Vikan - 24.01.1974, Blaðsíða 37

felldar árásir hers Schang Kai-
s.cheks. I einu fjallaskarðinu
hröpuðu að visu tvö múldýr, en
ánnars komst allt og allir heilu og
höldnu undan. Enginn kvartaði og
kveinaði og enginn ótti greip um
sig. A tólfta degi flóttans
heyrðum við suð eins og úr bý-
flugnabúi i fjarska. Það voru
raddir þúsunda manna, sem
söfnuðust saman á. bökkum
Gulár, sem að visu var ekki breið
þarna, en þeim mun straum-
þyngri.
Ferjurnar voru ekki nema
tvær. Þó að á hvérri minútu mætti
búast við sprengjuárás hers
Schang-Kai-scheks á fólks-
mergðina á árbakkanum, greip
engin skelfing um sig meðal
fólksins og allir komust yfir ána.
Við settum tannviðgerða-
stofuna aftur niður i Chjng-hsien
og ég gat hafið störf. 1 lok mai
1947 lagði ég af stað til Peking.
SÓLÓ OG
ASTARÆVINTÝRIÐ
Framhald af bls. 33
ábyrgö ekki. Það er greinilega ut-
an okkar verkahrings að vera
barnapiur fyrir strákabjána.
— Nú var ofurlítil þögn en svo
sagði skipstjórinn:
— Er það þá meiningin, að ég
eigi ekkert að skipta mér af svona
þjófum, en umgangast þá eins og
þeir væru almennilegir farþegar?
Er það það, sem þér viljið. Sir
Ernest?
— Já.... humm.... já. Meðan
þeir haga sér sæmilega, veröur
að koma fram viö þá eins og
venjulega farþega. Og þetta er
skipun. Ef kvartanir berast frá
öðrum farþegum, þá hefjist þér
handa. Að öörum kosti....
— Gott og vel, sagöi gamli
maðurinn i glaölegum tón. — Það
er ekki mitt verk að hreinsa
Atlanzhafið...
— Einmitt, sagði Sir Ernest. —
Vel á minnzt: Ég er aö hugsa um
að senda hana dóttur mina með
yður i næstu ferð.
— Við reynum að láta fara vel
um hana, svaraði kallinn okkar.
Það sagði hann alltaf.
— Nú var Grishway skipstjóri
ekki þannig gerður, að hann tæki
við sparki og steingleymdi svo
öllu saman. Hann var móðgaður
og þegar nnraður af hans 'gerð
verður móðgaður, lætur hann
ekki á þvi bera. Ég veit nú ekki,
hvernig svona fréttir berast, en
það var á almanna vitorði i
þjónasalnum, aö nú heföi hann
orðið vondur, og á heimleiðinni
fluttufn við eitthvert mesta sam-
ansafn af gáfna- og visindamönn-
um, sem nokkurn tima hefúr ver-
iö saman komið i einum skips-
skrokk.
— Sóló-Smith hafði tekizt að
vera á skipinu allan þennan tima,
og eitt kvöldið þegar ég var að
reykja einn vindilinn hans á báta-
dekkinu, sagði hann mér, aö sér
fyndist skipstjórinn hafa á réttu
að standa en reiöarinn á röngu.
— Þetta hefur verið hreinasta
paradis á dallinum, siðustu sex
ferðirnar, sagði hann, — en þó
einkum fyrir vandaðan spila-
mann eins og ég er. Þegar skrill
eins og A1 Lipski og Pretta-Taylor
og Boss Sullivan eru um borð,
verður bókstaflega ekkert eftir
handa manni eins og mér. Sulli-
van og Enthwistle læknir vildu fá
mig fyrir þriðja mann, en ég vil
bara alls ekki spila þrikantað.
Annaðhvort er ég meistari eða ég
er það ekki. Það er ekki viðeig-
andi fyrir háskólamann að láta
sér nægja einhverja smá-nurtu af
ábatanum.
— Annars var þetta nú ekki
sem bölvuðust ferð hjá honum.
Hann náði á járnvörusala frá
Boston, sem hafði hlotið menntun
sina i Evrópu og spilaði bæði
bezik og svo eitthvað, sem kallað
var skógarmanna-póker, og af
þvi, hve þessi Bostonbúi var hugsi
eftir spilamennskuna. réð ég, að
Sóló hefði heldur betur makað
krókinn.
— Ég þurfti að fara til London
að heimsækja systur mina, sem
var að eignast fyrsta barnið sitt.
Sizt af öllu bjóst ég við að hitta
nokkurn kunningja, en svo eitt
kvöldið rekst ég á Sóló-Smith.
Hann bjó á Palace-Charlton og
var á leið i leikhúsið þegar ég hitti
hann. Ekkert gerir mann meir
áberandi en samkvæmisklæðnaö-
ur, og Sóló bar sinn klæðnað, eins
og hann vissi ekki af þvi, hvað
hann var finn.
— Hæ, Felix! Hvað ert þú að
flækjast hérna i borginni? Komdu
og fáðu þér einn snöggan.
Hann fór svo með mig inn á
einn rólegan bar i Piccadilly og
hann var i þvi sem kalla mætti
háskólaskapið, þvi að hann var
argur út i einn frænda sinn, sem
hafði hrokkið upp af og ekki látið
eftir sig annað en veðskuldir og
stóran óvinahóp.
— Þessi mannfjandi þénaði tvö
hundruð þúsund pund á ári og átti
fyrirtæki upp á tvær milljónir! Og
spilaöi svo herjum einasta skild-
ing út úr höndunum á veðhlaup-
um! Geturðu hugsað þér aðra
eins andskotans eigingirni? Hann
var sosum ekki að hugsa um ætt-
ingjana — þaö er að segja mig!
Honum var skitsama hvaö um
mig yrði. Fleygði bara aurunum
sinum i sjóinn. Svona mann-
skepnur ætti að.... nú jæja, hann
er, að minnsta kosti dauöur.
Svo sagðist hann vera hættur
við allar sjóferðir. Hann hafði
sparað nóg saman til þess að
byggja leiguhús i Los Angeles,
svo ætlaði hann að fara i fast-
eignasölu, gifta sig og setjast að
um kyrrt.
— Ég veit um stelpu, sem er al-
veg vitlaus i mér, sagði hann. —
Hún er dama og fin eins og ég.
Mér kæmi það ekkert á óvart, þó
ég giftist henni þegar ég kem
heim. Og veit ég það þó ekki svo
gjörla. Ég er ekki eins og þessir
ómérkilegu fantar, seip kunna
ekki einusinni að skrifa nafnið
sitt. Ég er finn maður og eigin-
lega of góður handa henni Lilu.
— Einn veikleikinn hjá Sóló var
sá, að hann leit óþarflega stórt á
sjálfan sig.
— Hver er Lila? spurði ég
hann.
— Stúlka, sem ég þekki, sagöi
Sóló. — Hún var með einhverjar
vafasamar hugmyndir um sjáifa
sig og við rifumst. Ekki, að ég sé
neitt hræddur við hótanir hennar.
Ég hræðist ekki nokkra mann-
skepnu i heiminum. Felix. Aldrei
oröið hræddur við hana Lilu, en
mér er nákvæmlega sama hvað
kvenfólk segir við mig.
Við lukum úr glösunum og
gengum út á Piccadilly. Það var
margt á götunni, af þvi þetta var
leikhúsatiminn, og við þurftum aö
biöa dálitið eftir umferðinni.
Ég sá ekki stúlkuna nálgast
okkur — hún hlýtur að hafa elt
okkur, og það fyrsta sem ég vissi,
að nokkur væri þarna, sem þekkti
Sóló, var þegar ég heyrði sagt:
— Guð minn góður! Viltu sjá,
hver þarna er!.
Sóló sneri sér viö eins og
hann hefði fengið skot i sig. And-
litið Var á litinn eins og kitti og ég
gat næstum heyrt hann skjálfa.
— Hva...hvað...LiJa? stamaði
hann, og hafi mannsrödd nokk-
urntima verið hrædd, þá var það
nú röddin i Sóló-Smith.
— Þessi stúlka hefði getað ver-
iö klippt út úr myndablaði — svo
falleg var hún — og ég fór að velta
þvi fyrir mér, hvaö karlmaöur
hefði getaö kosið sér betra.
— Halló, Sóló! Það er naumast
þú ert uppstrokinn!. Ertu að fara
i veizlu?
Hann deplaði augunum, rétt
eins og hann kæmi úr myrkrf inn i
sterka birtu.
— Ég hélt þú værir I ... New
York, sagöi hann.
— Já, það hélztu áreiðanlega.
Hún leit á hann meö einhverju
tviræöu brosi. — Þú hefur alltaf
verið duglegur aö „halda” hitt og
þetta. En ertu búinn að hugsa
um.. þú veizt?
— Sóló reyndi að herða sig upp.
— Já,ég hef verið aö hugsa um
það... sannast aö segja var ég aö
tala...
— Já, tala en áreiðanlega ekki
að hugsa. Ertu bráðum á heim-
leiö? Ég sá nafnið þitt i farþega-
skránni á Flemish, svo að þú ætl-
ar llklega með skipinu.
— Sóló hristi höfuðið. — Nei,
Lila. Ég ætla aö verða hér mán-
aðartima. Ég bý á Palace-Carl-
ton. Littu inn til min einhvern-
tima.
— Hún kinkaði kolli og gekk
burt. — Kannski geri ég það,
sagði hún, en mér likaði ekki,
hvernig hún sagði það. Og Sóló
likaði þaþ heldur ekki..
— Þegar ég leit á hann, var
andlitið á honum tárvott, en hann
hló samt.— Þetta er kvenmaöur i
lagi, sagði hann. — Sú er nú held-
ur betur örg út i mig. Ég var feg-
inn, að þú skyldir ekki segja
henni, að ég ætlaöi vestur með
Flemish. Ekki aö ég sé hræddur
við hana Lilu. Þessar hótanir
hennar eru ekki annað en kjaft-
æði.
— Hversvegna giftistu henni
ekki, ef það er það, sem hún er að
slægjast eftir?
— Ég gæti fengið annað betra,
sagði hann eftir langa þögn.
Mér fannst nú hann gæti eins
vel fengið annað verra.
Hann virtist vera hættúr við
að fara i leikhúsiö og þegar ég
spuröi hann, hvort hann vildi ekki
koma með mér i bió, þá sagði
4. TBL. VIKAN 37