Vikan - 13.04.1972, Side 11

ljós lampans gat daufum aug-
um hans skjátlazt.
— Hvar er mamma? spurði
ungi maðurinn.
— Hún sefur þarna uppi.
Þeir hafa sem sagt sleppt þér.
Sýknað þig, sagðir þú?
— Já.
Það marraði í tréstiganum
og móðirin kom niður. Hún
rak upp gleðióp, þegar hún sá
soninn, en þagnaði, þegar mað-
ur hennar minntist á, að það
væri mið nótt og menn ættu
að sofa. Hún kastaði sér í fang
sonar síns, sem hvað eftir ann-
að reyndi að sannfæra hana
um, að hann hefði verið sýkn-
aður.
— Ég var sýknaður, sagði
hann aftur og aftur.
Faðirinn var setztur í sitt
venjulega sæti við borðið. Hann
tók fram pípu sína, en kveikti
ekki í henni. Hann hrakti burt
nokkrar flugur, sem voru að
reyna að setjast á handlegginn
á honum.
— Það er honum að kenna,
sagði móðirin og benti á mann
sinn. — Það er honum að
kenna, að ég kom ekki og
heimsótti þig í dag. Nei, nei og
aftur nei, sagði hann. Þessi
einstrengingslega sál hélt því
fram, að réttarhaldinu lyki
ekki fyrr en á morgun.
— Hafðu ekki áhyggjur af
því, mamma. Ég rata svosem
hingað . . . Og ef ég hefði ver-
ið dæmdur . . .
— Hvað segir þú? . . . Hefð-
ir verið dæmdur?
í augum hennar barðist undr-
unin yfir slíkum möguleika við
þá gleðilegu vissu, að þeir
höfðu ekki skert hár á höfði
sonar hennar.
— Dæmdur, sagðir þú? end-
urtók hún.
Enn mátti lesa úr augum
hennar áhyggjur, angist og von,
— það sem hafði kvalið hana
siðustu tólf mánuði.
Faðirinn spurði að lokum:
— Varstu hræddur um að
verða dæmdur?
Ungi maðurinn svaraði ekki
strax. Hann settist á bekkinn
við vegginn, studdi höndum
undir kinn, beygði sig dálítið
fram og starði framfyrir sig,
eins og hann var vanur að gera
bak við járnrimlana í fangels-
inu. En þegar faðir hans bar
fram spurninguna aftur, hrökk
hann við og byrjaði að tala
lágri röddu. Hann talaði lengi
og setningar hans voru sam-
hengislausar og ruglingslegar.
— Það var stór salur, næst-
um eins stór og kirkjan og all-
ur fullur af fólki. Á borðinu í
miðjum salnum stóð pakkinn.
„Opnið hann,“ skipaði dómar-
inn. Það var skorið á snærið
og hvað var það, sem kom í
ljós? Gráar og skítugar buxur
með blóðblettum og skyrta,
sem einnig var ötuð blóði.
„Sjáið nú hér,“ sagði hann og
gerði einmitt svona. „Sjáið hér
yðar eigin ódæðisverk." Ann-
ar svartklæddur maður benti
á mig og skrækti: „Þarna,
þarna er morðinginn.“ „Nei,“
svaraði lögfræðingurinn minn.
„Jú,“ sögðu hinir. Og þið hefð-
uð átt að heyra, hvernig þeir
sögðu frá þessu öllu saman,
hvernig þeir vissu allt um bæ-
ina, veginn, nákvæmlega hvað
það voru mörg skref frá þess-
um stað og að hinum . . . það
var alveg eins og hann hefði
verið þar. Og allir kinkuðu
kolli, eins og þeir vildu segja:
„Já, einmitt, þannig var það.
Hann er áreiðanlega morðing-
inn.“
— Hann? . . . Hver?
— Ég. Allir héldu að það
væri ég.
— Og lögfræðingurinn?
—- Hann sagði náttúrlega
nei og sagði frá atburðinum
allt öðruvísi. Það var líka engu
líkara en hann hefði séð allt
saman með eigin augum. En ég
veit heldur ekki, hvort það var
i rauninni þannig . . .
— Hvað meinar þú með því?
Veiztu það eða veiztu það ekki?
spurði faðirinn eftirvæntingar-
fullur.
— Ég? Hvernig átti ég að
hafa komizt undan? Mér finnst
eins og ég hafi misst vitið . . .
Hann tók fast um höfuðið,
eins og hann gæti ekki valdið
því lengur. Síðan brast liann
í grát.
Móðirin sneri sér að manni
sínum ævareið:
— Viltu hætta þessu tali.
Nægja þér ekki þær þjáning-
ar, sem þessir böðlar hafa leitt
yfir drenginn?
Faðirinn ýtti henni frá sér
og gekk fast upp að syni sín-
um.
— Ég bið þig aðeins um eitt
orð af munni þínum: Ert þú
saklaus?
Ungi maðurinn var hættur
að snökkta. Ekkert hreyfðist.
Það ríkti grafarþögn.
— Ert þú saklaus? hrópaði
faðirinn aftur.
Sonurinn kinkaði kolli, eins
og hann ætlaði að ségja eitt-
hvað, en það kom kökkur í
hálsinn á honum.
Faðirinn hugsaði sig um
nokkra stund, en yfirgaf þau
síðan og gekk út. Móðirin og
sonurinn heyrðu skellina í tré-
skónu'm hans. Faðirinn kom
strax aftur og var með svartan
trékross, sem hékk á veggnum
fyrir ofan rúm þeirra hjóna.
Hann var einnig með tvö vígð
ljós. Þegar hann hafði stillt
krossinum upp fyrir framan
þau, rétti hann konu sinni ann-
að ljósið.
— Komdu, sagði hann við
son sinn, þegar þau gömlu
hjónin höfðu stillt sér upp sitt
hvorum megin við krossinn.
Sonurinn hlýddi.
— Krjúptu á kné.
Hann gerði það, sem honum
hafði verið skipað.
— Segðu, ef þú hefur kjark
til þess og ef það eru sannleik-
ans orð, segðu þá: Ég er sak-
laus.
— Ég er saklaus.
Faðirinn slökkti ljósið sitt,
gaf konu sinni merki um að
gera hið sama, tók krossinn og
sagði:
— Nú getum við hvilzt í
friði.
☆
15. TBL. VIKAN 11