Vikan - 24.02.1972, Qupperneq 6

J
ÉG HEF hAf\ CD
SETT BLÓM Ll'
ám^°f ekki draumur
3. -EG LIFÐI
DAUÐANN
- Ég get vel skiliS að fólk eigi bágt með að trúa
sögu minni, en hún er sönn. Ég hefði ekki viljað fyrir
nokkurn prís koma mér í þetta ástand, ef
ég hefði ekki verið viss í minni sök. Ég er líka
Anna Mathilda, sem lézt árið 1875. Ing-Britt Karlsson
frá Gautaborg lýkur hér frásögninni um
hina furðulegu reynslu sína, endurholdgunina...
egar Ing-Britt Karlsson
fann sína eigin gröf, árið
1965, voru gömlu trén og
hæðin ennþá á sínum stað,
ásamt hinum upprunalega leg-
steini. Nú er búið að jafna hæð-
ina við jörð, höggva trén og
lækka legsteininn, svo hann
skagi ekki langt yfir hina leg-
steinana í kirkjugarðinum. í
vitruninni sá Ing-Britt sjálfa
sig, þar sem hún hallaði sér
upp að tré og annað tré stóð
,rétt hjá. Hún stóð á hæðinni
og horfði á sína eigin jarðar-
för. Hún sá opna gröf og fólk-
ið, sem var þarna saman kom-
ið til að kveðja ungu stúlkuna
árið 1875.
Hún minnist þess að þegar
hún stóð undir greinum trjánna
voru þessi tré ung. —- Nú voru
þetta orðin há tré, en ég man
ekki hvort það voru elmitré
eða linditré. Nú er búið að
lækka legsteininn, það var tek-
ið úr honum stykki í miðjunni.
Hún vissi að hún var Anna
Mathilda, sem horfði þarna á
jarðarför. Hún var furðu lost-
in og minnist þess að hún
hugsaði: — Á ég að fara þang-
að og kveðja sjálfa mig? Hvern-
ig get ég staðið hér og legið
samt þarna í kistunni?
ÞETTA VAR EKKERT NYTT
FYRIR HENNI
Ing-Britt Karlsson sá í
kirkjubókunum hver hefði ver-
ið dánarorsök Önnu Mathildu.
Þar stóð: Lézt úr lungnaberkl-
um.
En þetta var ekkert nýtt
fyrir mér. Ég hafði lengi vitað
að eitthvað var að lungunum.
Anna Mathilda, sem ennþá er
í mér, hafði reyndar fengið
mig til að leita læknis. Ég hélt
að ég væri haldin einhverjum
lungnasjúkdómi. En lungu mín
voru heilbrigð. Samt finnst
mér stundum ég f inni til óþæg-
inda, eitthvað líkt þeim þján-
ingum, sem fólk með lungna-
berkla hefur.
Til allrar lukku tók eigin-
maður Ing-Britt margar mynd-
ir af hæðinni í kirkjugarðin-
um og trjánum, þegar þau
hjónin voru í Sala, árið 1965.
Annað tréð hafði þá verið fellt,
en stubbur af stofninum stóð
þar ennþá.
Ungu hjónin, sem höfðu
keypt býlið, æskuheimili Önnu
Mathildu, tóku mjög vingjarn-
lega á móti Karlssonshjónun-
um, þegar þau komu þangað í
„ættingjaleit“. En að sjálf-
sögðu gat Ing-Britt ekki sagt
þeim hina raunverulegu ástæðu
fyrir heimsókninni.
— Ég átti erfitt með að slíta
mig frá þessu húsi og tafði eins
lengi og mér var mögulegt.
Maðurinn minn var kominn út
í bílinn, en ég hélt áfram að
tala við hjónin. Mér fannst
eitthvað svo dapurlegt að fara
þaðan! Ég hugsaði: „Verð ég
að fara héðan aftur“. Ég hafði
áður orðið að yfirgefa þennan
stað og þá hefur það sjálfsagt
líka verið erfitt. En smám sam-
an hurfu þessi áhrif, ég hugs-
aði ekki um það síðar.
SJALDGÆFT
„F JÖLSK YLDUMÓT“
Unga bóndakonan fékk þeim
heimilisfang og símanúmer
manns, sem ef til vill gæti
frætt þau eitthvað um fólkið,
sem þarna hafði búið. Erik og
Ing-Britt höfðu svo samband
við manninn. Hann var sjálfur
mjög áhugasamur um ættartöl-
ur og áleit að dóttir hans gæti
gefið einhverjar upplýsingar
um þetta mál. Hann hringdi
strax til hennar og sagði henni
að hjá sér væru stödd hjón frá
Gautaborg, sem hefðu mikinn
áhuga á ætt gamla kirkjuvarð-
arins. Það var mjög einkenni-
legur áhittingur að einmitt þá
var stödd hjá henni barnabarn
bróður Önnu Mathildu. Og áð-
ur en varði stóð Ing-Britt með
símann í höndunum.
— Hérna getið þér fengið að
tala við einn af ættingjunum.
Hún heyrði undrandi rödd,
sem spurði hvort þær væru
skyldar.
— Það er svolítið erfitt að
útskýra það í síma, en mig
langar til að hitta yður, sagði
Ing-Britt. — Er nokkuð til enn-
þá. af hlutum úr þessu gamla
búi? spurði hún svo.
Já, það var eitthvað eftir af
ýmsum munum frá gamla bæn-
um í Sörby og konan vildi
gjarnan hitta þau hjónin og
heyra eitthvað nánar um þessi
ættartengsl. Hún bauð þeim að
koma til sín næsta dag og þau
þáðu það með þökkum.
— Ég gat ekki sofið um nótt-
ina, segir Ing-Britt. — Ég kom
heldur ekki niður matarbita
um morguninn. Ég vissi að
konan, sem við ætluðum að
hitta, var ógift og að afi henn-
ar hafði verið bróðir Mathildu.
En móðir hennar var látin, hún
hefði eflaust verið fróðari um
þetta mál.
HÚN FÉKK AÐ HEYRA
SANNLEIKANN
Ing-Britt ákvað að segja kon-
unni allan sannleikann.
— Ég sagði henni strax
hvernig á heimsókn minni stóð,
sagði henni allan sannleikann
og að ég væri Anna Mathilda.
Hún varð bæði vandræðaleg
og furðu lostin og andartak
hélt ég að hún myndi biðja
mig að fara. Ég hafði reyndar
búizt við því, en hún gerði það
ekki og talaði frjálslega við
mig. Hún sagðist ekki trúa á
neitt þessu líkt, en viður-
kenndi að samt gæti verið
sannleikskorn í þessu, því að
6 VIKAN 8.TBL.