Vikan - 06.07.1972, Síða 35

Hann lagSi mig á bekkinn og framdi
galdrabrögðin sín til þess að brjóta mótstöðu
mína á bak aftur, en þetta fór
allt öðruvísi.
Framhaldssaga eftir Adrienne Mans
9. hluti
óvinir. Við erum ekki að berj-
ast hvort gegn öðru, heldur
saman gegn sjúkdómnum.
— Og hvað heitir þessi sjúk-
dómur?
Ég get ekki skapað mér
ákveðna skoðun á honum fyrr
en ég veit öll atvik. Segðu mér
eitthvað um hann föður þinn.
— Jæja, þegar læknar vilja
ekki svara manni beint, þá veit
maður fyrir víst, hvað um er
að vera. Annaðhvort er það
krabbi, eða þetta sem þú veizt.
Ég bankaði á ennið á mér. —
Og hann pabbi? Jæja, hér hef-
urðu söguna. Móðir hans var
geðveik og hann var eini son-
urinn, lagði stund á hagfræði,
náði prófi, tók við stjórn fyrir-
tækisins, gifti sig, missti kon-
una, gifti sig aftur. Fyrra hjóna-
bandið barnlaust, en það síðara
með þeirri glæsilegu útkomu,
sem þú sérð hér fyrir framan
þig, leidda til slátrunar. Svo
veiktist hann og dó. Finnst þér
þetta ekki merkileg saga, ha?
— Jú, sannarlega.
— Jæja, þá ertu búinn að fá
hana.
Bara hann vildi ekki horfa
svona á mig, hugsaði ég, og
sprautan þreytti mig, og dró úr
varkárni minni. Ég gat ekki
lengur hugsað skýrt. Þar hafði
verið leikið á mig, eins og ég
hefði mátt vita. Hvernig gat ég
verið svona vitlaus! Einu sinni,
en svo bara ekki oftar! Fram-
vegis varð ég að vera vel á
verði.
— Kannski gætirðu gefið
mér einhver fleiri smáatriði,
sagði Robert. Til dæmis það,
hvernig fyrri konan hans pabba
þíns dó?
— Það stendur allt í skýrsl-
um þessa vandvirka bróður
þíns. Ég ætla nú að rannsaka,
hvort þetta, sem hann hefur
gert, varðar ekki við lög. Að
minnsta kosti er það áreiðan-
lega ekki löglegt •— hvar stæð-
um við, ef hverju lögfræðings-
peði leyfðist að blaðra frá öll-
um málefnum skjólstæðinga
sinna? Það var skaði, að ég
skyldi ekki komast í þetta fyrr.
Ég skal kæra hann. Hálsbrjóta
hann! Ég er strax farin að
hlakka til. Og það var ekki
nema satt — ég var afskaplega
glöð. Mér fannst ég vera með
vængi.
Það var hreint ekkert auð-
velt að sigrast á mér — að
minnsta kosti með sprautu.
Þessi asnalega sprauta! Ég fann
ekki til hennar lengur. Ég
skyldi flytja stórkostlega ræðu
fyrir réttinum. Allir mundu
klappa. Dómarinn mundi
hneigja sig og segja: — Þér haf-
ið orðið fyrir miklu ranglæti.
Og Hans yrði leiddur burt
hlekkjaður. Hlekkjaður, það
var nú kannski full-gamaldags,
en að minnsta kosti þá i hand-
járnum. Vitanlega! Hann er
morðingi, eða að minnsta kosti
mannorðsmorðingi. Hann hefur
eyðilagt mannorð mitt — mitt
mannorð. 'Ég skyldi eyðileggja
hann og Robert skyldi ég . . .
Ég var gripin hryllingi. Ég gat
ekki hugsað hugsunina á enda
— ekki enn. Nú er að renna út
í fyrir þér, Vera. Varaðu þig,
þetta er gildra.
- Hvernig dó hún þá? nauð-
aði Robert.
— Hún dó ekki. Hún fór frá
pabba.
Þú sagðir, að hann hefði
verið ekkill.
— Hún hvarf. Eftir hæfilega
bið, auglýsti pabbi látið henn-
ar.
— Það er dálítið skrítið, að
fólk skuli geta horfið svona
sporlaust.
Annað eins hefur nú skeð.
Kannski hefur hún farið tii
Ástralíu.
Það er nú nokkuð til, sem
heitir Alþjóðalögregla.
Kannski hefur hún fram-
ið sjálfsmorð?
— Og líkið aldrei fundizt?
Nei, það fannst aldrei.
— Var það þá þetta, sem
spillti fyrir ráðahagnum hjá
fjölskyldu mömmu þinn'ar?
Þú veizt nú, hvernig fólk
er. Auðvitað var mikið kjaftað
um þetta. Lögreglan var af-
skaplega almennileg og nær-
gætin, en einhver snuðrari tók
að breiða út ákveðnar sögur.
Hvers konar sögur?
— Að hjónabandið hefði ekki
verið hamingjusapit, að hann
hefði haldið við unga stúlku í
skrifstofunni, og vildi giftast
henni.
Ég þagnaði, mér leið fjanda-
lega og ég tók að skjálfa.
Vildi konan hans ekki fá
skilnað?
Nei.
— Og svo hvarf hún?
— Já.
Skrítið, finnst þér ekki?
-— Jú.
— Gaf nokkur í skyn, að
hann hefði fyrirfarið henni?
— Jú. jú, jú, jú! Hættu
þessu. öskraði ég.
— Nokkuð fleira?
— Nei, ekkert. Svo var látið
hennar auglýst.
Og pabbi þinn giftist
skrifstofustúlkunni?
— Nei.
Hvers vegna ekki?
Hún var þarna ekki leng-
ur.
— Hvar var hún þá?
— í Ástralíu.
Hún líka?
— Hún var það raunveru-
lega. Hún giftist fátækum pilti,
skömmu seinna, og þau fluttu
úr landi.
— Já, Ástralía er langt í
burtu, sagði Robert. — Svo að
hún sleppti þá ríkri giftingu?
— Já, þannig var það í raun
og veru. Kannski hefur hún
haft sínar ástæður til þess.
—■ Vafalaust. Og svo?
— Svo giftist hann mömmu.
Hún var vöruð við. Bæði um
hneykslismálið og — jæja, það
er bezt að segja það, úr því að
þú veizt það þegar — við því,
að hann væri haldinn vera
skrítinn.
Skrítinn?
— Já, geðveikur.
— Eins og móðir hans?
— Það var nú ekki eins áber-
andi hjá henni.
— Var það þá áberandi hjá
honum?
— Hann hlýtur nú áreiðan-
lega að hafa verið góður á milli,
annars hefði mamma aldrei far-
ið að skjóta sig í honum. Eða
kannski hefur hann oftast get-
að stillt sig og látið sem ekkert
væri. Ég hló. — Eins og ég.
Og hrakaði svo heilsu
hans?
Vitanlega. Þessi sjúkdóm-
ur fer versnandi. Þarf ég að
fara að kenna þér geðveiki-
fræði?
. —- Og hvað gerðist svo?
Einn dag varð að fara
Framhald á bIs. 40.
27. TBL. VIKAN 35