Vikan - 24.01.1974, Blaðsíða 13

fann hjá sér þörf til frekari um-
svifaogástriöu tilað framkvæma
og yfirstiga. Viss þrá, lik ögrun-
inni, sem býr aö baki veggnum.
Þvi miöur skorti hann markmið.
Hann leitaði hugmynda af lestri
blaða, einkum i lögreglu- og
iþróttadálkum, sem var heiðvirð
starfsemi að hans dómi, en komst
að lokum að raun um, að slikt gaf
„vegggengli” engin ráð. Hann sló
af kröfum sinum og hugði að mál-
efnum, sem meira höfðu upp á að
bjóða.
Fyrsta innbrotið framdi
Dutilleul i stórri lánastofnun á
hægri bakka Signu. Hann fór
gegnum tylft veggja og huröa og
inn i mörg bankahólf og fyllti
vasa sina af peningaseðlum. Er
hann fór, skildi hann eftir miða,
sem á var ritað glæstum stöfum
„Gráni grái”. Birtist nafnið dag-
inn eftir i öllum blöðum og að viku
liðinni hafði það unnið sér geysi-
lega frægö. Sámúð almennings
með manni, sem hæddi Jög-
regluna á þennan skemmtilega
máta var óskipt. Hann gerði vart
við sig á hverri nóttu með nýju af-
rekit i banka, hjá skartgripasala
eða hjá einhverjum auðkýfingi.
Sú kona fannst ekki i Paris eða
úti á landsbyggðinni, sem
dreymdi ekki um að gefa sig að
likama og sál til Grána gráa.
Eftir rán hins fræga Burdigala-
demants og innbrotið i Borgar-
bankann, sem átti sér stað i sömu
viku, nálgaðist lýðhyllin algera
sefjun.
Innanrikisráðherrann mátti
segja af sér og i fallinu tók hann
. með sér ráðherra skrásetningar-
stofunnar. Þótt Dutilleul væri nú
orðinn einn rikasti maður i Paris,
mætti hann ætið samvizkusam-
lega á skrifstofuna og vakti jafn-
vel athygli orðunefndar fyrir
dugnað. Helzta ánægja hans var
að hlusta á frásagnir vinnufélaga
sinna af afrekum sinum frá fyrra
kvöldi. „Þessi Gráni grái er ofur-
menni, frábær náungi, algjör
snillingur.” Dutilleul roðnaöi við
að heyra hrósyröin og augu hans
blikuöu að baki lonjettanna i
keðjunni, full vinsemdar og þakk-
lætis. Dag nokkurn vakti þetta
andrúmsloft samúðar það mikið
traust hans, að hann gat ekki stillt
sig um að ljóstra upp leyndar-
málinu. Hann virti félaga slna
feimnislega fyrir sér, þar sem
þeir voru aö lesa fréttir blaða af
innbrotinu i Frakklandsbanka,
gekk til þeirra og mælti lítillátri
röddu „Heyrið þið piltar, Gráni
grái er ég.” Ofsalegur og næstum
endalaus hlátur fylgdi i kjölfarið
af trausti hans og eftir þetta var
Dutilleul nefndur Gráni grái til
athlægis. Er vinnutima lauk, varð
hann skotspónn endarlausra háð
glósna og honum fannst lifið ekki
jafn skemmtilegt sem áður.
Nokkrum dögum siðar var
Gráni grái nappaðúr af nætur-
verði i skartgripaverzlun. Hann
hafði sett undirskrift sina við
peningakassann og söng drykkju
söngva hástöfum um leið og hann
kastaði bikurum úr skira gulli
gegn um gluggana. Hann hefði
auðveldlega getað sloppið frá
næturveröinum gegn um ein-
hvern vegginn, en liklega hefur
hann óskað éftir aö veröa hand-
tekinn og þá liklega eingöngu til
að rugla félagana I riminu. Van-
trú þeirra hafði sært hann það
mikið. Það vakti heldur ekki litla
undrun, er blöðin birtu myndir af
Dutilleul á forsiðum næsta dag.
Félagarnir iðruðust beisklega að
hafa afneitað snillingnum vini
þeirra og honum til heiðurs létu
þeir sér vaxa svolitinn hökutopp.
Nokkrir, sem voru gegnteknir
af samvizkubiti og hrifningu, létu
jafnvel freistast til að hnupla
skjalatöskum og ættarúrum frá
vinum og vandamönnum.
Eflaust má lita á þetta tiltæki
að láta lögregluna handtaka sig
til að vekja undrun nokkurra
félaga, ósamboðið slikum af-
burðamanni, en hváti. viljans
virðist vera litill hluti i slikri
ákvörðun. Er Dutilleul hafði
giatað frelsi sinu, hélt hann'sig
hafa látið undan dramblátri hef-
nigirni sinni, en i raun hafði hon-
um einungis skrikað fótur á braut
örlaganna. Frami „vegg-gengils”
er skammt á veg kominn, hafi
hann ekki komizt einu sinni að
minnsta kosti i færi við fangelsi.
Er Dutilleul gekk inn i
„Dvalarheimilið”, fannst honum
sem verið væri að gera vel við sig.
Honum fannst þykkt múranna
jabra við hreinar kræsingar.Þeg-
ar að morgni fyrsta dags
fangelsunarinnar komu furðu
lostnir verðirir auga á nagla, sem
fanginn hafði fest á klefavegginn
og á honum hékk gullúr fangelsis-
stjórans. Fanginn gat, eöa vildi
ekki tjá sig um, hvernig þessi
hlutur komst i hans vörzlu. Úrinu
var komiö til rétts aðila, en næsta
morgun fannst það enn, nú á
kodda Grána gráa, ásamt fyrra
bindi af Skyttunum þremur, er
haföi verið hnuplað úr einkabóka-
safni fangelsisstjórans.
Starfsliðið var örmagna.
Verðirnir kvörtuöu meðal annars
yfir þvi, að þeir fengju spörk i
bakhlutann og gátu þeir meö engu
móti skýrt hvaöan þau kæmu. Nú
virtist sem veggirnir hefðu ekki
einungis eyru heldur og fætur.
Gráni grái hafði seiiö inni i viku,
er fangelsisstjórinn fann einn
morguninn, er hann kom til
vinnu, eftirfarandi bréf liggja á
skrifborði sinu.
„Herra fangelsisstjóri. Varð-
andi samtal okkar frá sautjánda
þessa mánaöar og til að minna á
fyrirmæli yðar fr*á fimmtánda
mai á siðasta ári, hef ég nú þann
heiöur að tilkynna yður, að ég hefi
lokið lestri siðara bindis af
Skyttunum'þremur og að ég hef i
hyggju að strjúka næstu nótt milli
kl. hálf ellefu og hálf tólf.
Virðingarfyllst, Gráni grái.”
Þrátt fyrir strangp gæzlu
strauk Dutilleul klukkan fimm
minútur fyrir hálf tólf. Fréttir af
undankomu hans uröu al-
menningi kunnar að morgni og
vöktu geysilegan fögnuð hvar-
vetna. Þrátt fyrir aö Dutilleul
hefði framið nýtt innbrot, er vakti
hvað mesta hrifningu, skeytti
hann litt um að læðast meö ýeggj-
um, heldur gekk hann um Mont-
martre án nokkurrar aðgæzlu.
Þvi var þaö, að hann var hand-
Framhald á bls. 14
4. TBL. VIKAN 13