Vikan - 24.01.1974, Blaðsíða 18

— Segðu mér nú satt og rétt frá
þvi, sem Gilbert læknir sagði.
— Hann sagði að ég væri alltof
viðkvæm.
Mér fannst svolitil huggun i þvi
aö það sem ég sagði var ekki
beinlinis lygi. Læknirinn hafði
sagt, að ég væri svolitið tauga-
veikluð. Hann ætlaði að láta mig
hafa réandi lyf. Hún gekk til dyra.
Svo sneri hún sér viö og sagði: —
Þá veröum við að sjá til þess að
þú ofreynir þig ekki. Þú verður að
hvila þig, til að taugarnar róist.
Það voru vonbrigði i hverju
orði. Hún var sjálf sjúk og nú
hafði ég lika sært hana, hugsaði
ég með mér og fann fyrir sam-
vizkubiti.
— Vertu ékki reið við mig... Ég
hefði átt að leita læknis fyrr, en...
Ó, hvernig á,ég að skýra þetta?
Ég gat ekki....
Hún stóð grafkyrr fyrir framan
mig. Augnaráðið var kuldalegt.
— Nei, hversvegna ætti ég að
vera reiö við þig? Þú ert bara
yfirþreytt, bárnið mitt. Þú þarft
að hvila þig.
Svo gekk hún út.
Charles kom um fimmleytið.
Hann sá strax hvernig mér leið og
bros hans hvarf. Ég fleygði mér i
faðm hans.
— Ó, guði sé lof að þú komst.
Hann haföi auðvitað skilið þetta
allt, en ég sagði honum alla sög-
una. Að grunur minn hafði verið
réttur. Ég gat auðvitað leitað til
annars kvensjúkdómalæknis, en
það var tilgangslaust. Ég hafði
léngi haft þetta á tilfinningunni.
Læknirinn hafði sagt að þaö þýddi
ekki að ganga undir skurðaðgerð.
Stundum kom það fyrir að þetta
lagaðist á löngum tima, en hann
gat ekki gefið örugg svör við þvi.
Ég vaföi'örmunum grátandi um
háls mannsins mirvog við stóðum
þannig um stund.
— Veit mamma það?
Ég sagði honum frá samtali
okkar og að ég hefði .ekki haft
kjark til að segja henni þetta.
— Hún verður að fá að vita það.
— Hún fer þa að hata mig, það
veit ég...
— Vertu ekki svona kjánaleg.
— Jú, Charles. Þetta er það
versta, sem hægt er að gera
henni. Ég hriðskalf. — Hún fyrir-
gefur mér aldrei.
Hann greip fast um axlir minar
og hristi mig.
— Vertu ekki svona kjánaleg,
elskan min. Það er ekki þér að
kenna. Þú þráir það að eignast
barn. Hversvegna skyldi hún
leggja á þig hatur.
Ég hló móðursýkislega.
— Og þú spyrð um þaö! Ég þrái
að eignast barn, eins og allar heil-
brigðar manneskjur. En hún vill
fá erfingja að Tregarran, barn af
Trendennisættinni. Það er mis-
munurinn. Þessvegna hatar hún
mig lika.
— Þú talar um móður mina,
eins og hún sé eitthvert skrimsli,
Madeleine. Hefur hún verið ó-
notaleg við þig?
Ég áttaði mig, þégar hann var
svona rólegur.
— Nei, það hefur hún ekki ver-
ið.
Ég hafði ekki ætlað að segja
neitt Ijótt um tengdamóöur mina.
Ég vissi bara hve ákaft hún þráði
barnabarn og það vakti hjá mér
ótta.
Charles gekk um gólf. Svo
stanzaöi hann snögglega og sneri
að mér.
— Ég fer nú niður og tala við
hana. Það er bezt aö fá þvi aflok-
iö.
Ég ætlaði að mótmæla, en ég
vissi að hann hafði á réttu að
standa. Ég var þurr i munninum
og kom ekki upp nokkru orði,
kinkaði aðeins kolli.
Frh. i næsta blaði
I^.MíTrp
© o ©
18 VIKAN 4.TBL.