Vikan - 10.05.1973, Blaðsíða 41

fram, að þar hefðu hagsmunir
engu um ráðiö heldur löngun til
aö hefna sin fyrir að hafa ekki
verið gerður rannsóknastjóri,
enda þótt hann hefði átt upptökin
að uppfinningunni.
— Hann kann nú að hafa verið
frá sér af hefndarþorsta, en ekki
hefur hann nú samt drepið hendi
við peningunum.
— Nei, svaraði Verrell dræmt
en það er nú auðvelt að fyrirlita
peninga i orði kveðnu, en
jafnerfitt að fyrirlita peninga,
sem að manni eru réttir. En ég
held, að hann hafi sagt satt um
tilgang sinn. Ég held lika, að hann
hafi sagt satt, þegar hann sagðist
hafa reynt að ná i alla upp-
skriftina, svo að hann gæti selt
hana eins og hún lagði sig til
keppinautar fyrirtækisins, og
þannig hindrað, að hans eigið
fyrirtæki fengi allsherjar-einka-
leyfi á henni. Hnn játaði, að hann
kynni á læsinguna i forstjóra-
skrifstofunni frá þvi að hann hafði
veriö settur forstjóri um stundar-
sakir. Hann segir, að hann hafi
verið búinn að opna skápinn og
var að blaða i skjölunum þegar
Mathews kom allt i einu inn og
stóð hann að verki. Og i stað þess
að kalla á lögregluna sagöi
Mathews að gera ekki svona
vitleysu oftar, og lét hann svo
fara.
— Það er trúlega saga eða hitt
þó heldur.
— bað er hún . . .nema þú gætir
látið þér detta i hug, að Mathews
hafi viljað eiga sér mann til að
kenna um það, sem hann ætlaði
sjálfur að gera.
— Hversvegna það?
— Til þess að verða fyrir
skellinum, ef eitthvað skyldi
fréttast um söluna — sem
Mathews hafi ætlað að fremja
sjálfur. Ef maöur er gripinn i þvi
að reyna að stela einhverju, en
sleppt áöur en hann hefur lokið
þvi, og svo er sama hlutnum
stolið seinna, hvað liggur þá
beinast við að halda?
— Að þjófnum hafi tekizt betur i
seinna skiptið.
— Einmitt. Og segi Atkins satt,
þá er ekki önnur skýring á
framkomu Mathews. Og þess-
vegna var það sem ég
dirfðist . . .Verrell hló . . .dirfðist
að gleyma fyrirskipununum
þinum og lita þar inn.
Writht lét vindlingsstúfinn sinn
detta til jaröar og steig á hann
með hælnum. Hann neri augun og
andvarpaði siðan mæðilega. — Og
hvað fannstu svo?
— Aö þarna sváfu tveir menn i
húsinu en ekki einn.
— Hver var hinn maðurinn?
— Georg Leber . . .meö þýzkt
vegabréf.
— Fræddistu nokkuð fleira um
hann?
— Ég fann i vasa hans tóman
vaskaskinnspoka, eins og oft eru
notaðir utan um demanta. Ég var
þá þegar búinn að sjá járnskáp i
veggnum, svo að mér datt i hug,
aö það gæti borgað sig að lita inn i
hann.
— Guð minn góður. æpti
Wright. — Þú ert hreinasti stjórn-
leysingi.
— Það var hreint enginn
barnaleikur að komast i skápinn.
— Slepptu allri lýsingu á þvi,
hvernig þú fórst að þvi.
— Þú ert ekkert listrænn,
tautaði Verrell. — I skápnum
voru sex demantar. Fimm þeirra
góðir, en sá sjötti alveg
framúrskarandi og áreiðanlega
meira en tuttugu þúsund punda
virði á réttum markaði.
Wright blistraði i hljóði. Hann
horfði á lögreglumannahópinn
sem snöggvast, gekk siðan tiL
þeirra og Verrell á eftir. Yfir-
fulltrúinn var eitthvað að tala við
liðþjálfa, en Wright var ófeiminn
að ónáða þá. — Hafiö þið fundið
járnskápinn? spurði hann.
Fulltrúinn virtist hissa. — Einn
af drengjunum fann einhverja
hurð, sem hann heldur að sé
veggskápur.
— Hann er enná sinum stað, þvi
að hann er þvi sem næst
rauðglóandi.
— Náið þiö i hann, hvar sem
hann er.
— Ég er hræddur um, að það sé
ekki hægt enn.
—-Ekkert slúður. Náið þiö strax
i hann.
— Já, herra, svaraði fulltrúinn
dræmt, þvi að hann reiddist
þessari ókurteisi, er hann var
ávarpaður eins og nýliði i
reynslutima. Hann skipaði snöggt
fyrir, og vakti þannig reiði
liöþjálfans.
Nú voru slökkviliðsmennirnir
kallaöir til hjálpar og þeir létu
vatnsbunu ganga á skápnum,
þangað til hann var orðinn
nægilega káldur. Tveir
lögregluþjónar bisuðu við þetta,
snöggklæddir og með uppbrettar
ermar og tókst loks að ná
skápnum úti garðinn.
Georg lagðist á hnén við
skápinn og reyndi við læsinguna,
en vitanlega án alls árangurs.
— Ef þér viljið láta opna
skápinn . . . .sagði fulltrúinn.
— Vitanlega vil ég láta opna
hann, hvæsti Wright. Haldið þér,
að ég ætli að standa hér i allan
dag, bara til þess að glápa á
hann?
Fulltúinn stillti sig eftir
föngum. — Það sem ég átti við
var, að ef þér viljið láta opna
hann verðum við að ná i
fagmanninn, sem hjálpar okkur
venjulega, og segja honum,
hvaöa tegund þetta er.
— Gerið þér það þá.
Verrell sagði, rólega: — Gæti
það ekki verið ómaksins vert að
reyna eina eða tvær tölur á
læsingunni, og sjá, hvort ekki er
hægt að opna hann núna, og spara
þannig tima og fyrirhöfn?
Fulltrúinn setti upp
meöaumkunarsvip. — Ég er
hræddur um, að það sé álika
vonlaust og að vinna alla stóru
vinningana. Þarna eru sex skifur,
svo að talnafjöldinn er
bókstaflega óendanlegur.
— Nei, mér datt þetta bara
svona i hug.
— Ég sé, að þér þekkið ekki
mikið á járnskápa.
Georg fór aö hlæja, en neyddist
til að snúa hlátrinum upp i hósta-
kast. Jafnvel Wright varð að
hugsa sig ofurlitið um, áður en
hannsagði viðVerrell: — Hvaða
tölur ætlaöirðu að reyna? Voru
þaö einhverjar sérstakar?
Verrell svaraði vingjarnlega:
— Þú veizt hvernig þetta er — fólk
er alltaf að velja einhverjar
sérstakar uppáhaldstölur. Mér
datt rétt svona i hug, hvort 763421
hefði nokkra sérstaka þýðingu
fyrir Mathews.
— Þér haldið kannski, að það
hafi verið happanúmerið hans?
spurði fulltrúinn, eins hæðnislega
og hann þoröi.
— Hver veit?
— Haldið þér ekki . . .svona i
alvöru talað . . .
— Reynið þið það. hvæsti
Wright.
— — Já, en, hr. Wright, ef
ég . . .
— Reynið þér númerið.
Fulltrúinn tautaði eitthvað með
sjálfum sér, sem hann gætti þó
vandlega að ekki heyrðist, siðan
lagðist hann á hnén við skápinn
VIÐAR-ÞILJUR
í miklu úrvali(panel-borð og plötur)
Einnig nýkomið IDULUX loft og veggplötur,
50x50 cm.
MADISON-harðplastplötur
HARÐVIÐARSALAN S/F
Grensásvegi 5 — siqiar 85005 og 85006
19. TBL. VIKAN 41