Vikan - 10.05.1973, Blaðsíða 16

Þegar maður þekkir Marlon
•" Brando eins vel og ég geri, þá er
þaö liklega þaö erfiöasta aö þurfa
si og æ aö minna sjálfan sig á, aö
þessi maöur er heimsfræg
kvikmyndastjarna. Hann er svo
gersamlega laus viö uppgerö og
tepruskap, aö þaö er varla hægt
aö samrýma þaö þvi oröspori,
sem af hónum fer.
Ég hitti Marlon Brando i fyrsta
sinn fyrir fjórtán árum. Þá vann
ég sem fyrirsæta hjá beztu tízku-
teiknurum og ljósmyndurum
Lundúnaborgar, en sá ferill minn
fékk skjótan endi, vegna bllslyss,
sem lagöi mig I rúmiö I þrjá
mánuöi. Ég var meö dökk gler-
augu, til aö hylja ljótt ör, sem ég
haföi viö vinstra auga, þegar mér
var boöiö á næturklúbb I Paris.
Annan eins dans hef ég aldrei séö.
Meðal gestanna var Serge
Marquan, franski skopleikarinn.
Um miðnætti kom Charles bróðir
hans og I fylgd meö honum var
frekar lágvaxinn maöur, nokkuö
feitlaginn, en andlit hans kom
mér kunnuglega fyrir og
Christian kynnti hann sem
Marlon Brando.
Drottinn minn, hugsaði ég, en
skemmtilegt!
Marlon gerir sjaldan það sem
búizt er viö af honum. í þetta sinn
muldraöi hann eitthvað i
barminn, settist viö boröiö og
pantaöi drykk og lét sem hann sæi
okkur ekki.
Tilraunir til aö koma á ein-
hverjum samræöum, brást svo
algerlega aö viö uröum hálf
vandræöaleg, þaö er aö segja öll
nema Brando.
Allt I einu benti hann á dökku
gleraugun min og spurði:
— Hefiröu meitt þig?
— Það var slys, sagöi ég og
brosti út undir eyru. Ég átti von á
þvl aö hann spyrði um nánari til-
drög aö slysinu, en hann sneri sér
undan og haföi sýnilega ekki
áhuga á þvl máli. Mér fannst ég
veröa eins og sprungin blaðra,
þangaö til hann kallaöi til mln: —
Viltu dansa?
Ég tek þaö fram, aö á þeim
16 VIKAN 19. TBL.
tima var dansinn nokkuö hefö-
bundinn, þá dansaöi maður I
örmum herrans. En þegar við
vorum komin út á mitt gólf, þá
var ég farin aö dansa ein.
Marlon var að minnsta kosti
meter I burtu frá mér, sneri sér I
æðisgengnum sveigjum,
Liat Sandy, vinkona
Brandos gegnum árin.
Hún segir aö
hann sé I raun og
veru ekki likur
þvi sem almannarómur
heldur fram.
hringdans, sem ég haföi aldrei
séö neitt i likingu við. Ég stóð sem
steinrunnin, svo bjánaleg að ég
flýtti mér I burtu af dansgólfinu.
En áöur en ég komst aö borðinu,
var gripiö i handlegginn á mér. —
Hversvegna viltu ekki dansa?
spuröi Marlon og glápti illilega á
mig.
— Vegna þess aö þú ert ekkert i
þörf fyrir mlna aöstoö, svaraöi
ég-
— Jú, þaö er ég einmitt, mót-
mælti hann. — Ég verö eins og
fábjáni, ef ég dansa einn.
Ég var treg, en lét hann samt
toga mig út á dansgólfið. En ég
hefði getaðlátið þaö vera, Marlon
hélt áfram viö sinar einka-
sveigjur, og skipti sér ekkert af
mér.
Ég flýtti mér burt af dans-
gólfinu I annað sinn og I þaö
skiptið elti hann mig ekki.
Einkennilegt s'tefnumót I Ibúö
hans.
Klukkan var orðin þrjú um
nóttina, þegar ég kom heim I ib-
úöina mlna, eftir aö ég haföi veriö
úti aö skemmta mér meö
nokkrum vinum. Mér til mikillar
undrunar, sá ég Marlon Brando á
leiö til lyftunnar. Ég varö svo
Framhald á bls. 33
Marlon Brando sem
Mafluforinginn I
„Guöfaöirinn”.