Vikan - 15.06.1972, Qupperneq 49

'opinberar oss, ekki sízt þróun
lífsins á hinum ýmsu tilveru-
stigum, sem smátt og smátt eru
að verða ljósari. Með öðrum
orðum: Bók náttúrunnar hefur
tæpast opnast augum vorum og
skynjun til hálfs ennþá, en öll
þekking og reynsla bendir til
þess, að allt líf sé öruggt í hendi
höfundar allífsins og hið full-
komna komi, þótt oss virðist
það óralengi á leiðinni og æði-
margt ófullkomið og ægilegt í
sjálfum oss og allri tilverunni.
En svo er þeim, sem sendi oss
Jesúm frá Nazaret, fyrir að
þakka, að mannkynið er ekki
eins óttaslegið og kvíðandi nú
og það var fyrir hans daga. Og
ávallt finnast þeir, sem feta í
hans fótspor.
Oss gefur sýn inn í bjartari
heim. Jesús frá Nazaret hefur
kveikt oss ljós, friðað hjörtu
vor, sannfært oss um að það er
ekkert að óttast, nema oss sjálf.
Það sem er máttugt í tilverunni,
í senn uppstaða hennar og ívaf,
það var og verður, og þetta sem
er, var og verður, er oss vin-
samlegt, já vill oss hið bezta,
en er oss aldrei fjandsamlegt.
Vér finnum að allt líf er af einu
djúpi runnið. Eins og grösin og
iurtirnar eiga sameiginlegan
unpruna í jarðveginum er allt
líf af einni rót og rótarkvistur-
inn sjálfur er hann, sem sagði:
„Guð er kærleikur", — „ég og
faðirinn erum eitt.“ Og jafn-
framt er hann einn af oss,
mannssonurinn. Hann er brúin
milli vor og hins fullkomna.
Frá og með honum er ekkert
óbrúanlegt, ekkert manninum
ómögulegt með hans hjálp, ekk
ert guðlegu eðli mannsins meira
á þessari jörð. Jesús frá Nasaret
fann manninn í sönnustum
skilningi, uppgötvaði hann, lét
oss skiljast þetta eilífa og and-
stæðukennda (paradoxala), að
þótt maðurinn virðíst öðrum
þrœði naumast þess virði að guð
minnist hans, þá lét þessi sami
guð manninn lítið vanta á við
sig (eins og segir í ritningunni),
þar sem mannveran rís hæst: í
réttvísi, miskunnsemi og trú-
mennsku, sem er hið mikilvæg-
asta í kenningu Jesú! Án rétt-
vísi, miskunnsemi og trú-
mennsku,, var guðstrú samtið-
armanna hans vegin og léttvæg
fundin af honum sjálfum.
Jesús er vissulega frelsari
mannanna, hann hefur leyst
allt mannkyn úr fjötrum. Hann
lagði nýjan mœlikvarða á allt
í mannheimi, og sá mælikvarði
er og verður maðurinn sjálfur
sem guðs harn. Það var og er
hin eiginlega Jesúbylting,
mesta bylting, sem gerð hefur
verið á þessari jörð. Guð í sjálf-
um þér, guðs kraftur í duftsins
líki, eins og íslenzk skáld hafa
orðað þessa byltingarhugsun,
er hinn nýi gleðiboðskapur, sem
Jesús boðar mönnum allra tíma.
Heimur vor er að vísu hræði-
legur öðrum þræði ennþá, blóð-
stokkinn, társtokkinn, haldinn
hleypidómum, grimmd og
heimsku. En út í þennan heim,
sem frelsarinn kom til að frelsa
sendum vér þó hugsun vora og
bæn, — og guð mun lifa.
Eð með orðum Steins:
Út í veröld heimskunnar,
út í veröld ofbeldisins,
út í veröld dauðans
sendi ég hugsun mína
íklædda dularfullum,
óskiljanlegum
orðum.
Gegnum myrkur blekkingar-
innar,
meðal hrævarloga lyginnar,
í blóðregni morðsins
gengur sorg mín
gengur von mín
gengur trú mín
óséð af öllum,
Djúp, sár og brennandi.
Óséð af öllum.
Svo að Ijóðið megi lifa,
svo að andinn megi lifa,
svo að guð megi lifa.
i homi
M/CTIIRINNIVR
Framliald af bls. 31.
honum af þessari ráðabreytni
rétt eins og hann hefði búizt
við því. Hann var alveg óhugn-
anlega nærfærinn, þessi maður
minn. Hversvegna gat ég al-
drei hert mig upp í það að fara
frá honum? Var ég honum ein-
hvernveginn háð? Ég hugsaði
upphátt.
—. Finnst þér ég vera þér
liáð, kynferðisiega, Robert?
— Nei, sagði hann hissa, —
nei, því miður ekki.
— Hversvegna því miður?
— Af því að það mundi auka
á samband okkar. Þú sárþarfn-
ast hjálpar barnið gott — og
það er þér sjálfri Ijóst. Þig
skortir löngunina til að lækn-
ast,, þessa löngun, sem ég hef
svo lengi verið að reyna að
innræta þér. Geðveiki þín er
grafin í fortíð binni. Þú
átt í langvinnri og vonlausri
baráttu. Hversvegna viltu ekki
lofa okkur að reyna dáleiðslu?
Það leysir minnið úr læðingi.
Gleymdar endurminningar
vakna. Það gæti orðið þér að
gagni og létta mér verkið.
— Þakka þér fyrir hrósið!
Minnið mitt er í alveg fyrsta
flokks standi. Ég hef engu
gleymt... engu, heyrirðu það?
Og aldrei þessu vant, var þetta
satt, að minnsta kosti fannst
mér það.
— Kannski ættirðu að taka
þér eitthvað þarflegt fyrir
hendur, sagði Robert seinna. —
Það er ég búinn að ráðleggja
þér, hvað eftir annað.
—■ Sjáum til, sagði ég háðs-
!ega. — Er það starfslækning?
Ekki svo vitlaust! Og hvað á
ég svo að gera? Prjóna peysur
eða ganga í Hjálpræðisherinn?
Eða hvernig væri að setja upp
súpueldhús handa dátunum,
þar sem ég væri með hvíta
húfu á höfðinu? Þú kunnir
alltaf svo vel við mig með
hvítu húfuna.
■—■ Það getur um margt ann-
að verið að ræða, svaraði Ro-
bert.
— Já, eins og til dæmis Bel-
vedere, sagði ég. — Þar leið
mér vel, en svo dröslaðir þú
mér þaðan burt.
—■ Belvedere er varla heppi-
legt umhverfi fyrir þig.
— Hversvegna ekki það?
Veslings vitskert kona innan
um alla hina vitleysingana. Það
var ágætt þar, því að manpi
líður nú alltaf bezt innan um
sína jafninga.
—■ Vera! sagði Robert. Svo
tók hann í höndina á mér og
strauk um hárið á mér og
þrýsti andlitinu á mér upp að
sínu. Ég fann einhverja vætu
á kinninni. Gat hann verið
farinn að gráta? Óhugsandi!
Geðlæknar gráta ekki, þeir eru
ekki manneskjur, þeir rann-
saka bara. Kannski var ég sjálf
farin að gráta. Já, vitanlega,
það hlaut að vera skýringin á
þessu.
13.
Þannig lauk þá öðru sumri
sambúðar okkar Roberts. Nú
var ég búin að vera gift í tvö
ár og ekkert miðaði honum með
mig. Ég hafði haldið uppá tutt-
ugu og fimm ára afmælið mitt
í kyrrþei, með mömmu Roberts
og augun í henni voru jafn ís-
köld og áður. Þetta eru svik-
söm augu, hugsaði ég ... eitur-
byrlara eða ... Mig hryllti við
hugsuninni. Hafði hún kannski
sent bréfin? Ég var viss um, að
hún hataði mig, svo að þar var
engu við bætandi.. . vildi mig
feiga. Svo var tryggðatröllið
hún Lisbeth frænka, þarna líka.
Hún faðmaði mig og kyssti, eins
og hún ætti mig sjálf. í tilefni
af heimsókn hennar, var mynd-
in af mömmu sett, til bráða-
birgða yfir arininn. Mamma var
ólundarleg og varirnar skakk-
ar í einhverju meinfýsnibrosi,
og ásakandi augu hennar eltu
mig, hvert sem ég fór. Mamma
fyrirlítur mig fyrir linkuna
mína, hugsaði ég. Hún sjálf var
alltaf sterk og réði við hvað
sem fyrir kom.
Ég fékk eina óvænta send-
ingu á afmælinu, því að innan
um ailar heillaóskirnar var
grænt umslag, sem ég kannað-
ist strax við. Þegar stúlkan
kom inn með póstinn, voru
gestirnir þegar komnir, og við
sátum öll við kaffiborðið. í öllu
afmælistilstandinu, hafði ég
gleymt að hirða póstinn, eins
og ég gerði þó endranær. Nú
sat ég fallega í því! Allra augu
hvíldu á bréfunum og Lisbeth
frænka æpti glaðlega:
— Hvað þetta er yndislegt!
Þér hefur svei mér ekki verið
gleymt! Flýttu þér að <jpna
þau og lestu þau fyrir okkur!
Ég hlýddi þessu, eftir föng-
um, en lagði græna bréfið til
hliðar. — Þetta er bara reikn-
ingur. En ég blekkti ekki Ro-
bert eitt andartak. Hann vissi
alltaf allt — hamingjan má
vita, hvernig hann fór að því.
Hann hlýtur að hafa eitthvert
sjötta vit. Ég flýtti mér að
hugsa, hvernig mamma hefði
farið að í mínum sporum, og
komst að þeirri niðurstöðu, að
dirfska væri eina úrræðið. Ro-
bert horfði vægðarlaust á mig.
Eina ráðið til þess að blekkja
hann væri að fara fram úr
sjálfri mér í kæruleysinu, svo
að ég o’-naði bréfið undir eins
og við vorum orðin ein, og las
það unnhátt:
„Hversvegna dó hann Bernd
í raun og veru? Ó, að höfuð
mitt væri vatn og augu mín
táralind, þá skyldi ég gráta
daga og nætur þá, sem deyddir
hafa verið af þjóð minni. . .
(Jer.lx.l)“.
ekki búizt við. Ég leit sak-
Þessu hafði ég sannarlega
ekki búizt við. Ég leit sakleys-
is^ega á Robert, með uppglennt-
um barnsaugum og hann leit
beint á mig á móti.
■— Það er einhver annar, sem
heldur að ég hafi kálað gamla
manninum, sagði ég brosandi.
Þú hefur væntanlega ekki sjálf-
ur skrifað þetta bréf eftir allt
saman?
Framliald í næsta blaði.
24. TBL. VIKAN 49