Vikan - 24.01.1974, Blaðsíða 38

CiISSUR
GUURASS
e-ft/r ■
BILL KAVANAGU e.
FRANK FLETCKER
hann nei — þaö væri dimmt i bió.
Hann sagðist ætla aö fara heim á
hótelið og baö mig að koma meö
sér. Hann var sifellt að lita um
öxl, rétt eins og hann héldi, að
einhver væri að elta sig.
— Ég er ekkert hræddur við
hana Lilu, sagði hann þegar við
kvöddufnst. — Ég kann vel við
hana. Mér væri alveg sama þó ég
giftist henni, en ég læt hana bara
ekki hræða mig til þess. Þú skilur,
hvað ég á við, Felix? Ef hún heföi
hætt þessum bréfaskriftum og aö
blaðra um, hvaö hún mundi segja
dómaranum, þegar hún kemur
fyrir réttinn. bað er ekki annað
en kjaftæði', sem mér er alveg
sama um. Enginn kvenmaður i
heiminum getur hrætt hann Sóló-
Smith.
Þegar ég kom um borð næsta
morgun, sá ég að yfirþjónninn
var alveg i rusli. Eg hafði séð
hann þannig áður, þegar hann
hafði fengið skeyti þess efnis, að
ungfrú Winifred Wilford ætlaði
með okkur.
— Hún ætlar með núna, sagöi
hann og hárin risu á höfðinu á
honum. — Hlauptu til hans Jack-
sons og hjálpaðu honum með
brúðhjónaibúöina... nei, það er
satt, þú ert þjónn skipstjórans.
Ég er svo frá mér, að ég veit
naumast i hvern endann ég stend.
— O, það er engin hætta á, að
hún komi, sagði ég.
— Nú, ekki það? Hún er nú
samt með lestinni — hún fór frá
Euston i einkavagninum forstjór- >
ans. Og ef hún er eitthvað lik þvi,
sem (iún var þegar hún fór með
Rifftil Madeira forðum þá verður
fjandinn laus.
Ég vissi það fyrst núna, að i
þessari Madeiraferð tók hún alla
stjórn á skipinu, lét reka þrjá yf-
irmenn og lét fjórða stýrimann,
sem gekk með einhverja dulda
sorg, forframast upp i annan
stýrimann. Ég held, að þessi
dulda sorg hafi veriö sú, að hann
kunni býsna litið i siglingafræð-
inni. Eftir hálft ár renndi hann
skipinu sinu á land á írlands-
strönd og missti réttindin.
— Ég fór og áthugaði brúð-
hjónaibúðina. Þar var allt fullt af
blómum og skrifborðið þakið
skeytum frá ástvinum hennar.
— Grishway lét sér á sama
standa og var ekki einusinni við
landganginn þegar hún kom, en
sendi fjóröa stýrimann i sinn
stað.
— Hún er svo hrifin af fjórðu
stýrimönnum, heyrði ég hann
segja við fyrsta.
,— Þar sem' mér lá ekkert á,
dokaði ég ofurlitið viö landgang-
inn til þess að lita á gripinn. Hóp-
ur farþega kom um borð, áður en
hún sýndi sig, og ég tók sérstak-
lega eftir einni stúlku, sem kom
eftir fyrsta farrýmis gangi, en
var með annars farrýmis far-
miða. Ég visaöi henni aftureftir,
en hún þekkti mig ekki, eða sýndi
þessað minnsta kosti engan vott.
Ég velti þvi fyrir mér hvort Sóló
vissi um hana og bjóst ekki viö, að
svo væri. Þegar mesta fólks-
straumnum var lokið, kom ung-
frú Wilford upp landganginn. Ég
er nú ekki sérlega útfarinn að
lýsa klæðnaði, en hún var i ein-
hverju ljósrauðu hialini og loð-
kápu. Lagleg stúlka með stór
dökk augu, frekar þunnar varir
og fallegan hörundslit. Þetta get
ég komizt næst þvi að lýsa henni.
— Gjaldkerinn og yfirþjónninn
voru þarna á höttunum.
— Hvar er skipstjérinn? spurði
hún.
— Hann ,er i brúnni, ungfrú
Wilford, sagði yfirþjónninn. —
Við erum alveg að leysa landfest-
ar.
— Farið þér og segið honum að
koma i káetuna mina strax, sagði
hún.— Hann ætti aö vera kominn
— skipstjórarnir hans pabba taka
alltaf á móti mér. Ég sima strax
til hans og segi honum af þessu.
— Stýrimaðurinn fór beina leið
til karlsins með skilaboðin.
Skipstjórinn fitlaði eitthvað við
skeggið á sér. — Veriö tilbúnir að
losa, sagöi hann snöggt.Tilkynnið
mér þegar pósturinn er kominn
um borö. Sendiö svo lóssinn upp i
brú.
— Ég veit ekki, hver sagði ung-
frú Wilford frá þessu. Kannski
hefur hún alveg gleymt skipstjór-
anum og enginn hafi sagt henni
frá þvi. Hún var að minnsta kosti
enn á lifi þegar skipið var komiö
út i Irlandshaf. Hún hafði þrjár
þernur og einn einkaritara. Tvær
þernurnar voru settar i fyrsja
farrýmis káetur, og ein svaf
þarna i ibúðinni. Winifred lét þær
hafa nóg að gera, allt frá þeirri
stundu er þær komu um borð, en
þó áttu þær betri ævi en ritarinn,
sem var ólagleg kona um þritugt
en sýndist eldri.
Sama kvöldið sem viö leystum
landfestar labbaöi Winifred upp i
brú og hringdi vélsimanum á
stjórnborða aftur á bak. Skip-
stjórinn var i kortsklefanum en
við hringinguna þaut hann út i
brúna.
— Hvað er aö? öskraði hann,
þegar hann sá stulkuna.
— Mig langaöi bara að sjá
ganginn i þessu, sagði hún salla-
róleg. — Eruð þér skipstjórinn?
— Skipstjórinn varð sótrauður I
framan. — Burt meö yður úr
brúnni! sagði hann.
— Hún glápti á hann. — Ég er
ungfrú Wilford...
— Mér er sama þó þér væruð
drottningin af Saba — farið þér
burt úr brúnni. Fulla ferð áfram,
Heldon, og látiö þér ekki farþeg-
ana vera að fikta við vélsimann.
Til hvers andskotans haldið þér,
að þér séuð hérna?
— Winifred roðnaði og fölnaöi á *
vixl. Hún kom ekki upp neisu
orði, en þegar hún náði andanum,
sagði hún: — Farið þér með mig
aftur til Liverpool, tafarlaust!
Þér eruö skepna! Pabbi rekur yð-
ur ' samstundis. Hvernig dirfizt
þér að svara mér uppi? Svo sagöi
hún viö stýrimanninn: — Ef þér
38 VIKAN 4. TBL.