Vikan - 10.05.1973, Blaðsíða 33

BRANDO
PICKERING...
Hljóðdósin gerir gæfu muninn:
Hún skilar 100% músik krafti . . .það er aö segja hún skilar öllu þvi, sem
á plötuna var tekið. Þú heyrir i öllum hijóöfærunum nákvæmlega eins vel
og upptaka plötunnar getur gefið þér. Það er alger óþarfi að vera aö
baslast með hljóðdós, sem getur aðeins gefiö 25% . . .eöa 50% . . .eöa
jafnvel 75% af upptöku plötunnar þegar þú getur fengið þér Pickering
hljóðdós i fóninn, hljóðdós, sem skilar þér 100% músíkkrafti.
Ertu vandlátur . . .? Veldu þá Pickering i nýja fóninn, gamla fóninn þvi
Pickering hefur reynsluna. Pickering fundu upp magnetisku hljóðdósina
og hafa æ siðan staðið f fararbroddi.
Nær allar útvarpsstöðvar i Bandarikjunum nota Pickering hljóðdósir
og fjöldi útvarpsstöðva um vfða veröld notar ekki annað.
Yfir 15 gerðir af Pickering hljóðdósum ávallt á lager og einhver þeirra
hæfir spilaranum þinum örugglega.
Verð frá 1335.00 til 9.370.00.

© PICKERING
•X- ______
„fyrir þá sem getalheyrt
mumnn.
Einar Farestveit & Co. H.F.
Bergstaðastræti 10A sími 16995
Framhald af bls. 16.
hissa, að ég gat rétt stamað:
Halló!
— Þú ert seint á ferð. Hvar
hefirðu verið? spurði hann.
— Eg get ekki séð að það komi
þér við, sagði ég.
— Það er kannske rétt, sagði
hann, ósköp ljúflega. Þegar hann
fór út úr lýftunni, einni hæö fyrir
neðan mig, var ég viss um að
þetta væri það siöasta sem ég sæi
til hans, nema þá á kvik-
myndatjaldinu.
En ég var ekki fyrr komiri inn
til mln, en ég heyrði drepiö létt á
dyr. 1 fyrstu hélt ég að þetta væri
einhver herbergisþernan. — Hver
er það? spurði ég.
— Það er ég — Marlon.
— Hvað I veröldinni viltu mér?
kallaði ég.
— Opnaðu dyrnar.
— Kemur ekki til mála!
— Opnaðu. Ég stend hérna
þangað til þú opnar.
— Þú um það, sagði ég.
Svariö var bylmingshögg á
dyrnar. — Farðu burt! kallaði ég,
dauðskelkuð. — Þú vekur alla á
hótelinu!
Annað högg og mér varð ljóst
að ég átti ekki annarra kosta völ
en að opna. Ég vildi ekki stofna til
vandræða, vildi ekki að farið væri
aö kalla á starfsfólkið.
— Hvernig dettur þér i hug, að
haga þér svona? spurði ég,
fjúkandi vond.
Marlon starði á mig, án þess að
nokkur svipbrigði væru sjáanleg
á honum. — Mig langar til að lesa
fyrir þig ljóð, sagði hann lágt.
Mér fannst þetta svo furðulega
fyndið, að ég gat ekki annað en
skellt upp úr. Marlon fékk ein-
hverjar viprur við munninn og
svo skellihlógum við bæði. — Það
geturðu ekki — ekki hérna, I öllu
falli.
— Við getum farið inn i mina
Ibúð, sagði hann. — Þér er alveg
óhætt.
Mér var ljóst, að ef ég svaraði
þessu neitandi, þá myndi hann
bara lemja á dyrnar aftur. — Allt
I lagi, sagði ég, — en þú læsir ekki
dyrunum. Hann kinkaöi aöeins
kolli. Þegar ég kom inn I ibúðina
hans, mætti mér furöuleg sjón.
Marlon hafði dúkaö borð, með
japönskum slopp. A þennan
,,dúk” hafði hann sett tvö kerti og
hjá hvoru kerti stóð ölglas. Tvo
stóla hafði hann sett við
boröið . . . . Ég var svolltið utan
við mig og settist næst dyrunum.
Marlon tók eftir þvi og glotti
striðnislega. Það leit út fyrir að
hann væri I ljómandi góðu skapi.
En hann sagði ekki neitt. Þögnin
fór að verða nokkuð þrúgandi og
eftir þvi sem mlnúturnar siluðust
áfram, varð ég taugaóstyrkari og
fór að babla einhverja vitleysu.
Enhann þagði. Hann sat þarna,
eins og meitlaður i stein. Ég hafði
aldrei komizt I annað eins. Að
lokum spurði ég: — Ef þig langar
ekki til að lesa þetta ljóð, þá er
bezt að ég fari upp til mín.
Ég heföi getað sparað mér
þessa athugasemd. Hann kipraði
aöeins varirnar og hélt áfram að
stara á mig, með ennþá meiri
ákafa. Ég ákvaö þvi, að ef hann
ætlaði ekki að brydda upp á
neinu, þá skyldi ég ekki gera það
heldur.
Þegar liðnar voru um það bil
fimm mlnútur, þá rauf Marlon
þögnina. — Jæja, þá hef ég það,
sagði hann. — Loksins sé ég þig i
réttu ljósi. Það er engin viglina á
milli okkar lengur. Segðu mér nú
allt um sjálfa þig, fram að þvi að
ég hitti þig.
Þótt ótrúlegt megi virðast, þá
var ég farin að opna hjarta mitt
fyrir honum, áður en varöi. Og
slðan, I alla þessa mánuði og ár,
höfum við verið nánir vinir. Um
tlma vann ég hjá honum, sem
einkaritari, og þegar hann kom til
London, þá hringdi hann alltaf I
mig og við töluðum saman, alltaf
með trúnaðartrausti, eins og
sannir vinir.
Hann er á sinn hátt gæddur sið-
ferðiskennd.
Þótt samband okkar Marlons
hafi verið einskonar syst-
kinasamband, þá held ég aö ég
þekki hann öðrum betur. Ég held
aö ég hafi skiliö hann, eygt ýmis-
legt I hans flókna eðli. Ég komst
að þvi að hann gat verið rudda-
legur, upptekinn af sjálfum sér og
að þvi er virtist tilfinningalaus.
En ég komst Hka að þvi að innst
inni var hann góður og
tilfinningarikur maður, og — aö
minnsta kosti eftir hans eigin
siðferðiskenningum, gæddur
mikilli siðferðiskennd.
Hann reynir að láta ekki
tilfinningarnar ná valdi á sér og
hjónabönd hans hafa ekki bein-
linis borið vott um ástriki. En
hann elskar börnin sin innilega og
gerir sitt til að reynast þeim vel.
Marlon finnst það voðaleg til-
hugsun, ef börnin hans yrðu fyrir
19. TBL. VIKAN 33