Vikan - 06.07.1972, Qupperneq 13

burknar og aftur burknar, sumir
smávaxnir, dimmgrænir, eins og
þeim hefði skotið upp i gær, aðrir
hávaxnir með geysilegum
blöðum, sem bærðust letilega i
hlýrri golunni. barna var vandi
að velja. begar við höfðum
fundið einn, sem okkur likaði,
komum við brátt á annan enn
fallegri og siðan þann þriðja, sem
okkur virtist bera af öllum
hinum.
Og smám saman varð á vegi
okkar alls konar blómskrúð,
ilmur af krossjurt og myrru barst
að vitum okkar. barna voru lika
hvitar blómjurtir með lokuðum
krónum, sem engan ilm lagði af.
„bessi hvitu eru næturblóm,”
sagði Maria. ,,A daginn eru
krónur þeirra alltaf lokaðar, en
þegar fer að húma, ljúkast þær
upp. bá held ég að blómin spinni
af sér þræði. Ég kann ekki aö út-
skýra það, en ég er viss um, aö
svo er .... þá liggja ilmandi þræðir
Iloftinu umhverfis þau. En sums
staðar er enginn ilmur.”
Loks höfðum viö fangið fulit af
stórvöxnum burknum ásamt
nokkrum hinna hvitu blóma. Og
nú urðum viö aö fara aö hugsa til
heimferðar. baö var komið fast
aö sólsetri. „Komdu nú, víð
skulum snúa við,” sagöi ég.
Já, það er rétt — við skulum
'halda heimleiðis.”
„Látum okkur sjá, — ertu nú
viss um að rata?”
„Ojá, það, hugsa ég .... baö er
vlst I þessa átt.”
Við tókum stefnuna samkvæmt
tilvisun Mariu, og brátt var það
ég, sem tók forustuna. Við
gengum og gengum, og þar kom,
að við hefðum átt að vpra komin
út úr skóginum fyrir löngu, en
vorum það þó ekki. Og þegar loks
skóginn þraut, námum við bæði
staðar, undrandi og hálf^kelkuð.
Hvar vorum við stödd?
Fyrir augum okkar blasti við
alveg nýtt sjónarsvið. Hér höfö-
um við aldrei veriö áður. betta
útsýni var okkur ókunnugt með
öllu, —heiðaflesjur vaxnar gisnu,
gulleitu grasi, i fjarska ókunnir
ásar og fjöll, en yfir þeim svifu
ský — orpin roöa frá hinni
hnigandi sól.
Okkur rak I rogastanz. Marla
beit á vörina og leit á mig hrædd-
um augum.
„Guö minn almáttugur,” hvisl-
aöi hún, „hvaö er þetta?”
„Jú, viö erum auövitaö komin
eitthvaö afleiöis. En hvaö um
þaö, — hér getur engin hætta
veriö á feröum.”
„En nú er bráðum komið
myrkur.”
„Onei, ekki strax. bað er
sumar núna.”
„Komdu nú, við skulum flýta
okkur. Ó, við verðum aö halda
áfram....Ég má ekki vera lengi
.... mundu eftir pabba .... hann er
svo hræðslugjarn.”
„Góöa Maria min, vertu nú
ekki svona óróleg. baðerekkitil
neins að ana eitthvaö út i busk-
ann. Llttu nú á, ég er með átta-
vita. Hérna höfum við noröur og
þarna vestur ....”
„Ó, það er ekkert gagn að þvi.
Nei við skulum snúa viö sömu leiö
og við komum. Ó, ég er svo
hrædd um, að viö veröum allt of
sein.”
Ég sá, aö hún var náföl. Andlit
hennar lýsti alhvitt þarna I kvöld-
húminu.
„Heyrðu nú, Maria, þú mátt
ekki láta þetta fá svona á þig.
Komdu, viö skulum halda i þessa
átt. Ég held það hljóti aö vera
rétta stefnan.”
Viö héldum af stað. Innan
stundar tók ég undir handlegg
henni til þess að létta henni göng-
una. Leiöin var bæöi óslétt og
blaut. Einu sinni varö ég aö taka
utan um hana til þess að hjálpa
henni aö stikla af einni þúfunni á
aðra. bá sneri hún höföinu og leit
svo undarlega á mig.
„Nei, ekki þetta,” sagði hún.
„En góða, bezta ...’
„Nei, ég vil það ekki.”
„bað var bara til þess aö styðja
þig”
„Já, en ég vil það ekki.”
„Nú jæja, þá það. Ég bið af-
sökunar. Ég ætlaði svo sem ekki
aö gera þér neitt.”
Ég leit á hana — til þess að
ganga úr skugga um, hvort hún
hefði i raun og veru móögazt, en
mér var ekki unnt aö komast aö
neinni niöurstöðu. A þessari
stundu var á andliti hennar þessi
óræöi svipur, sem ég haföi tekiö
eftir einstöku sinnum áöur:
þegar hún áf fjálgleik haföi talaö
um móður sina látna, en einnig
stundum þegar hún haföi brugðiö
I hár sér litfögru blómi.
En nú var hún aftur komin i
ógöngur. Ég varð að taka undir
handlegg henni til þess aö hjálpa
henni yfir það versta. Hjá þvi
varö meö engu móti komizt. Og
nú dróst athygli min allt i einu aö
þvi, hve armar frænku minnar
voru sivalir og fallegir. Og smátt
og smátt rann það upp fyrir mér,
aö Maria var fágætlega lagleg
stúlka, — miklu fegurri en þær,
Fra.mh.ald á hls. 36.
27. TBL. VIKAN 13