Vikan - 13.04.1972, Qupperneq 46

dauðadrukkinn, þegar lífi hans
lauk að lokum.
Af þeim frásagnarbrotum úr
veiðiferðinni, sem mér tókst að
fá, áður en óráðið náði tökum
á honum og hann varð máttlaus
og lífvana, gat ég gert mér í
hugarlund, hvað komið hafði
fyrir. Það sem á vantaði, gat ég
séð, þegar ég næsta morgun fór
aftur yfir vatnið, fylgdi rauðu
slóðinni í gegnum skóginn í
áttina að skógarmörkunum.
Þar uppi fann ég verkstæðis-
eigandann, Ernie Thomson,
dauðan og gaddfreðinn. Líkam-
inn óskaddaður, en hauskúpan
brotin eftir eitt högg í hvirfil-
inn. Af sporunum í snjónum
þar í kring sá ég, hve stutt og
miskunnarlaus baráttan hafði
verið. Drottinn minn, drengir!
Reynið að skilja, hve hræðilega
vitleysislega þessir tveir gal-
gopar höfðu farið að.
Þarna höfðu þeir fundið hálf-
fenntan innganginn að híðinu,
sem var bara fallið greni, en grá-
björninn hafði skriðið á milli
greinanna og látið fenna yfir
sig. Nokkru neðar hafði plast-
verksmiðjueigandinn komið sér
fyrir með vopn sitt, en verk-
stæðiseigandinn gekk upp á
grenihauginn, til að reka
bangsa til vinar síns.
Ég get svo greinilega ímynd-
að mér, hvað gerzt hefur, þeg-
ar lurkurinn hitti í mark: Snjó-
ský, og út úr því V2 tonns stríð-
hærður kroppur, leifturhögg
eins og hreysiköttur í tilstökki.
Öskur, stökk, bit... og þarna
lá þá friðarspillirinn á hryggn-
um í snjónum með brotna haus-
kúnu og lurkinn í höndunum.
Síðan hefur björninn snúið sér
í hina átt.ina, gegn hinum. Leift-
ur frá byssuhlaupi, stingandi
sársauki í stríhært ennið, sárs-
auW. sem eykur vonzkuna enn
meira. Ný árás, í sveigjanlegu
en þungu stökki gegnum hrísið
og snjódrífuna.
Eftir því sem mér skilst helzt,
hefur það ráðið örlögum Brad-
leys, að taugarnar biluðu gjör-
samlega, þegar hann sá þetta
stóra vöðvafjall koma veltandi
1 áttina til sín. Hann hefði haft
tíma til að skjóta fleiri skotum,
því fjarlægðin var um 40 metr-
ar. En hann hlýtur að hafa orð-
ið gripinn bjarnarskjálfta, þeg-
ar fyrsta kúlan nægði ekki til
að stöðva skepnuna. Því að á
þeim stað, þar sem hann stóð
á meðan kunningi hans vakti
björninn, lá ekki einungis vopn-
ið, sem hann hafði misst í snjó-
inn. Þar lá einnig notaða skot-
hylkið. En þegar ég leitaði bet-
ur, fann ég fimm skothylki í
viðbót, ónotuð.
Bradley hefur bersýnilega
orðið svo utan við sig af skelf-
ingu, að hann hefur ósjálfrátt
kastað frá sér byssunni, án þess
að miða eða hleypa fleiri skot-
um af ...
Óli gamli Jensen verður
hljóður. Tekur aftur hauskúp-
una, veltir henni hægt milli
grófgerðra handanna. Þreifar
með fingrunum á hvössum og
2 tomma löngum tönnum morð-
ingjans. — Já, strákar, heldur
hann ioks áfram. — Þannig
hefur það sennilega verið. Sjálf-
ur hef ég aldrei fundið til þessa
skjálfta, og ég hef ekki haft
teljandi óþægindi af taugunum,
ef ég má gorta svolítið.
En samt fór ég nú varlega og
leit vel í kringum mig, þegar
ég fór heim með líkið af Ernie
Thomson og byssur veiðimann-
annan. Því af slóð morðingjans
sá ég. að hann var einnig særð-
ur. Það voru rauðir blettir í
snjónum, þar sem hann hafði
lagt af stað í norðurátt eftir
unnið afreksverk.
Að Bradley komst þetta langt,
að hann dó hérna heima hjá
mér, gefur í skyn, að hann hafi
legið meðvitundarlaus og hreyf-
ingarlaus. Annars hefði grá-
björninn áreiðanlega gert út af
við hann á stundinni. En nú
lagði bangsi af stað í berserks-
ham og hefði ekki hlíft nokk-
urri iifandi sálu á leið sinni.
Það var hábjartur dagur, þeg-
ar ég kom heim með þessa sorg-
legu byrði mína og kom enn
öðru iíki fyrir í úthúsinu við
skógarjaðarinn. En ég þorði
ekki að hefja aðgerðir gegn
morðingjanum. Ekki einn. Hann
var særður, hann var óður og
æddi um í æðisgengnum tryll-
ingi, eins og grábirnir einir geta
verið og enginn getur skilið
nema sá, sem hefur orðið sjón-
arvottur að slíku. Sama kvöld-
ið, þegar ég lét hundana þeysa
í átt til Haines Junction, til að
geta látið vita um slysið, heyrði
ég drungalegt ýlfur í skóginum
handa Kathleen-árinnar.
Ég náði símasambandi við
White Horse, og næsta morgun
komu tveir sterklegir og vopn-
aðir menn frá fjallalögreglunni
hingað. Við sendum hina látnu
til þess staðar, sem þeir komu
frá. Og síðan tókum við til við
veiðina. Það var auðvelt að
fylgja slóðinni. Grábjörninn
hafði farið yfir veiðilínuna mína
þarna norðurfrá og var nú kom-
inn hálfa leið til Haines Junc-
tion, þegar við — eftir langar
göngur — komumst í færi við
hann. Á nokkrum stöðum hafði
hann lagzt útaf til að hvílast,
en sársaukinn hafði rekið hann
á fætur og af stað aftur.
Það rumdi í honum eins og
þrumuveðri, þegar hann snerist
gegn okkur, reisti sig á aftur-
lappirnar og lyfti hrömmunum
með útstandandi klónum. En
það varð af engri árás, og það
urðu ekki fleiri morð frá hans
hendi. Morðinginn féll sjálfur,
þar sem hann stóð — féll fyrir
kúlu í hálsinn — hún braut
hálsliðina. Það var aðeins til-
viljun ,að það var ég, sem skaut,
ég var næstur honum á þessu
andartaki.
Þannig var það. Ég hjálpaði
lögreglumönnunum við að flá
hræið, og þeir fengu að burð-
ast aftur með feldinn. Sjálfur
tók ég bara hauskúpuna. Hvers
vegna? Ég veit það ekki al-
mennilega. Hún var alveg ein-
stæð, held ég. Að minnsta kosti
á mínum veiðimannsferli. Haus-
kúpa af morðingja — og tvö-
földum morðingja, þar að auki.
Óli gamli stendur upp af rúm-
fietinu. Heldur andartak á bein-
gulu, glottandi hauskúpunni í
útréttri hendinni, áheyrendur
hans horfa þögulir á. Það
glampar á tveggja .tommu tenn-
urnar. Tómar augnhóftirnar
gína óhugnanlega, og skoran
eftir skotið dregur skuggarönd
yfir stórgert ennið.
— Jæja, segir.hann og geng-
ur inn í svefnskálann. í þögn-
inni hljóma fótatök hans á
sokkaleistunum hálf drauga-
lega. Þegar hann kemur aftur,
er þessi vanalegi brosmildi svip-
ur á andliti hans, og stórgerð-
ar hendur hans grípa um flösk-
una á borðinu.
— Sem sagt, strákar. Maður
vekur aldrei sofandi björn, það
liggur eins Ijóst fyrir og
stjörnubjört nótt yfir fjöllun-
um. Við fáum okkur einn upp
á það. Það er eins og þess sé
hálfgerð þörf, eða hvað?
Spurningin er óþörf. f því
andrúmslofti, sem þessi æsilega
saga hans • hefur skapað, getur
það jafnvel verið lífsnauðsyn-
]egt að fá eitt hressandi tár.
Við spenntum taugum og kulda-
gusti við hrygginn. — Að
minnsta kosti væri það gott við
bjarnarskjálfta... ýr
EDITH PIAF
Framhald af bls. 17.
—i Ég hefi lifað lífi mínu,
fortíðin liggur á mér eins og
mara. Ég er miklu eldri en þú ..
— í mínum augum fæddist
þú daginn sem við hittumst.
Foreldrar Théos buðu þeim til
hádegisverðar, svo hún gæti
kynnst fjölskyldu hans. Edith
sá eþtta fyrir sér, fannst kát-
broslegt að hugsa um sig sjálfa
sem tengdadóttur. Þetta furðu-
lega par fór svo í hvíta Merce-
des bílnum heim til foreldra
hans, sem bjuggu í einum af
úthverfum Parísar. Þau höfðu
lokað hárgreiðslustofunni sinni,
í tilefni af deginum. Edith var
í bláum kjól, henni fannst sá
litur klæða sig og Théo hafði
lagfært á henni hárið. Á leið-
inni skalf hún, þótt hún væri
vafinn í gamla og slitna minka-
pelsinn sinn.
Stefnumótið gekk að óskum.
Tengdamóðirin umfaðmaði
tengdadóttur sína. Théo bitaði
kjötið fyrir Edith, því hún var
ekki fær um það sjálf, hendur
hennar voru orðnar svo kreppt-
ar af iiðagiktinni.
ÞETTA VAR ENGIN
SÓLSKINSSAGA
Að sjálfsögðu tortryggði fólk
Théo. Hún var tákn föðurlands-
ins, dáð af öllum löndum sín-
46 VIKAN 15. TBL.