Vikan - 24.01.1974, Blaðsíða 17

óku yfir þá. Þaö draup af trján-
um, sem voru draugaleg i grá-
muskunni. Eg sat grafkyrr alla
leiöina, horffti út um bflgluggann,
en mér fánnst ég alveg tilfinn-
ingalaus.
Frú Trendennis....
Þegar höllin kom i ljós fram-
undan, hrökk ég viö, eins og ég
heföi veriö barin meö svipu. Þáö
var eins og hver taug J likama
mlnum væri þanin Tregarran....
Ég þóldi ekki einu sinni aö horfa á
húsiö, en fól andlitiö i höndum
mér. Mér fannst ég vera eins og
helsært íýr, haldin þeirri einu
ósk, aö fá aö vera ein meö ör-
væntingu mina. Svo datt mér i
hug, aö ég haföi hugsaö mér aö
lita i kringum mig i Port Agnes,
til aö koma ekki heim á undan
Charles, en nú var þaö of seint.
Þaö var ljóst aö Jackson haföi
ékki búizt viö mér ' svona
snemma. Hann leyföi sér aö
spyrjá hvort mér liöi ekki vel, ég
væri mjög föl, sagöi hann. Ég
þvingaöi mig til aö brosa.
— Þakka yöur fyrir, ég er aö-
eins svolitið þreytt'. Ég er að
hugsa um að leggja mig stundar-
korn.
An þess að biöa svars, flýtti ég
mér upp á loft. Ég vildi komast
sem fyrst úr þessu mikilfenglega
anddyri, fram hjá herbergjum
frú Trendennis og loka aö mér.
Þaö heppnaöist. Þegar ég var bú-
in aö læsa dyrunum, fleygöi ég
mér upp i rúmiö, en ég gat ekki
grátiö, þótt ég titraöi af þurru
snökti. Ég þrýsti svölu lakinu upp
að andlitinu, þangað til ég varö
rórri. Svo stóð ég upp, náöi i
flösku af kölnarvatni og strauk
með þvi háls og arma. Hún skyldi
að minnsta kosti ekki sjá mig
grátbólgna.
Korteri siðar var drepið á dyr
hjá mér.
— Mér fannst ég verða að koma
upp til þin, vina min, sagöi Lydia
Trendennis, þegar hún kom inn.
— Mig langar til að vita hvernig
þér hefir liðið i dag.
Ég bauð henni sæti og settist
andspænis henni. Dökk augu
hennar virtu mig vel fyrir sér og
forvitnin skein úr þeim. Hún
sagðist hafa haldið, að ég ætlaði
að skoða borgina. En veðríð var
nú hálf leiðinlegt.
— En hvað sagði Gilbert lækn-
ir?
Hjarta mitt sló hraðar og ég átti
erfitt með að koma upp orði.
— Hann var.mjög elskulegur,
-mér likaði vel við hann.
Nú beið hún greinilega eftir þvi,
að ég segði henni frá úrskurði
læknisins. Það varð þögn, stutt en
þrúgandi þögn. Ég gat ekki látið
mér detta neitt i hug til að segja,
það mátti ekki vera neitt, sem
eyðilegði þetta þægilega and-
rúmsloft, sem nú rikti á miili okk-
ar.
— Ætlarðu ekki að segja mér
frá úrskurði læknisins?
Það er eiginlega ekki neitt-
að mér, ég er ekki veik.
— Maður fer ekki til læknis ef
maður er alheilbrigður, eða
hvað? Þú þarft ekki að vera feim-
in við mig, Madeleine. Þú getur
talað við mig sem móður þina.
Nú var mér ljóst hvað hún hafði
i huga og hvers vegna hún hafði
verið svona elskuleg við mig
undanfarna daga. Hún hélt auð-
vitað að ég væri barnshafandi og
aö ég hefði farið til læknisins, til
að fá það staðfest. Það hvarflaði
auðvitað ekki að henni, að svo
væri ekki.
Þetta furðulega ástand hafði
næstum komið mér til að hlæja,
en mér tókst að stilla mig.
— Þetta erekkert til að hafa á-
hyggjur af, sagði ég. — Það eru
bara taugarnar. Hann ætlar aö
láta mig -hafa eitthvert lyf.
Glampinn i augum hennar
slokknaði strax, eins og þegar
maður styður á rofa.
— Taugarnar? Ekki neitt ann-
að?
Nú fann ég að ég gæti varla
þolað þetta mikið lengur.
— Nei, þvi miður tautaði ég,
eins og hún hefði sagt mér það áð-
ur hvað það var,"sem hún vonaö-
ist eftir.
Hún sat þarna, með hendur i
kjöltu. Þunnar, blóðlausar var-
irnar voru eins og dauft strik. I
þögninni, sem fylgdi á eftir, var
það næstum áþreifanlegt hve
mikið hún lagði á sig, til aö láta
ekki skina i vonbrigði sin. Ég baö
þess i huganum aö Charles færi
aö koma heim.
En svo stóö hún upp og gekk út
aö glugganum. Stundarkorn stóö
hún kyrr og staröi út. Svo sneri
hún sér aö mér. Ég gat ekki séö
svipinn á henni, vegna þess aö
hún sneri andlitinu frá gluggan-
um og birtunni.
4. TBL. VIKAN 17