Vikan - 24.01.1974, Blaðsíða 20

Ölduni saman
hafa konur liðið
storlega vegna
skefjalausra
hieypidóma varð-
audi klæðaföll.
- . - • ■ ■
Hvað olli þessum
þjáningum? Alitið
var, að konunni
væri áskapað að
þjást, en visinda-
menn nútimans
hafa komizt að
annarri niðurstöðu.
..Sigáiimd Freíid, faðir sál-
greiningarinnar, hefur haft sízt
mfnni ‘ áhrif á þróun siðustu
húií’dráð ára en Marx, Mao og
Marcúse.'Þó stóð þessi mikilhæfi
niannþekkjari og visindamaöur
ráðþrota' gagnvart* „veika
kyninu”.
nHvað; vilja konurnar? Guö
mjnn almáttugur; hvaö vilja
þær?”' Freud' gat ekki gert sér
gKein-Iýrir þvi' Læknirinn frá Vin,
se|hý imfð fmeðhöndiað þúsundir
kyénna; var' ekki nær þvi að
komast ' áö sánriieikan'um um
konuna pn hváða kvennagull sem
véfa sk»L
Hvaða meðal er til við móður-
sýki? Gagnar ástin eða læknast
húa með;-barsmIðum?;Hvernig er
urint að-Jina sársauka fæðingar-
hffðanná? Er unnt að draga úr
áhrifijm breytingaskeiðsins?
Læknirinn og hujgsuðurinn
Sigmund Fregd leysti ekki gátuna
uin'konuna. Hann stóð i rauninni
ráð^rþta gagnvart henni: „Lifið
fær'okjtur vérkefni, sem við fáum
ekki vaidið,”
STAÐHÆFING:
KONAN ER VEIK
QO«....
Prestar ðg:’prelátar fengu byr
undir báða vgéngi við uppgjafar
hljóö.i.ð i[ F-réud. Konurnar eru
öðru'Vfsi étt karimenri, söng i
þeini. Þær eru minni, veik-
byggðari og ver gefnar. Full-
góða.r til vinnu, nauðsynlegar I
rúmi,- en annars tif. fás nýtar.
Standast á engan hátt samanburð
við kairlmenn; heldur er skipað á
bpkkS'imeð börttum eða jafnvel
dýrum.
Rökstuðningur karlmanna fyrir
þessu hefur litið breytzf undan-
farin tvö þúsund ár. Undirrokun
konunnar hefur verið réttiætt
bæði með Ukamsbýggingu' hennar
og'peréónuleika, þar sem gert er
ráö fyrir þvi,að aliar kónur séu
stéyptar i sama rttóti. „Veikleiki,
nafn þitt er kona”. Færri gráar

heilasellur, aflminni vöðvar,
þrengri æðar. Konur fá engar
dáðir drýgðar en eru þó nauðsyn-
legar til æxlpnar. „Eilifur og
nauðsynlegur meinvættur”, sagði
griska skáidið Philemon, vera,
sem brestur „iikamlégt og
félagslegt afi", komst ameriski
glæpafræðingurinn O. Pollak að
orði. Þýzki heimspekingurinn
Arthur Schopenhauer tók i sama
streng: „Konur eru eins konar
millistig milli barna . og karl-
’ manna, sem eru hinir eiginlegu
menn”.
Fáir urðu til að andmæla, enda
stoðaði það lítið, þvi sannarnir
lágu i augum uppí: Þrettán
sinnum á ári i samfellt þrjátiu ár
þjáist konan vegna eiginleika
sinna -* af klæðaföllum. Er
nokkuð of sagt, að hver einstakur
barnsburður sé barátta upp á lif
. og dauða? Er konan ekki einmitt
gerð af blóði, svita og tárum?
Meira en fjögur hundruð
sinnum á beztu árum ævinnar
fara þrir til fjórir daga til ónýtis
vegna höfuðverkjar, ógleði og
einbeitingarskorts. Frá fimm og
upp i tiu ár ævinnar eru konunni
afar erfið — stundum svo þung-
bær, að henni liggur við örvilnun.
Náttúran ætlaði konunni ekki gott
hlutskipti.
Náttúran?
Sú er einmitt spurningin. Það
sem öldum saman var álitið
þungbær örlög, óumbreytanleg
þolraun, ásköpuð áþján, reynist
við nánari athugun vera allt þetta
af manna völdum. Réttara sagt af
völdum karlmanna, sterka
kynsins. Það eru ekki hormónar-
nir einir, sem valda veikleik-
anum, ekki frekar en vöðvar
karlmanna eru ekki alltaf sterkir.
Verkirnir eru ekki eins slæmir og
viðkvæmnin, sem þeir valda. Það
eru ekki lifæri konunnar og starf-
semi þeirra ein saman, sem hafa
þvingað hana til arftekinnar auð-
sveipni. Bábiljur og röng viðhorf
gagnvart liffræðilegum stað-
reyndum eiga ekki siður hlut að
máli að móta kvenmyndina. Það
er úrelt skripamynd. Þessa
mynd haía spámenn gamla testa-
mentisins, páfar, prófessorar og
alls kyns prelátar bætt sinum
árekstrum stjarnanna, hagl-
viðrum og þrurnuveðrum, auk
þess að styggja guðina, „Nú hefir
kona rennsli og rennslið úr holdi
hennar er blóð, þá Skal hún
saurug vera sjö daga, og hver
sem snertir hana, skal vera
óhreinn til kvelds. Og ef ein-
hver samrekkir henni og tiðablóð
hennar kemur á hann, þá er hann
óhreinn sjö daga.” Þannig mælti
Móse fyrir.
ÞVÍ VAR
LÍKAMINN
ÓHREINN?
Hvers vegna? Hvaða ástæðu
geta karlmenn hafa haft til að
koma af stað sliku rugli varðandi
konur? Hvernig gátu aðrar eins
bábiljur og hleypidómar myndazt
vegna jafneinfalds og sjálfsagðs
likamlegs ferlis og mánaðrlegra
tiðablæðinga? Hvers vegna hefur
tiðablóð verið álitið hættulegt
karlmönnum i þvi nær • öllum
Filippseyjar: „Ohreinar” konur, sem hafa á klæöum, eru aöskildar frá
hinum og veröa aö vinna erfiöisvinnuna. Aöeins þær „hreinu” mega sá.
KENNISETN-
INGAR
UM TÍÐIR
Úr Kóraninum:
Blóðrennsli Kvenna eru af hinu
illa. Haldið.ykkur frá konum, sem
af þvi eru haldnar, og nálgist þær
ekki/ fyrr en þær eru aftur
hreinar.
III. Mósebók, 15, 1!).
Nú hefir kona rensli og renslið
úr holdi hennar er blóö, þá skal
hún vera saurug sjö daga, og hver
sem snertir hana, skal vera
óhreinn til kvelds.
Lög Schintoindiána:
Kona, sem hefur tiöir, skal dr.aga
sig t hlé á afviknum stað i þrjú
dægur. Þann tima á enginn að lita
hana, hvorki börn hennar né
sólin.
Frumbyggjar Astraliu:
Sérhver maður hefur rétt til að
deyða konu sina, ef hún leggst á
ábreiðu hans meðan hún hefur á
klæðum.
Ifanlunegrar:
Kona, sem hefur tiðir, má ekki
snerta neinar eigur manns sins.
Ef hún kemur viö vopn hans, mun
hann falla t næsta bardaga.
Austur-evrópskur talsháttur:
Meðan á tiðum stendur má engin
kona baka brauð, ekki leggja kjöt
i pækil, ekki bnoða smjör né
spinna.
Slcsia:
Kona, sem hefur blæðingar, má
hvorki bera áburð i garö né sá t
hann.
dráttum á. Hundruð „sannana”
fyrir léttvægi liffræðilegra verð-
leika konunnar samanboriö við
karlmanninn hafa verið lagðar
frám á „visindalegan” hátt.
,,Sérhver kona, sem á klæöum
hefir, sýrir vinið”, skrifaði róm-
verski söguritarinn Plinius,
„lin, sem soöið er i kötlum.svertist,
egg rakhnifsins slævist, ef á
snertir kona, sem hefur tiðir.”
Ekki var nóg með að klæðaföll
kvenna stæðu i vegi fyrir vel-
géngni karlmanna og eyðileggðu
eignir þeirra, heldur lögðust þau
einnig á dýr og jurtir, ollu
menningarsamfélögum? Hvers
vegna blygðast konur sin fyrir
þessar blæðingar og reyna.enn
þann dag i dag að leyna þéim?
Hvernig stendur á þessum mikla
greinarmun, sem gerður er á
blóði úr nös og tiðablóði?
Það er hræðsla karlmannsins,
sem veldur þessu. Djúpstæður,
ómeövitaður ótti, jafngamall
mannkyninu; vönunaróttinn.
Allir karlmenri óttast um kyngetu
sina og allir menn óttast að^nissa
kynfæri sin. Vönun ylli ekki
aðeins kynleysi karlmannsins,
heldur einnig endalokum mann-
20 VIKAN 4. TBL.