Vikan - 10.05.1973, Blaðsíða 21

vera kaffi, eða glas af sherry?
Meðan hann var aö daðra við þá
hugsun að bjóða henni til hádegis-
verðar, hlustaði hann, hálf
viöutan, á orðaflauminn.
— Ég hefi lengi veriö aö leita
yöar, herra Mizer, sagöi hún. —
Munið þér ekki að þér keyptuð
sparigrls úr leir i gjafabúöinni á
flugvellinum i Los Angeles?
Handa þessum unga manni, býst
ég við. Dorinda sendi Tony eitt af
sinum töfrandi brosum.
— Jú, þér hafið rétt að
mæla ....
— Eigiö þér grisinn ennþá?
— Hvað segir þú, Tony?
Litli drengurinn sagði: — Jú, ég
á hann ennþá.
— En hvaö þaö er heppilegt,
stundi hún. — Ég gerði nefnilega
slæma skissu. Sjáiö þið til, ég
keypti lika sparigris sama
kvöldið.
— Ég sá yður ekki. Mike
hugsaði, að hann myndi ábyggi-
lega muna eftir þvi, ef hann heföi
séð hana, hefði örugglega ekki
getað gleymt þvi, en þaö ætti
hann liklega ekki að segja upp-
hátt, til þess voru kynni þeirra of
stutt.
— Ég sá hana, sagði Tony.
— Jæja, gerðiröu það? kurraöi
Dorinda.
— Já, sagði Tony, stuttur i
spuna. (Já, hann mundi eftir
henni, vegna þess að hún hafði
skammað hann. Og það var ekki
honum aö kenna. Það var hún,
sem næstum þvi var búin að fella
hann.)
— Sjáið þér til, sagði Dorinda
og sneri fögru andlitinu að
manninum, — ég keypti nefnilega
sparigris handa litilli frænku
minni I afmælisgjöf. Og ég stakk i
hann hálsfesti, sem ég hafði erft
eftir móöur mina. Hún myndi þá
finna þennan skartgrip, þegar
hún bryti grisinn, til að aðgæta
hve mikið væri i honum og yröi
furöu lostin ... . .Dorinda rétti úr
Sér. — En stelpuftflið, sem var i
búðinni setti annan grls i
pakkann.
— Já, nú skil ég þetta, upgfrú
Bowie. Þér eigið viö aö þessi
skartgripur sé I grisnum, sem
Tony fékk? Er það ekki rétt?
— Jú.
— Nei, það er ekki i honum,
sagði Tony.
— Biddu andartak, sagöi faðir
hans. — Hvernig veiztu þaö?
— Það er ekkert sem hringlar i
honum, sagöi drengurinn.
— 0, en ég . . . .festin hlýtir aö
vera þar! sagði Dorinda.
— Það ætti ekki aö gera neitt til
að athuga þaö, sagöi faðir
drengsins vingjarnlega. — Heyriö
mig, ungfrú Bowie, — má ég ekki
bjóða yöur kaffisopa?
— Þúsund þakkir, það vil ég
gjarnan. Hún tók snæri utan af
litlum pappakassa og opnaöi
hann. — En helduröu ekki að ég
gæti fengið grisinn núna, drengur
minn? Ég kom með annan gris
handa þér. (Hún talaði eins og
Tony væri aöeins þriggja ára).
Svo sendi Dorinda föður
drengsins töfrandi bros. — En hve
þér hafið búiö vel um yður, sagði
hún. — Þér lofið mér svo kannske
að lita I kringum mig á eftir,
meðan Tony sækir grisinn?
— Já, meö mestu ánægju. Mike
stóð upp, feginn að geta hreyft
sig. Hún stóð lika upp. Tony
hreyfði sig ekki.
— Upp meö þig, sagöi faöir
hans. — Séröu ekki að ungfrúin er
staðin upp?
Svo stóð Tony upp, treglega þó
og faðir hans sagði við gestinn:
— Það er nokkuð vandamál aö
ala hann upp, svona á eígin
spýtur.
— Ó, mér finnst hann fyrir-
myndar drengur, sagði Dorinda
og aftur kom þessi falski tónn,
sem Tony kunni ekki við. — Viltu
ekki fara til að sækja spari-
grisinn, vinur minn?
Framhald á bls. 38
19. TBL. VIKAN 21