var
ekki eingöngu til hvíldar fyrir
Jennie, það var líka hluti af
hefðbundnu samkvæmislífi
hennar.
Winston var hamingjusamur
þennan vetur. Hann hafði orð-
ið þess aðnjótandi, sem Jennie
vantaði; hann varð ástfanginn.
Stúlkan hét Pamela Plowden.
„Fallegast stúlka sem ég hefi
nokkurn tíma séð, að einni und-
anskilinni“, skrifaði hann móð-
ur sinni.
Jennie hafði hitt Pamelu og
þekkt föður hennar, sem var
brezkur sendiherra í Hydara-
bad. En ást Winstons á Pamelu
var sennilega ekki nógu heit til
að stöðva hann í að framfylgja
ákvörðunum sínum. Hann var
ákveðinn í að ganga í her Kit-
cheners í Egyptalandi, sem var
á leiðinni upp Níl, til að endur-
heimta Sudan.
„Líttu vel eftir mömmu“,
skrifaði hann bróður sínum frá
Indlandi, og skrifaðu henni oft.
Ég er hræddur um að hún háfi
áhyggjur af mér. Ef hún væri
hér, myndi hún líka sjá að það
er full ástæða til þess“.
í bréfum sínum til móður-
innar dró Winston aldrei fjöður
yfir atburðina, sem daglega
komu fyrir hann á vígstöðvun-
um við landamæri Indlands.
Þetta sýnir greinilega hve fjöl-
þættu hlutverki hún gengdi í
lífi sonarins. Hún tók þátt í
áhuga hans á hinni hröðu at-
burðarás í gegnum bréfin frá
honum. Hún hafði líka áhuga á
stíl hans og ást á móðurmálinu
og hún var bezti áheyrandi hans
enda dró hann ekki úr mælsku
sinni, þegar hún átti í hlut.
Þegar orrustunum við landa-
mærin var lokið, skrifaði Win-
ston móður sinni og sagði henni
að hann hefði verið í eldlín-
unni, að minnsta kosti tíu sinn-
um og gat þess um leið að það
hefði verið nokkuð góð reynsla
fyrir mann sem ætlaði að helga
sig stjórnmálum. Winston beið
og vonaði eftir því að fá sig
fluttan til vígstöðva í Egypta-
landi nógu snemma til að geta
tekið þátt í herferðinni upp Níl.
„Þú verður að vinna að þess-
um málum fyrir mig“, skrifaði
hann móður sinni. „Þú þekkir
svo marga ... Vertu ekki með
neina óþarfa samvizkusemi,
reyndu til hægri og vinstri og
láttu þá ekki komast upp með
moðreyk."
Jennie hafði þá nokkru áður
skrifað Winston: „Ég fékk bréf
frá vini mínum, Hálendingnum
Caryl Ramsden í Cairo. Hann
sagði að hann hefði heyrt Ge-
tacre hershöfðingja og fleiri
háttsetta menn í hernum tala
um þig, sem „efnilegasta unga
manninn þarna í Indlandi“, en
þú væri of ákafur til að þjóna
í hernum, enda væri það sóun
á hæfileikum þínum ...“
Ramsden ofursti var fjórtán
árum yngri en Jennie og hann
var svo glæsilegur maður að
hann var kallaður „Beauty“.
Hann hafði fengið skipun um
að fara með lið sitt til Egypta-
lands og sameinast her Kitchen-
ers í herferðinni upp Níl, og
Jennie fór til Cairo til að hitta
hann.
Þau Ramsden fóru í skemmti-
ferð á fljótabát upp Níl, en
Ramsden varð fljótlega að fara
til herdeildar sinnar í Wadi
Haifa og Jennie fór til Port
Said, til að komast á skip til
Englands. Þegar hún kom til
Port Said, var henni sagt að
skipið færi ekki fyrr en eftir
nokkra daga, svo hún flýtti sér
aftur til Cairo, ef ske kynr.i að
Ramsden væri ekki farinn það-
an.
Hann var reyndar ennþá í
Cairo, en hann var ekki ein-
samall, hún kom að honum í
faðmlögum við eina af konum
liðsforingjanna. Jennie varð svo
ofsalega reið, að hún gat ekki
setið á sér og lét það heyrast,
svo kvað við um hótelið.
Framháld á bls. 43.
22 VIKAN 5. TBL.