Vikan - 10.05.1973, Blaðsíða 36

EimnEiom
EimREiom
EimREiom
EimREiom
EimREioin
MeSal annars efnis:
Kjölfesta frjálshyggjunnar er trúin á manninn, viStal viS Jónas Haralz, bankastjóra
Skáld I Bessatungu,
grein eftir Hannes Pétursson, skáld
Hver er sinnar gæfu smiSur, grein eftir Þorstein Pálsson
Höfundur Kondunær og sofSu og The Mersey Sound
eftir Hrafn Gunnlaugsson
Loftungur fjölmiSlanna, úrdráttur úr erindi eftir IndrlSa G. Þorsteinsson
Draumurinn um SHALOM
eftir séra Gunnar Kristjánsson, Vallanesi
Um uppbótarþingsæti eftir Helga Skúla Kjartansson
Vandi islenzkra fjölmiðla eftir Björn Bjarnason
Hægagangur á hraðaöld
eftir Hörð Einarsson. hrl.
Fjórir Þjóðverjar eftir Jónas Kristjánsson, ritstjóra
HILNIR
Þegar hún lét þaB siga aftur, glóöi
dropi á vörum hennar.
— Hvaö er hreinskilni? sagöi
hún.
— Ef ég segi, aö þér séuö
einmana, sagöi ég. — Aö þér
syrgiö gullöldina, sem kemur
aldrei aftur.
Þaö var likast þvi sem hún
stæöi á öndinni. Aldrei aftur?
sagöi hún.
— Aldrei eins, flýtti ég mér aö
segja. Fortiöin á sinn staö.
Endurminningar varðveitast
heilagar, en einhvernveginn
verður að lifa lifinu.
Ég fyllti glasið hennar aftur. Af
stúlku aö vera, sem veriö haföi úr
umferö i tvö ár, fannst mér hún
stinga út glasiö eins og hetja.
— Þaö koma þær nætur, að ég
get ekki sofiö, sagöi hún. — Nætur
þegar ég ligg andvaka og heyri
torkennileg hljóö i myrkrinu.
— Þaö er einmanaleikinn, sagöi
ég. — Ekkert er hræðilegra en
hann. En nú býöur Larakis sig
fram til aö hugga yöur, svo sem
til tilbreytingar.
Viö pöntuöum einhvern mat.
Ég hellti enn i glasiö hjá henni.
Eftir stundarkorn skreyttu rjóöir
blettir kinnar hennar og
tennurnar blikuöu, hvitar og
jafnar, þegar hún brosti.
— Mér finnst svo langt siöan ég
hef setið svona og bragöaö vin og
talað viö einhvern, sagöi hún.
— Þér eruð enn ung og eigiö alit
lifiö framundan, sagöi ég.
— En þér? sagði hún. — Þér
eruð ungur og hafið þekkt
einmanaleikann. Eigið þér enn
lifiö framundan?
— Já,okkarbeggjalIf, sagöi ég.
Hún þagnaöi og saup á glasinu.
Hún hallaöi ofurlitiö undir flatt og
horföi á mig meö athygli.
— Ég er fegin, sagði hún.
Þaö var bjartur vormáni upp
yfir borginni, þegar við gengum
saman framhjá húsunum og
búðunum og ég reyndi ekki einu-
sinni aö halda i höndina á henni.
Þegar hún haföi opnað dyrnar aö
ibúöinni sinni, stóð hún I dyrunum
og reikaði ofurlitiö i spori. Hún
ilmaði öll af valhnetum, vini og
ávöxtum.
— Viljiö þér koma inn og fá
kaffisopa? spuröi hún.
Andlitiö á henni var i
skugganum, svo aö ég sá ekki
augun.
Þetta var freistandi, en reynsla
min sagöi mér aö vera ekki of
veiöibráöur. 1 svona málum er
um aö gera aö kaupa hentuga
timann. — Það er oröiö of fram-
oröiö fyrir yöur, sagöi ég. Þér
hafið veriö svo vingjarnleg, aö ég
vil ekki niðast á yöur frekar en
oröiö er.
— Þér eruö góöur og nærgætinn
maður, sagöi hún.
Þetta var ekki nema satt hjá
henni. Bjánar einir draga dár aö
syndinni.
— Annaö kvöld? sagöi ég.
— Já, annaö kvöld, sagöi hún og
lokaöi dyrunum.
Vika leiö, og þá vikuna hitti ég
Angelu ekkju á hverju kvöldi.
Tvisvar boröuðum viö i litla-
veitingahúsinu meö kertunum.
Einu sinni ókum viö út úr
borginni og borðuöum I trjá-
skugganum á tjarnarbakka. Einu
sinni fórum viö I bió og sáum af-
skaplega sorglega ástarmynd og
hún fór aö gráta. Stundum kom ég
heim tSl hennar eftir þessa úti-
veru og /ékk miðnætur-kaffisopa.
Hún sýhdi mér albúm meö
fjölskyldumyndum i. Hún hafði
verið merkilega bráöþroska
barn. Þegar ég sá nýrri myndir,
gat ég ekki annað en veriö feginn
aö hafa ekki verið aö draga mig
eftir henni meöan maöurinn
hennar var á lifi. Hann leit út eins
og rakin mannskepna. En ekki
var ég samt i neinum vafa um, að
mér mundi takast aö fara fram úr
honum, þegar þar aö kæmi.
Alla þessa viku reyndi ég aldrei
aö snerta á Angelu ekkju. Siöustu
kvöldin þóttist ég samt viss um,
aö hún heföi ekki tekiö mér það
illa upp þó ég heföi kysst hana
góöa nótt. En ég er ekki vanur að
sækjast eftir smápeningum, ef
gull er i boöi.
Sfödegis á laugardag fór aö
rigna. Ég leit inn hjá matvöru-
kaupmanninum og bar tvær
flöskur af dökku vlni i gjafa-
umbúöum. Mantaris glápti á
flöskurnar.
— Ja, nú liður ekki á
löngu......sagöi ég.
Hann glápti á mig og togaöi fast
I nefiö á sér. — Hversvegna
læturðu hana ekki eiga sig? sagöi
hann. — Hversvegna tekuröu ekki
heldur götustelpu eöa einhverja
aöra. Hversvegna hana Angelu
ekkju?
— Hún er Sarons rós og lilja i
dölunum, sagöi ég.
— Þú ert skepna, sagöi hann, —
og þér er ekkert heilagt.
— Þú kannt ekki aö taka ósigri,
sagöi ég.
— Þú gefst upp áöur en lýkur,
sagöi hann. — Þú kemst ekkert
meö hana.
— Ég gefst ekki upp, sagöi ég.
— Og mér miöar þegar vel i
áttina.
— Snáfaöu út og ég spýti á þig
og alla þina ætt.
Hann kafroönaöi og tók aö
hvæsa.
— Þaö gerir ekkert til, sagöi ég.
— I kvöld ætla ég sjálfur aö tina
kálhausa. I kvöld, kall minn.
Svei mér ef ég safnaði ekki
glóöum elds yfir höfuö honum.
Hann stóö þarna eins og bjáni og
kom ekki upp nokkru oröi.
Á leiöinni til ekkjunnar lenti ég
enn I rigningu. Ég hljóp frá
bflnum aö tröppunum og gætti
þess vandlega að missa ekki
flöskurnar niöur.
Hún beið min brosandi i
dyrunum. — Láttu mig taka af
þér bleytuna, sagöi hún.
Ég fékk henni regnkápuna
mina Qg hattinn. Sjálfur bar ég
víniö inn. — Þetta er ljóta veöriö,
sagöi ég.
— Já, afleitt, sagöi hún.
— En gott til þess aö sitja inni,
sagöi ég. — Mér er orðið kalt I
rigningunni.
Hún stóö andartak, án þess aö
svara neinu og birtan frá
lampanum skein á andlitið á
henni. Varirnar voru rauðar af
ofurlitlum varalit, og það mátti
greina rauöan lit á kinnunum.
Hún kom meö tappatogara og
litil skrautglös til aö drekka vlniö
úr. Ég opnaði aöra flöskuna. Viö
sátum saman á legubekknum.
Viö hlustuöum á vindinn og
regniö, sem skall á rúöunum.
— Þetta hefur veriö góö vika,
sgigöi hún.
— Já, ég hef sannarlega notið
hennar, sagöi ég.
Ég fyllti glösin okkar aftur. Viö
sátum þegjandi dálitla stund og
aðeins hendur okkar hreyfðust til
aö lyfta glösunum aö vörunum.
Mér fannst stofan likust ein-
hverjum dal, sem varinn er af
háum fjöllum til beggja hliða.
Þarna var grammófónn úti i
horni. Ég steig upp af sófanum,
gekk aö honum og setti hann af
staö. Platan tók aö snúast og
nálin seig niöur. Þetta var ein-
hver sveitadans. Angela sat kyrr
og horföi á mig.
— Komdu að dansa, sagöi ég. —
Ég hef séö þig dansa áöur.
— Hvar? spuröi hún.
— t skógartúr, sagöi ég. — Þú
varst stærri en allar hinar I
hópnum. Þú varst svo falleg og
full af eldmóði.
Hún stóö upp. Grammófónninn
argaöi hvellt. Hún gekk hægt aö
honum. — Ég dansa ekki lengur,
sagöi hún.
— Hversvegna? sagði ég.
— Þaö á ekki viö, sagöi hún.
Ég rétti út hönd og snerti mjúk-
lega háriö á Angelu ekkju. Ég
heföi getaö beöiö þangaö til hún
36 VIKAN 19. TBL.