Vikan - 06.07.1972, Síða 12

Það leið á kvöldið, og nú tók að húma. Grasið varð
döggvott, og mér fannst golan eins og hægur andar-
dráttur. Kvöldkyrrðin var djúp, og við vorum bæði
hljóð. Smám saman þrýsti ég hönd hennar fastar.
Hægar og hægar gengum við, og að iokum settum
við okkur niður....
SMASAGA EFTIR THOMAS KRAGH
ÞÝÐANDI: ARNI HALLGRIMSSON
Þarna úti á flatneskjunni átti
Greipur frændi heima.
Hún var sérkennileg, þessi
flatneskja. Ekki ögrandi og villt,
eins og lyngvíBáttur heiöanna,
heldur syfjandaleg og þungbúin.
Þar uxu ekki venjuleg hagablóm,
engar rósir, en upp úr gljúpum
sveröinum skaut furöulegum
klukkublómum, jafnvel hvitum
liljum. En liljurnar voru lit-
skærari þar en annars staöar.
Um sólarlag, eftir heita sumar-
daga, stigu kvöldgufurnar upp og
sveipubu flatneskjuna rakri, gull-
inni móðu. Ef horft var úr
nokkurri fjarlægö, var hún ein-
kennilega dulúöug yfir aö lita.
Þar blandaöist eirgrænt, fagur-
rautt og hvitt i óskýranlegan
samruna og meb svo kynlegum
hætti, að þaö minnti einna helzt á
dauöablómib, sem frá er sagt i
gömlum þjóökvæöum.
Ég vissi aldrei, hvernig á þvi
stóö, að Greipur frændi haföi
valiö sér bústaö þarna. Og enginn
annar virtist vita það heldur.
Oftsinnis höföu ættingjar hans
skrifað honum: ,,Þú ættir nú
heldur aö flytjast til borgar-
innar.”
Hann hafbi alltaf svaraö á einn
veg: „Nei, ég mun aldrei flytjast
til borgarinnar.”
„Jafnvel þótt þér sjálfum kunni
aö vera það óljúft, þá ættirðu aö
gera þaö vegna Mariu. Ungri
stúlku er ekki hollt ab búa viö
slika einangrun.”
„Viö kunnum bæöi vel við okkur
hérna. Okkur liöur vel, bæði
Marfu og mér. Komiö og heim-
sækiö okkur og gangið úr skugga
um það, — en ekki nema einn i
senn. Umstang er mér ekki aö
skapi.”
Svo komum viö i heimsókn til
Greips frænda, einn i senn, eins
og hann hafði fyrir mælt. Og ekki
varö annað séö en að bæði hann
sjálfur og dóttir hans yndu vel
hag sínum.
Sumariö, sem ég var þar
gestur, hvarflaði þaö oft aö mér,
aö Maria frænka, meö siöa, jarpa
háriö, dökku augun og þung-
lyndislega tillitiö, væri eins og
sköpuð fyrir þennan staö. Þaö
var eins og hún gæddi gömlu
stofurnar sérstökum yndisþokka.
Þegar hún kom, var eins og hiö
haglega gerða útskuröarflúr skini
i annarlegum ljóma. Annars var
hún alveg einstök stúlka. Er viö
reikuöum um gangstiga skrúö-
garösins og hjölubumst viö, gat
hún verið töfrandi einlæg og opin-
ská eins og barn. Svo var hún
kannski allt i einu þotin frá mér -
eftir litfögru blómi, sem hún haföi
komiB auga á, stakk þvi i háriö á
sér, stób slðan niðurlút og feimin,
en um varir hennar lék órætt
bros.
Dag einn i júlimánuöi þetta
sumar datt þaö allt i einu i hana,
aö viö yrðum að fá svan á garö-
tjörnina. Þá varð föður hennar aö
oröi:
„Blessað barn! Svanurinn
myndi veslast upp.”
„Æi nei. Þvi ætti hann aö
veslast upp?”
„Tjörnin er allt of litil ....Það
yrði dapurleg sjón aö sjá slikan
einstæðing.”
„Þvi þá þaö? Ég get einmitt ekki
hugsaö mér neitt fegurra
...Stóran, hvitan svan á sundi
aleinan.” .
Háriö þyrlaðist um enni hen-
nar. En undan þyrlinum störöu
þunglyndisleg augu hennar út I
bláinn.
En Greipi frænda geöjaöist ekki
að þessu svari.
„Góöa Maria min, þú ert þó
ekki að veröa ömurlynd!
....Kannski veröum viö að flytjast
til borgarinnar eftir allt saman.”
„Ég vil ekkert fremur en vera
hér kyrr, ef ég bara gæti fengið
svaninn .... Ö, pabbi (hún hjúfraöi
sig ástúðlega upp að honum),
viltu ekki útvega mér hann?”
„Hamingjan góöa,” sagöi
gamli maðurinn og lagöi lófánn
aö vöngum hennar. „En hvaö þú
ert undarleg litil stúlka, Maria
min .... Og þú sem ert bráöum
átján ára? Nei, en þú gætir gert
annaö. Gróðursettu burkna um-
hverfis tjörnina. Það yröi til
mikillar prýöi.”
Maria var þegar þotin niöur að
tjörninni, en kom aftur eftir
skamma stund.
„Jú, alveg rétt,” mælti hún.
„Burknar myndu sóma sér vel.
Komdu, nú förum við út I skóg og
leitum að burknum. Svo látum
viö þá standa i vatni i nótt og
gróöursetjum þá á morgun ....
Pabbi, viö ætlum að fara og leita
aö burknum i skóginum.”
„Jæja, .... en muniö mig um
þaö að fara ekki langt.”
Innan stundar vorum viö Maria
á gangi eftir þröngum stig, sem lá
til skógar, og brátt komum viö að
fyrstu trjánum. Slikan skóg hafði
ég aldrei áöur séö. Trén voru
flest visnuö og dauö, en á
• hverjum stofni og kvisti héngu
flygsur af skófum og grámosa,
sem liktust engu ööru en gráu sið-
skeggi. En þótt trén sjálf væru
dauö, dafnaði þvi rikulegri gróöur
viö rætur þeirra, — burknar,
12 VIKAN 27. TBL.