Vikan - 09.08.1973, Qupperneq 19

þess að hugsa frekar út i þaö,
gekk ég til hans. Hann hrökk við.
Hann hafði verið svo djúpt sokk-
inn i hugsanir sinar, að hann hafði
ekki heyrt til min.
— Hvers vegna farið þér ekki
sjálfur á skauta? Ef ég væri ekki
svo hrædd um aö detta, myndi ég
reyna þetta sjálf.
— Mig langar ekki á skauta
lengur, sagði hann stuttaralega,
leit á mig, hatursfullu augnaráði,
sneri sér við og gekk upp að hús-
inu.
Ég stöð kyrr, særö yfir kulda-
legri framkomu hans, þangað til
að svo dimmt var orðið, að Walter
fór heim með drengina.
Amy beið min, þegar ég kom
inn.
— Anne, ég hefði ekki árætt að
biðja þig bónar, nema vegna
þess, að frú Sanders sagöi, að þaö
væri allt i lagi. Mér þykir þaö leitt
aö ónáða þig, þar sem þú átt fri,
— en mér er boðið út i kvöld. Hún
roðnaöi.
— Og þig langar til að biðja
mig að gæta barnanna. Þaö er al-
veg sjálfsagt, ég hefði ekkert
annað aö gera. bú skalt ekki hafa
neinar áhyggjur af þeim, ég hefi
svo oft litið til þeirra áður.
— bakka þér kærlega fyrir. Ég
er búin aö baða litla barnið og bú-
in að koma þvi i rúmið, svo það er
ekki annað en Maggie, sem þarf
hjálpar við. Strákarnir bjarga sér
sjálfir, það þarf bara að hafa
auga með þeim, svo þeir þvoi sér
vel og bursti tennurnar.
— Vertu alveg róleg, ég skal
sjá um það. Hvenær viltu, að ég
komi yfir til þin?
— Ég ber aö dyrum hjá þér,
þegar ég er tilbúin. bað verður
svona eftir klukkutima.
Joan og Charles voru ekki kom-
in á kreik, þegar Amy var tilbúin.
Amy vai fallega klædd, i grænni
kápu með skinnbryddingum og
mér datt i hug, að ef til vill væri
þessi kápa úr klæöaskáp Söru.
— Ég er aö fara, sagöi hún. —
Litla barniö er sofandi og ég sagði
drengjunum, að þeir ættu að vera
þægir viö þig. Láttu ekki Sandy
komast upp með óþægð.
baö heyröust niöurbældir hlátr-
ar frá herbergi drengjanna, og
þegar ég leit inn til þeirra, áttu
þeir bágt meö að sitja á sér. Ég
fór svo frá þeim og inn til Maggie.
Maggie var litil og geðgóö. Ég gat
ekki gert að þvi, aö mér fannst
synd, að hún hafði ekki fengið
friðleika Peters, en hann heföi
lika verið vel settur, ef hann hefði
haft eitthvað af öryggi hennar.
Frances og Walter litu inn, til
aðbjóða góða nótt, áður en þau
fóru af stað i veizlurta. Frances
var i gömlum og slitnum minka-
pels og i svo skartlegum skóm, að
þeir pössuðu alls ekki viö þá flik.
— bað er skaftpottur meö
súkkulaöi á eldavélinni. Ég
hugsa, aö það væri gott fyrir
strákana að fá svolitið súkkulaöi,
áður en þeir fara að sofa, þeir ró-
ast þá kannski.
— En ef þeir vilja það ekki?
— Læstu bara dyrunum hjá
þeim og lofaðu þeim að hamast,
bara að þeir veki ekki Maggie.
bakka þér fyrir hjálpina og vertu
blessuð.
Maggie sofnaði, áður en ég
hafði lokið við að lesa söguna,
sem hún bað mig um að lesa og ég
smeygöi mér fram á ganginn.
Charles stóð þar með kaffibolla
i höndunum.
— Joan bjó til kaffi, sagði hann,
— viltu ekki fá þér sopa. Við för-
um eftir- svolitla stund. Drykkur-
inn hans Walters var einum of
sterkur, svo okkur fannst vissara
að fá okkur kaffi, áður en við
leggjum að stað.
— betta er prýölegt kaffi, sagöi
ég, — það var einmitt það, semég
var i þörf fyrir til að halda mér
vakandi. bað er eins gott aö hafa
auga meö náungunum þarna inni.
Joan kom til okkar. Hún var
mjög litil og veikluleg i glæsilegri
loðkápunni. Hún hélt á frakka
Charles og litilli handtösku úr
krókódilaskinni. Mér fannst nú ég
sjá þau i alveg nýju ljós, — glæsi-
leg og auðug hjón, sem voru á leið
til að skemmta sér um helgina á
lúxushóteli, — i umhverfi, sem
hæföi þeim. Við höfðum verið svo
innileg hvert við annað, að ég
hafði alveg gleymt þvi, sem skildi
okkur svo greinilega að, enda
höfðu þáu aldrei komið fram við
mig sem ég væri i þeirra
þjónustu, heldur sem jafningja.
— Mikið eru þið glæsileg, sagði
óg.
En þegar betur var að gáö. þá
voru þau ekki reglulega glöö að
sjá, þau virtust eitthvað svo óró-
leg og miður sin. Charles var með
svarta bauga undir augunum og
ég sá, að hálsæöin var þrútin. bað
gat verið, að þau bæru einhvern
kviðboða fyrir heimsókninni. til
læknisins.
Joan kyssti mig á kinnina. — Ég
vona aö þú látir'þér ekki leiðast.
— Ekki með oll þessi börn i
minni umsjá, sagði ég. — bið
skuluð ekki hafa neinar áhyggjur
af mér. Ég vona að allt gangi
ykkur i haginn, þið hafiö sann-
arlega þörf fyrir það.
Ég stóð viö gluggann og sá bil-
inn þeirra hverfa niður götuna,
áöur en ég fór til drengjanna. Ég
varð undrandi. þegar ég sá, aö
þeir voru komnii i i úmin og búnir
að slökkva ijósin. Ég var nú ekki
svo einföld, að mig grunaði ekki,
að eitthvaö lægi á bak við þetta,
það hlaut að vera eitthvað, sem
þeir höfðu á prjónunum, en ég lét
sem ég tæki ekki eftir neinu.
— Eruð þið búnir að þvo ykkur
og bursta tennur?
— Já, já, skrikti Peter og
Sandy geispaði hátt.
— Við erum svo þreyttir, Anne,
sagöi hann.
Ég trúöi þeim nú samt ekki
nema mátulega. En það mátti
auðvitað til sanns vegar færast að
þeir höfðu verið að strita úti i
kuldanum, svo þaö gat verið, að
þeir væru þreyttir. Ég var sjálf
þreytt og syfjuð, þrátt fyrir kaff-
iö.
— Viljiö þið samt ekki súkku-
laði?
— N-n-n-ei.
— bið sofið betur.
— Við þurfum ekki neitt. Viö
erum svo syfjaðir. Góða nótt,
Anne.
Jæja, ég myndi fljótlega kom-
ast að þvi rétta. Eg gekk fram i
dagstofuna og settist i sófann með
kaffibollann minn. Ó, hve ég var
þreytt, það var alveg furðulegt.
Ferska loftið og drykkurinn hans
Walters hafði greinilega dregið af
mér slakann. Og ég, sem hélt ég
væri öllu vön. Ég fór fram i eld-
húsið og þvoöi bollann minn og
skaftpottinn. baö gat veriö, að ég
myndi vakna, ef ég horfði á sjón-
varp svolitla stund. Nei, það gat
vakið börnin.
Ég opnaöi glugga og hrleypti inn
svölu kvöldloftinu. baö átti aö
hressa mig svolitiö. bá sá ég ein-
mana veru koma út úr skuggum
trjánna og ganga yfir grasbalann.
baö var Ernest. Hann var á leiö
til klettanna, á sinni venjulegu
kvöldgöngu. Mér varö hrollkalt.
bað var eitthvað svo ótrúlega ein-
manalegt viö þenna hávaxna
mann.
Drengirnir höföu svo sannar-
lega veriö þreyttir. En það var
bezt að lita samt inn til þeirra.
Ég vaknaði viö að lykli var
stungið i skrána og settist upp.
— Veslings Anna, hér höfum
við haldið þér frá hlýju rúminu.
Fyrirgefðu, að við skyldum vera
svona lengi, en þaö var svo
skemmtilegt, aö viö gleymdum
Framhald á bls. 36
32. TBL. VIKAN 19