Vikan - 15.06.1972, Page 40

honum, og hann flúði út á
víðlendur draumanna.
Hann lagðist niður á háheiðinni,
með rautt lyng undir höfði sér., og
skýin liðu fram hjá, eins og örlög
mannanna, þung eða létt,
afmörkuð eða sundurslitin, sifellt
með ósýnilega hönd stormsins á
herðum sér, og"runnarnir beygðu
skjálfandi gullna kvisti, og
Renaud sagði fálkanum ævintýri.
Artus konungur var aftur
kominn heim, hann heimti aftur
sverð sitt, Excalibur, upp úr
Bretlandshafi, blátt sem hinn
kalda næturhiminn, riddararnir
hans tólf lyftu þungum höfðum
frá steinborðinu og' hristu af sér
svefninn, jörðin söng undir
fótataki þeirra. Gareth var þar
lika, konungssonurinn, sém
klæddist gervi eldasyeinsins og
sneri hæðnishlátrum Lynettu i ást
tilsin. Renaud var þar lika, hann
var aðalborinn og hesturinn
dansaði ur.dir honum, og fálkinn.
sem svaf nú og drúpti höfði, sat
hátt á hendi hans og horfði
framan i hann með augum
ljómandi af gleði og hinni gullnu
sól hetjusagnanna.
En skýin liðu fram hjá, eins og
örlög mannanna, skuggabjörg
þeirra hrúguðust hvert upp yfir
annað, unz þau mynduðu
hvelfingu, og inn um glufurnar
féllu sólargeislarnir bleikir og
hvassir sem spjót, og fálkann
dreymdi myrka drauma i
m'áttvana reiði og vaknaði með
veini.
Ekki leið á löngu, fyrr en
drengir, sem voru á reiki um
þessar slóðir, sáu fugl herra
Enguerrand sitja á hendi
Renauds. Sveinar riddarans
gripu hann og fóru með hann til
hallarinnar, og það fór um hann
nístandi kuldi, þegar fálkinn var
tekinn af honum, rólegur og
mikillátur, eins og hann var
vanur, án þess að hann sveigði
einu sinni hálsinn eða renndi
köldu, rólegu augunum til hans.
Fálkinn var færður eiganda
sinUm, en hann sýndi eftirlætis-
fuglinum, sem týndur hafði verið,
enga bliðu, þvi að hann hafði látið
ótignar hendur snerta sig. Herra
Enguerrand leit þögull niður á
Renaud, og það smárifjaðist upp
fyrir honum endurminning um
gömul veiðilög frá þeim tima, er
stálvarinn fótur aðalmannsins
hvildi á hálsi alþýðunnar, og
nautnirnar flögruðu friðhelgar
um axlir hans - og brúnir hans
drógust saman um þá vissu, að
þessi gömlu lög hefðu aldrei verið
úr gildi numin. Lögin kváðu svo
á, að sá, er stæli fálka með merki
riddara á fæti, skyldi gjalda i
bætur tólf aura silfurs eða tólf lóð
af holdi, sem sveltur ránfugl
skyldi kroppa af rifjum
sökudólgsins.
Og hcrra Enguerra’nd var
kunnugt um fátækt Renauds, og
horfði á nakið. brúnt brjóst hans.
AHskonar myndatökur— þar á meðal passa og ökuskirteinismyndir. Itegt er að stækka allar myndir sem teknar eru.
Studio Gests Laufásvegi 18a, simi 24028, Reykjavik.
fyrir helbleikri skelfingunni.
En fálkinn hafði þegar valið sér
einn af hinum sterkustu, einn af
þeim, sem flugu upp á við, þvi að
hann langaði til að reyna afl sitt
og finna napurt, létt loft undir
vængjum sér, og hann lyfti sér
svo hratt og beint sem hann hefði
svifið kringum sólargeisla. Brátt
var hann kominn upp fyrir
hegrann og var minni en spörfugi
tilsýndar, en vængjaburðurinn og
einbeiting likamans vakti hugboð
um augu tindrandi af veiðibræði
og þandar klær - og allt i einu
steypti hann sér, þungur eins og
stál, á varnarlausan,
framteygðan hegrahálsinn, og
þeir féllu til jarðar eins og einn
steinn, svo aö varla skeikaði
vængsbreidd frá beinni linu. Þá
hljóp, synti og óð Renaud sem
mest hann mátti, til að komast
að hegranum, áður en hann
raknaði úr rotinu eftir höggið og
gæti beitt hinu hvassa nefi sinu i
tryllingi örvæntingarinnar. Og
fálkinn veitti hegranum
banahöggið, snöggt og fljótt,
beindi siðan stóru augunum
sinum, sem voru undir eins orðin
róleg aftur, að húsbónda sinom,
þvi að hann vildi ekki ata fjaðrir
sinar blóði, og beið eftir þvi, að
sér væri rétt heitt hjartað.
Siðan flaug hann ekki meira
þann daginn. Þegar Renaud
kastaði honum upp i loftið og
hljóp fram með tælikvaki, blakaði
hann aðeins vængjunum nokkrum
sinnum og settist slðan aftur á öxl
hans og horfði með þóttalegum
kuldasvið á hið broshýra andlit
sveinsins. Hann virtist fyrirlita
allt glens, og Renaud hætti öllu
sliku bráðlega, og augu hans
fengu blæ af sömu fjarlægu
alvörunni og augu fálkans.
Fálkinn varð honum ástfólgnari
en nokkuð annað hafði orðið.
Honum fannst sem hann væri sin
eigin sál síneigin þrá með löngum
vængjum og sigurvissum augum.
En það var sársauki i ást hans.
myrkt hugboð um óhamingju, og
hann óttaðist stundum að fuglinn
myndi yfirgeía sig með köldu
blóði, hverfa út i bláinn með
ögrandi bjölluhljómi, og það
myndi verða tómlegt eins og
sjálfur dauðinn. Eða þá að hinum
fannst, að það væri frægðin sjálf,
ljómandi af sól við heiðblátt
loftið, sem hvildi sig á herðum
hans undir nýjar herferðir, og i
Sjálféi gleðivimunni nisti
tilhugsunin um eigin smæð hann
heljartökum, og hann þorði varla
að Hta á fuglinn, og honum sveið
það i hjarta, að fálkinn myndi
aldrei njóta gleðinnar með honum
og aldrei lita með bliðu i augu
STUDIO GESTS LAUFASVEGI 18A SÍMI 24028
HVER.T
ÖÐR.U
BETRA
40 VIKAN 24. TBL.