Vikan - 24.01.1974, Blaðsíða 9

ireldur
nig, þegar mér varð
'lega upp á miskunn
-og hann var siðasti
ði fyrir lifi minu, að
di......
ef ég á aö dragast á móti hriöinni.
Mér þykir þetta leitt, sagöi
ég. — Ef mig heföi grunaö, hve
slæmt þetta er, þá heföi ég alls
ekki fariö til sklöaskálans.
Hann hristi höfuöiö illskulega.
— Þaö var nú enginn skima I þvi.
Þú tekur ekki tillit til neins, frek-
ar en bróöir þinn.
Ég hrökk viö. — Ég var nú
reyndar aö hugsa um Adiriu.
Henni fannst þaö mjög mikilvægt,
aö ég kæmi aftur i kvöld.
Hann sneri sér aö eldavélinni til
aö hita súpu og kaffi. >
Hugsun min var aö skýrast um
leiö og mér hitnaöi á höndum og
fótum. Ég spennti greipar um
hnén og staröi inn I eldinn. Nú
haföi ég tækifæri til aö tala viö
Emory Ault.
— Clay sagöi mér svolitiö, sem
mér fannst áhugavert, meöan viö
sátum viö kvöldveröinn, sagöi ég.
— Hann sagöi mér, aö þú heföir
ekki veriö sá, sem fyrstur kom aö
Margot, eftir falliö. Clay sagöi, aö
Shan heföi sagt honum, aö Julian
heföi komiö fyrst aö henni.
Emory lagöi frá sér sleifina,
sem hann hræröi I súpunni meö og
sneri sér viö, þungar augabrúnir
hans hrukkaðar og munnurinn
eins og strik. — Davidson er
skáldsagnahöfundur. Hann hefir
fjörugt imyndunarafl.
— Shan leit út um gluggann,
sagöi ég. — Shan sá þaö, sem
skeöi og hún sagöi Clay frá þvi.
Urriö 1 honum geröi mig
skelkaöa, en ég stappaöi stálinu i
sjálfa mig, þegar hann nálgaöist
mig.
— Julian veit, aö ég er meö þér,
varaöi ég hann viö. — Þú veröur
aö standa reikningsskap fyrir
honum, ef eitthvað kemur fyrir
mig.
Hann nam staöar, rétt áöur en
hann náði alveg til min og ég fann
aö reiöin sauö i honum. Þaö gat
veriö, aö hann væri sifellt argur,
þótt hann gæti setið á sér daglega.
En nú var reiði hans augljós og
þaö gat veriö, aö hann gætti ekki
aö sér og kæmi upp um sig.
— Ég haföi hálft i hvoru haldið,
aö þú hefðir myrt Margot, eigin-
lega þangað til Clay sagöi mér, aö
Julian heföi komiö fyrstur á staö-
inn. Nú veit ég, aö þaö hefur verið
einhver inni i húsinu, sem ýtti
stólnum fram. Julian heföi aldrei
getaö grandaö henni, Julian
elskaöi hana of heitt til þess.
Julian enskar hana ennþá.
Hann staröi á mig stundarkorn
og reyndi að bæla niöur reiöi sfna.
— Julian elskaöi hana aö visu, en
hann elskaöi konu, sem aldrei var
til.
— Þaö getur veriö aö hann hafi
þekkt hana betur en þú gerðir.
Hann muldraði eitthvaö og
haltraði svo aö eldavélinnr til aö
taka súpupottinn af og hella i
skálar fyrir okkar. Hann færði
mér aðra skálina og tréspón meö.
Þetta var fallegur, útskorinn
spónn og ég heföi ekki trúaö, aö
Emóry heföi smekk fyrir svo
fallega hluti. 1 fyrsta sinn fór ég
aö hugleiða, hvernig líf hans heföi
veriö, hvers vegna hann var
ókvæntur og hvort hann heföi-
aldrei elskaö neina konu. Og
hvers konar bækur voru þaö, sem
hann las?
Hann fór með sina eigin súpu-
skál að borðinu og boröaöi úr
henni þar. Hann virtist ekki veita
mér neina frekari athygli. Heit
súpan var framúrskarandi
bragögóö, og ég fann hitann
streyma um likama minn, en þaö
hefur aö likindum veriö af þvi, að
ég óttaöist ekki storminn lengur
og ekki heldur manninn. Emory
myndi koma mér til Greystones.
Hann haföi andUð á mér, þaö vissi
ég, en hann myndi gera eins og
Julian sagði honum að gera.
Hann tináöi yfir súpuskálinni og
talaði eins og viö sjálfan sig. — Já
aö sjálfsögöú var einn af heimilis-
fólkinu sekur, við vitum bæöi
hver þaö var, er ekki svo? Hann
lyfti spæninum og veifaöi honum
eins og tónsprota og sagöi:
— Hinn gullni Lucifer! Sonur
hrævareldsins — barn hinna
bröttu fjallahliða!
Ég stóö á öndinni af undrun.
— Þegar ég var tuttugu og
tveggja ára, var ég leikari. Eitt
Sinn, þegar ég átti fri, lukkaöist
það þannig til, að ég fór á skiði.
Ég tók bakteriuna og varö upp frá
þvl meö skiöadellu og losnaöi ekki
viö hana fyrr en faöir Julians
McCabes kom til skjalanna og
stóö á bak viö mig, svo ég gæti
stundaö skiðaiþróttina. Þaö sem
svo gerist veizt þú fullvel. Hann
saup á heitu kaffinu og sötraöi
ógurlega, og ég staröi undrandi á
hann. — En viö vorum aö tal» um
þaö, hver heföi stjakaö viö þess-
um hjólastól, eöa var ?það ekki.
Viö vitum bæöi tvö, aö þaö var
bróöir þinn, sem geröi þaö.
— Nei! æpti ég. — Nei, þaö er
ekki satt. Stuart snerti aldrei
Margot né heldur þennan stól.
Hann urraöi, eiginlega eins og
ég gat hugsað mér aö birnir
geröu, en hann var óhugnanlega
likur birni.
— En hvers vegna laugst, þú.
Hvers vegna sagöist þú hafa
komiö fyrstur aö henni, þegar þú
vissir, að þaö var Julian?
Þaö varö þrúgandi þögn inni I
kofanum og þvi betur heyröist
bávaðinn i storminum. Þegar
Emory tók til máls á ný, þá var
hann óhugnanlega rólegur, aö
minnsta kosti fannst mér þaö
óhugnanlegt, ég heföi heldur
kosiö, aö hann heföi öskraö.
— Ég hefi áöur varaö þig viö.
Faröu i burtu, faröu i burtu frá
Greystones. Faröu i burtu frá
skíðaskálanum. Þú getur ekkert
gert fyrir bróöur þinn hér og þaö
gæti lika veriö, aö þú tortimdir
sjálfri þér. <
— Hvernig gæti ég gert þaö?
sagöi ég storkandi.
— Þaö gæti oröið slys, sagöi
hann meö skuggalegum rómi.
Ég lauk viö kaffið mitt og fór
svo að tina á mig hliföarspjarirn-
ar. — Ég þarf aö komast til
hússins. Ég er búin aö hvila mig
nógu lengi og mér er orðiö heitt
núna.
Hann veifaöi hendinni aö
dyrunum. — Faröu þá. Þaö er
ekkert hér, sem heldur I þig.
— Ekki nema þaö aö ég rata
ekki.
Ég hafði ekki fyrr séö hann
brosa og ég kunni alls ekki viö
bros hans. Þaö bar vott um mein-
fýsi, eins og hann skemmti sér víö
þá hugsun, að án efa yrði ég úti
þarna á milli húsa.
— Já, þaö er ekki sennilegt, aö
þú komi6t þangað án fylgdar,
sagöi hann. — Jæja þá, þaö er þá
liklega bezt aö koma sér aö þvi aö
fylgja þér.
Hann varð fyrri til aö klæöast
hliföarfötunum og ég saknaöi
hlýjunnar i kofanum, þegar viö
fórum út. Storminrf haföi sannar-
lega ekki lægt, þaö var reglulegur
hvirfilbylur.Ég hélt aftur fast i
beltið hans og leit viö og viö um
öxl, i áttina til kofans, eins og til
aö skynja betur áttirnar. En viö
vorum ekki lengi i sjónmáli, sort-
inn var svo mikill. Ég haföi ekki
minnstu hugmynd um þaö i hvaða
átt Greystones var.
Þegar Emory svo tók til sinna
ráöa, skeöi þaö svo skjótt, aö ég
uggöi ekki aö mér. Meö svo
snöggri hfeyfingu, aö þaö sneri
upp á úlnliöina á mér og kom mér
á kné, sneri hann beltiö úr greip-
um mér og losaði sig viö mig.
Hann leit ekki einu sinni um Öxl,
en þrammaði áfram milli
trjánna, svo hratt, aö mér fannst
þaö furöulegt, hve sterkur hann
var. Ég reyndi aö fylgja honum
eftir og kallaöi til hans, en hann
hvarf alveg eins fljótt og kofinn
haföi horfiö mér sjónum. Ég var
ein I sortanum og sá ekkert nema
snjóinn. Ef ég gæti aöeins fundiö
einhver spor, svo ég kæmist til
skiðaskálans...!
Eg sneri mér strax viö til aö
Framhald á bls. 35
44. TBL. VIKAN 9