Vikan - 24.01.1974, Blaðsíða 16

Erfinginn
2. hluti
Við lágum á hnjánum, hlið við hlið, i
gömlu þorpskirkjunni. Ég virti hana
fyrir mér og þegar hún eitt sinn leit i
áttina til min, sá ég augnatillit hennar og
mér varð ljóst að ég óttaðist tengda-
móður mina....
Charles vafði mig örmum og
reyndi að róa mig.
Hann sagði að það væri svo
algengt, að fyrsta barnið kæmi
ekki fyrr en eftir nokkur ár. Ég
hafði líka sjálf reynt að telja mér
trú um þetta, en það var indælt að
heyra hann segja það. Við gátum
llka komizt að þvi. Hann ætlaði aö
tala við góðan lækni, sem hann
þekkti i Port Agnes og biðja hann
að líta á mig einhvern daginn.
— Þú munt sjá, elskan min, að
þetta er ástæðulaus ótti.
En þá brast kjarkurinn og ég
fór að gráta.
— Erf ef þessi ótti er ekki
ástæðulaus, hvað segir þá móðir
þfn? Ó, Charles, ég er svo
angistarfull..
— Hvað ætti hún að segja? baö
er þá alls ekki þér að kenna.
Hann' strauk bliðlega kinnar
mfnar. Svo helti hann sherry i
glas og rétti mér.
— Drekktu þetta, áður en við
förum niður.
Ég reyndi að fara að orðum
hans, reyndi að hafa ekki
áhyggjur. Ég myndi liklega nógu
fljótt fá að heyra sannleikann.
A sunnudeginum lét ég á mig
nýja hattinn minn.
Það var Parlsathattur, nokkuð
áberandi. Ég hugleiddi hvað söfn-
uöurinn I þorpskirkjunni myndi
hugsa, þegar ég kæmi með þetta
fyrirbæri á höfðinu og ég varð kát
við tilhugsunina. Hatturinn veitti
mér á einhvern hátt eitthvað af
þvi öryggi, sem ég var að missa.
Þegar við stigum út úr bílnum,
fann ég að allra augu horföu á
okkur, á leiðinni upp að fallegu,
litlu kirkjunni. Frú Trendennis lét
það ekki hafa áhrif á sig, en
skundaði keik-að dyrunum, án
þegs að lfta á nokkurn mann. Ég
greip I arm Charles.
— Sjáðu fólkið, hvislaði ég. —
Það hlýtur að vera hatturinn
minn, sem vekur svona mikla
athygli..,
— Vitleysa. Fólkið er bara
forvitið, vegna þess að þaö hefur
ekki séð þig fyrr. Láttu þaö ekki
hafa áhrif á þig.
Einhver hafði liklega sagt
þrestinum frá komu okkar, þvi að
hann kom til.móts við okkur I
kirkjudyrunum. Þetta var lág-
vaxinn og þéttbyggður maður,
rjóður i kinnum og ákaflega alúð-
legur.
Kirkjan var full af fólki, og ég
sá strax eftir því að hafa sett á
mig þennan fjárans hatt, þegar
við gengum eftir kirkjuganginum
að skinnklæddu stólunum sem við
áttum að sitja I. Stólarnir stóðu
eiginlega út af fyrir sig, rétt fyrir
framan altarið. Það var gott að
setjast og losna við forvitin augu
kirkjugesta. Guðsþjónustan
hófst....
Textipn'var mér framandi og
einhverra hluta vegna, fór ég að
hugsa til litlu kirkjunnar, þar sem
viö Charles giftúm okkur. bað
var mesti hamingjudagur i lifi
minu. Ég veit ekki hve lengi. ég
var sokkin I hugsanir minar, en
þegar ég leit upp, vár presturinn
kominn i ræðustólinn óg langt
kominn meö ræðuna. Hann var
ákaflega orðmargur og ég hafði á
tilfinningunni, að hann væri sér-
staklega mælskur þennan dag.
Ég fann að Charles ók sér I
sætinu af óþolinmæði, svo leit ég -
ut undan mér á tengdamóður
mina, sem sat mér á vinstri hlið.
En rétt i þvi, gerði hún nokkuö,
sem kom mér til aö súpa hveljur.
Hún lyfti arminum mjög áber-
andi, og leit á úrið. betta var til-
tæki, sem presturinn i stólnum
hlaut aö taka eftir, hann stamaöi I
miðri setningu og andartaki siðar
hafði hann lokið ræðu sinni. Ég
átti bágt með að trúa þvi, að ég
hefði i raun og veru séö þetta.
Þegar við krupum i bæn, leit ég
aftur út undan mér. Hún haföi
•lika lotið höfði, en þegar hún hélt
að enginn tæki eftir sér, leit hún
upp og horfði á prestinn og kór-
drengina. Þegar hún leit svo á
mig, náöi ég þvi að sjá augnaráð
hennar, en ég gætti þess, að láta
hana ekki sjá, aö ég hafði veriö aö
veita henni athygli.
Og mér varð þá fyrst ljóst, hve
mikið ég óttaðist tengdamóður
mina.
Charles hringdi frá London,
rétt eftir klukkan tiu á mánu-
dagsmorgun.
Hann sagðist hafa talað við
heimilisiækninn, dr. Gilbert, og
að hann ætlaði að lita á mig sið-
degis þennan sama dag. Hann
hafði líka lofað þvi, að hafa kven-
sjúkdómalækni viðstaddan, svo
þeir gætu boriö saman bækur sir\-
ar. Miller, bilstjórinn, átti aö.aka
meö ,mig til Port Agnes.
— Hvað á ég að segja móður
þinni? ^
Ósjálfrátt leit ég við. Jackson
stóð við dyrnar á bókaherberg-
inu. Hann hneigði sig og dró sig i
hlé. Charles hélt áfram að tala.
Hann sagðist hafa sagt móður
sinni, að mig langaði til að lita i
kringum mig I Port Agnes og að
hún héföi ekkert á móti þvi, að ég
fengi bilinn. Mér varð hugsað til
þess, að auðvelt væri að hlusta á
þetta samtal okkar i hússimann,
en mig langaði svo til að hlusta
lengur á rólegu röddina hans...
Nei, ég þoröi ekki að, segja meira.
— Charles, þú mátt til meö aö
koma snemma heim i kvöld.
— Ég kem eins fljótt og ég get,
ástin min. Það verður allt i lagi.
Það var drungalegt úti,
rigningarúöi, en ég fór samt i
kápu og gekk út. Ég hefði viljað
mikiö til þess vinna, að sleppa
við hádegisverðinn, sem ég þurfti
að borða með tengdamóður minni
einni og þar af leiðandi mátti ég
eiga von á óþægilegum spurning-
um. Það lét heldur ekki á sér
standa. Hún spurði mig hvað ég
ætlaöi að táka mér fyrir hendur
siðdegis. Ætlaði ég að aka til bæj-
arins? Ég var búin að ákveða að
segja henni frá heimsókninni til
læknisins. Hún hafði greiniiega á-
huga á þvi.
— Til Gilberts læknis? En til
hvers, Madeleine? Ertu eitthvað
lasin?
— Nei, alls ekki, ég er ekkert
veik. Ég er aðeins óvenjulega
þreytt. Mér fannst ráðlegt að láta
athuga mig, svo Charles fékk
tima hjá lækninum fyrir mig.
— Svo Charles veit um það.
Hún virtist ánægð með þetta,
hörkutónninn hvarf og hún talaði
stundarkorn um Gilbert lækni og
hrósaði honum til skýjanna.
— Það er skynsamlegt, vina
min. Þú ert nokkuð fölieit, það
getur veriö aö þú þurfir eitthvaö
styrkjandi.
Vingjarnleg framkoma hennar
kom mér til aö skammast min.
Það gat veriö, aö ég heföi gert
tengdamóður minni rangt til. Ég
hafði jafnvel hugsað að hún
myndi hata mig, ef hún kæmist
að... Mig langaöi allt i einu til að
fá fulla vissu um samúð hennar
og trúa henni fyrir áhyggjum
minum....
— Já, Madeleine, hvað ætlað-
irðu aö segja?
Eitt tillit á málverkið af
hinni fyrri Lydiu Trendennis kom
mér til að hætta við það á siðustu
stundu. Stirpurinn á konunni á
málverkinu var svo drembilegur i
fegurðsirjni. Þessi kona hafði aliö
tengdamóöur mina upp og gert
það eftir shini eigin mynd. Þaö
var sama hrokafulla augnaráöið,
sami munnsvipurinn....
Ég þagði yfir raunverulegu á-
stæðunni fyrir þvi, að ég ætlaði að
tala við lækninn. Ég stóð fljótlega
upp frá borðinu og ég var tilbúin,
þegar Miller kom með bilinn.
Við vorum hálftima að aka til
Port Agnes og ég hafði það á til-
finningunni, að ég væri að ganga
á vald örlaga minna. Þegar stóri
billinn stöðvaðist og
Miller steig út, til að
opna fyrir mig bildyrnar, fannst
mér bæði hann og fólkið á götunni
hreyfði sig hægt, eins og i hæg-
gengri kvikmynd og eins og vél-
rænar brúður.
Ég sagði Miller, að mig langaði
til að' lita i kringum iriig eftir
heimsóknina til læknisins og bað
hann að taka mig á þessum sama .
stað eftir klukkutima. Ég vissi
ekki hve lengi ég yröi hjá læknin-
um.
Græna iriálning;in á dyrunum
var oröin máð og mér fannst
gamla handfangið stara á mig.
Ég horföi á hönd mina hringja
dyrabjöllunni, eins og það væri
mér alls ekki viðkomandi.
. Nokkur lúð vikublöð voru á
borði i biðstofunni. Ég hné niður i
leðurstólinn, sem stúlkan visaði
mér á og fann svalt leðrið gegn-
um kjólinn. Það var grafarþögn i
biðstofunni. Nokkrum minútum
siðar kom hvithærður maður inn,
afsakaði að hann hefði látiö mig
biða, þrýsti hönd mina og sagði
einhverjar venjulegar setningar,
— eitthvað um Tregarran, veðrið
og Charles, eins og þetta væri að-
eins venjuleg heimsókn. Ég var
aö farast af taugaóstyrk og var
undrandi á þvi, hve maðurinn
var rólegur og min eigin rödd,
þegar ég svaraöi honum.
Við töluðum saman i nokkrar
minútur, en mér fannst heil eilifð
frá þvi ég kom þarna inn á skrif-
stofuna hans. Þegar hann lokaði
dyrunum á eftir okkur, langaði
mig mest af öllu til að taka til fót-
anna og -flýja. Það munaöi
minnstu aö æöi gripi mig, þegar
ég sá annan mann risa upp úr stól
og koma til mðts við mig. Mér
fannst hálsinn herpast saman,
annars hefði ég liklega rekið upp
öskur af ótta.
Miller beið min við dyrnar,
þegar Gilbert læknir fylgdi mér
út.
— Ég skal skrifa lyfseðil og sjá
til þess að þér fáið lyfið sent, frú
Trendennis. Og ef þér viljið tala
við fleiri lækna, skal ég með
ánægju gefa yður tilvisun. Mér
finnst það sjálfum óþarfi, en...
— Þakka yður fyrir, læknir.
— Verið þér sælar frú Tren-
dennis.
Það haföi stytt upp, en gatan
var samt full af pollum og vatnið
skvettist upp á bilana, þegar þeir
16 VIKAN 4.TBL.