Vikan - 09.08.1973, Qupperneq 9

svo þröngt, að ekkert
verður dulið, en málið er
einfaldlega ekki til um-
ræðu.
Nhung og Sen eiga f jögur
börn og teljast þess vegna
vera meðalfjölskylda. Hjá
þeim búa 59 ára móðir
Nhungs, hjartveik systir
hans og sextán ára hálf-
bróðir, sem er að taka
stúdentspróf. Hann hefur
staðið sig vel og vonast til
að fá styrk til framhalds-
náms. Ef hann fær ekki
styrkinn, hefur Nhung
lofað að kosta hann til
háskólanáms. — Ég vil að
Khai stundi léttari og betri
vinnu, en ég hef þurft að
gera. Helzt vildi ég, að
hann yrði læknir. (Læknar
hafa þó ekki háar tekjur.
Mánaðarlaun flestra þeirra
eru í kringum 5000 krónur.)
Moðirin ákvað hjóna-
bandið.
Það kemur af sjálfu sér,
að Nhung þarf að sjá systk-
inum sinum og móður
farborða að föður sinum
látnum. Það er skylda elzta
sonarins í öllum
víetnömskum fjölskyldum.
Þar eru fjölskylduböndin
mjög sterk og aldraðir
foreldrar hafa orðið mörg-
,um heimilisföðurnum þung
byrði. Augljóst er hve
mikill baggi hvílirá Nhung
og hann sérenga lausn fyrr
en Khai fer að hjálpa til.
Hann kvartar aldrei, en
viðurkennir að hann sé oft
þreyttur. Þá bætir hann því
við að móðir sín og kona
séu líka þreyttar. Hann
hefur lést um 9 kíló, úr 68 í
57, þó að hann hafi aldrei
þurft að spara við sig mat.
Sen og Nhung giftust ekki
af ást. Það var móðir hans
sem ákvað hjónabandið, án
þess þó að ráðfæra sig við
st jörnuspámenn, sem
annars er þ$ð algengasta.
Bæði segjast þau hafa verið
heppin. Nhung horfir oft
ástúðlega á konu sína og
hann leynir því ekki hve
hrifinn hann er af henni.
— Hún aflar fjár til
heimilisins og hún saumar
falleg föt á okkur. Hún er
afar iðin og dugleg...ég
hefði ekki komizt af án
hennar.
Sen gerirsér líka Ijóst, að
hún á óvenjulega góðan og
umhyggjusaman mann.
Þau eru einkar lagleg hjón
og vita vel af því, þó að
þeim gefist lítill tími til
þess að njóta þess.
Þó að Sen sé lagin við
matreiðsluna eins og
flestar víetnamskar konur,
sér tengdamóðir hennar
um þann þátt heimilis-
haldsins. Kannske er mat-
reiðslukunnáttan arfur frá
yfirráðatímabili Frakka.
Thi Nu, móðir Nhung, fer
á hverjum morgni á næsta
markaðstorg með plast-
kassa. Þangað eru næstum
tveir kilómetrar og þaðan
er allt of langur gangur i
hitanum. Þess vegna
greiðir hún þrjár krónur
fyrir að fá að sitja i bíl hjá
einhverjum, sem er á leið
til markaðarins. Thi Nu er
sérfræðingur í vöruverði og
vörugæðum. Hún hikar
ekki við að prútta og tekst
oft að koma verðinu tölu-
vert niður. Það veitir
heldur ekki af. Heimilis-
haldið kostar nær því 6000
krónur mánaðarlega og
Nhuyensf jölskyldan veit,
að maturinn má ekki vera
of einhliða. Nágrannar
þeirra hafa hænsni og ein-
hverja millitegund anda og
kalkúna, en Thi Nu telur
það ekki borga sig.
Þau verða að velta fyrir
sér hverjum eyri til þess að
fá endana til að ná saman.
Nhung getur ekki komist af
með minna en 2500 krónur
á mánuði. Þær fara í mál-
tíðir hans í borginni, því að
of langt er fyrir hann að
fara heim, bensín á mótor-
hjólið, dagblöð endrum og
eins og tóbak, sem er
eini munaðurinn sem hann
leyfirsér. Skólaganga Khai
kostar 160 krónurá mánuði.
Fyrir hin börnin þarf að
greiða 500 krónur hvert í
skólanum. Skólaskylda er
frá sex ára aldri til ellefu
ára aldurs en skortur er
bæði á kennurum og
kennsluhúsnæði. 6, 8 og 10
ára börn Nhung og Sen fara
á mismunandi tímum í
sama skóla. Khai sér um að
koma þeim af stað og lesa
lexíurnar með þeim. Thi
Nu er sú eina í fjöl-
skyldunni, sem er ólæs.
Nhung og Sen ala börn sín
í senn ástúðlega og strangt
upp. Þau eru aldrei hýdd en
verða að hlýða skilyrðis-
laust. Þau fá ekki að vera
úti á kvöldin eins og flest
önnur börn í Saigon. Sé
eitthvað við þeirra hæfi í
sjónvarpinu, fá þau að
vaka til klukkan 10. Að öðr-
um kosti verða þau að fara
fyrr í rúmið.
Sjónvarpstæki er næstum
það eina, sem þau hafa ráð
á að veita börnunum, fyrir
utan nauðsynjar. Jafnvel
fátækustu fjölskyldur hafa
sjónvarpsviðtæki. Flest eru
þau af japanskri gerð og
kosta í kringum 6800
krónur. Litasjónvarp
þekkist ekki ennþá. Börn
þeirra Nhung og Sen fá
ekki peninga fyrir sælgæti
á sunnudögum. Þau verða
að halda sig heima við, þar
sem vopnaðir hermenn eru
alltaf á sveimi. Þau hafa
einstaka sinnum farið í bíó
með móður sinni. Hvað
hefur fullorðna fólkið fyrir
stafni á sunnudögum?
— Það vinnur, segir
Nhung. Við höfum ekki ráð
á öðru og ég þarf á tíman-
um að halda til þess að
sinna ýmsu smálegu heima
fyrir. Það er líka svo langt í
kvikmyndahúsið, og ég vil
síður fara þángað, vegna
þess hve oft .hefur komið til
uppþotá í kringum það.
Eina skemmtunin, sem
hann leyfir sér, er að horfa
á sjónvarpið. Hann horfir
Framhald á bls. 37
Svona litur út í Cholon, Kinverska borgarhlutanum í Saigon.
32. TBL. VIKAN 9