Vikan - 24.01.1974, Blaðsíða 29

Guðrún J. Auöunsdóttir setur saman litskrúöuga taubúta. sem aiiir
eru sexstrendir aö lögun.
Reinhild Ratzelt heitir þessi stúlka og glímir hér viö formfræöi. Hún er
þýzkur rikisborgari, en kýs heldur að stunda nám hér á tslandi en í
heimalandi sinu.
getum við fjölgað nemendum upp
i 150 á næstu þremur til fimm ár-
um án þess að breyta kennara-
liðinu mikið. Það væri að mörgu
leyti mikili fengur að þvi að fá
fleiri nemendur i skólann, vegna
þess að i mörgum sérdeildum eru
of fáir nemendur. I keramik-
deildinni eru til dæmis aðeins
fjórir.
En þá er óleyst stærsta vanda-
málið, sem skólinn á við að etja,
og það er skortur á tækjabúnaði.
Við höfum ekki nema örlitið brot
af þeim kennslutækjum og út-
búnaði, sem við teljum okkur
þurfa. Húsgögn eru hér eins og
sjá má hálfgert drasl, sem tint
hefur verið saman úr hinum og
þessum skóla, þar sem þvi hefur
verið fleygt.
Að lokum lengar mig til að
vikja að máli, sem okkur her við
skólann er mikið áhugamál.
Oft hefur verið rætt og ritað um
það að undanförnu að efla þurfi
iðnað og útflutning á iðnvarningi.
Unnið er að iðnþróunaráætlun og
talað um iðnbyltingu. Iðnþing er
haldið og stofnanir gera alls kon-
ar samþykktir. En okkur hefur
fundizt, að þarna vantaði hinn
eina, hreina tón, ef svo má að orði
komast. Það hefur alltaf vantað
inn i dæmið mikilvægan lið, sem
sagt fólkið, sem á að forma iðn-
varninginn i hendur neytenda.
Alls staðar erlendis er veruleg
áherzlá lögð á það að mennta
hönnuði. Og við álitum, að
hér við skólann sé kominn grund- í
völlur,sem hægt sé að byggja á
tiltölulega sterkar listiðnaðar-
deildir. Við höfum meira að segja
fengið það staðfest af sérfræðing-
um, sem hér hafa verið á vegum
útflutningsskrifstofunnar og |
iðnaðarráðuneytisins. Hingað
kom sænskur hönnuður, Sixten
Hergard að nafni, og einnig heim-
sóttu skólann hönnuðir á vegum
Sameinuðu þjóðanna. Þeir voru
undrandi yfir þvi, hve illa var
búið að skólanum, en furðuðu sig
jafnframt á þvi, hve hér var
margt ungtog efnilegt fólk, þegar
þeir skoðuðu það sem unnið var
að.
Erlendis eru hönnuðir starfandi
við hverja einustu verksmiðju,
sem þvi nafni er nefnd. Ég tek
sem dæmi, að i Finnlandi er i gildi
reglugerðarákvæði þess efnis, að
hönnuður skuli vera starfandi við
iðnfyrirtæki. Það er talið jafn
nauðsynlegt og að hafa verkfræð-
ing til staðar. Þetta hlýtur að
koma hér á landi. Þvi miður verð-
ur að segja það um islenzkan
iðnað, að hann lifir of mikið á þvi
að taka ófrjálsri hendi það sem
hingað berst i blöðum og timarit-
um eða menn sjá á sýningum. I
Framhald á bls. 47
4. TBL. VIKAN 29