Vikan - 24.01.1974, Blaðsíða 36

móðursýkiskast hennar haföi
verið mikið, en hvernig sem það
hafði verið, þá var það yfirstaðið
nú. Mér varð á að hugsa, að ef til
vill hefði hún kallað þetta yfir sig,
eingöngu til að fyrirbyggja að
Julian færi til að sækja mig, en
sendi Emory. i sinn stað.
Bróðir hennar talaði til hennar,
snöggur i bragði:
— Farðu og hringdu útiklukk-
unni, svo Emory geti vitað að
Linda sé komin hingað heil á húfi.
Komdu svo með vel heitt te sætt
og með mjólk.
Shan fór og nokkru siðar heyrði
ég' hringingu i gömlu fjárhús-
klukkunni við bakdyrnar.
Julian tók af mér blauta
véttlingana og hjálpaði mér úr
úípunni. Hann tautaði á meðan,
einkennilega bliðlega, þótt hann
þættist reiður.
— Litla flónið þitt. Ég fór strax
að leita þin, þegar ég heyrði, að
þú hefðir horfið i hriðinni. Emory
er lika að leita. Það hefði getað
orðið tilgangslaust i þessu veðri.
Skógurinn er óendanlegur. Hvað
kom yfir þig að hlaupa svona frá
Emory, sem ætlaði að koma þér
hingað?
Ég var mjög veikburða, svo
veikburða, að ég hafði ekki
nokkra döngun i mér til að
hneykslast yfir lygum Emorys.
Það var liklega eins gott að láta
Julian halda, það sem hann vildi.
Þegar búið var að ná mér úr
blautum skiðabuxunum lika, kom
Julian með silkislobrokk, sem
hann vafði um mig. Ég lokaði
augunum og naut þess að finna
hitann streyma um likama minn.
Shan kom með heitt te og
settist á bekkinn hjá mér til að
halda á bollanum fyrir mig.
—Geturðu setzt upp, Linda?
Drekktu þetta, það yljar þér. Hún
tautaði eitthvað reiðilega, en þó
fannst mér að reiði hennar væri
ekki beint að mér. — Karlmenn
geta verið hlálegir. Eins og þessir
tveir. Vegna þess að þeir þekkja
umhverfið hér eins og lófann á
sér, þá halda þeir að aðrir geri
það. Julian sendi Emory til að
sækja þig og treysti honum, en
sjáðu nú hvað skeði.
Ég var nú loksins búin að fá
vald yfir röddinni. —Hann skildi
mig eftir. Emory skildi mig éftir
þarna úti i snjónum. Ég hljóp ekki
frá honum. Hann var reiður við
mig og hann yfirgaf mig.
Julian var að koma inn i her-
bergið og hann heyrði hvað ég
sagöi. Blá augu hans, sem oftast
eru svo mild, urðu kuldaleg.
— Emory lýgur aldrei að mér.
Ég veitekki, hvers vegna þú gerir
það, Linda. Ég skil ekki heldur
hvers vegna þú æddir svona i
ófæröina. Hvers vegna skýldi
Emory vera þér reiður eða þú
honum?
Shan sagði ekki neitt, en hún
var lymskuleg á svipinn.
Vonleysið náði nú á mér tökum.
Ég gat ekki sagt honum núna
hver ég var. Ef Emory var ekki
búinn að segja honum það, þá
verð ég að halda mér saman. Ég
mátti ekkert segja, ekki 'érmþá.
— Þú ert að gera þessu kkóna,
en hvers vegna get ég ekki skilið,
sagði Julian. — Þú hefur hagað
þér kjánalega, en af hvaða
ástæðu fæ ég ekki skilið og þá af-
sakarðu þig, með þvi að skella
skuldinni á einhvern annan.
Hann æddi um gólfiö og leit ekki
einu sinni i áttina til min, eins og
hann gæti ekki dulið hneykslun
sina. Ég drakk heitt teið og gat
ekki aftrað þvi, að tárin runnu
niður kinnar minar. Einkennileg
þrá fyllti hug minn, þrá eftir
bliðuhótum. Ég þráði það að finna
arma Julians lykjast um mig,
eins og þegar hann bar mig inn.
Ég var reið við sjálfa mig og
reyndi að hrista af mér vesal-
dóminn. —Ef ykkur er sama, þá
vil ég helzt komast i rúmið, ég er
þreytt. Ég ætlaði að lita til Adriu i
leiðinni. Ég var búin að lofa þvi
að gera það.
— Hún er sofandi, sagði Shan.
— Hún þarf ekki á þér að halda
núna. Þú hefðir ekki þurft að sýna
af þér þennan imyndaða hetju-
skap að berjast hingað gegn veðr-
inu. Það er blátt áfram hlægi-
iegt.
Ég hefði viljað fleygja slopp
Julians frá mér, en það var ekki
beinlinis virðulegt að strunza upp
á loft i siðu nærbuxunum einum,
svo ég vafði sloppnum fastar aö
mér og fór út úr herberginu. Ég
hikaði svolitið vegna myrkursins
i anddyrinu. Shan kom hlaupandi
á eftir mér með logandi kerti með
vindskermi.
— Viltu ekki að ég fylgi þér
upp?
— Nei, þakka þér fyrir, sagði
ég og tók af henni kertið. Það var
iskalt i stigaganginum og það
minnti mig á ógnirnar fyrir utan.
Dragsúgurinn smaug um mig og
ef engin hlif heföi verið, þá hefði
slokknað á kertinu. Það var rifa á
dyrunum á herbergi Adriu, svo ég
opnaði alveg upp á gátt og gáði
inn fyrir. Það var rétt sem Shan
hafði sagt, Adria var i fasta
svefni, Klukknahljóðið hafði ekki
einu sinni vakið hana. Ég sá hana
ekki vel i skimunni frá kertinu, en
ég sá samt, að hún svaf vært
með hönd undir kinn.
Framh. i næsta blaði.
^HUN LÆKNADI MAÓ AF
TANNPÍNU
Framhald af bls. 7
hann skásett áugu, en hann hefur
mjög hátt enni og viðkvæmnis-
legan munn. Hann var mjög
kurteis og háttvis I framkomu
sinni gagnvart mér, en mér
fannst einhvern veginn að honum
fyndist óþægilegt að vera i návist
útlendings. Það var eins og milli
okkar væri ósýnilegur gler-
veggur.
Sjú En-lai var allt ööru visi.
Hann var töfrandi og fullur af
lifsgleði. Hann er ekki einungis
afar myndarlegur maöur á aö lita
heldur er hann einnig vel mennt-
aöur og honum veittist greiniléga
auðvelt að umgángast ókunnuga.
Fullunnin í lita úrvali með áferð
sem þolir bæði högg og rispur.
HARÐVIDARSALAN
Grensásvegi 5— P.O.BOX 1085 Símar85005 -8S006 :
í desember árið 1946 átti ég viö
hann langar samræður og þá
sagði hann mér, að hann hygðist
reyna að stofna til samsteypu-
stjórnar með Schang Kai-schek,
sem hann þekkti frá, æsku-
árunum. ,,Ef það tekst ekki”,
hélt hann áfram, „berjumst við
áfram og vinnum sigur. Þjóðin
mun sigra. t siðasta lagi innan
fimm eða tiu ára verður allt Kina
og allir Kinverjar lausir undan
oki lénsskipulagsins.” Sjú En-lai
skjátlaðist. Þegar þremur árum
seinna hafði Rauði herinn lagt allt
Kina undir sig, stofnaö Alþýðu-
lýðveldið og hrakið Schang Kai-
schek til Formósu.
I desembermánuði 1946 var
mér tjáð, að Mao Tse-tung þyrfti
á hjálp minni að halda. Við lá, að
mér félli allur ketill i eld. Ég haföi
þá ekki undir höndum eina tann-
borinn, sem ég haföi yfir að ráða,
þvi að aðstoðarkona min hafði
farið með hann i annan bæjar-
hluta. öll áhöldin, sem ég hafði
handbær, voru fáeinar tengur,
sem notast mátti viö i neyðartil-
fellum.
Sem betur fór, var ekkert
alvarlegt að. Mao. Tannholdiö
hafði færzt litiö eitt neðar á bletti,
svo aö glerungurinn skýldi ekki
tannbeininu þar, Ég sagði honum,
að þetta yrði að fylla upp i . Mao
hafði mikinn áhuga á að fá að
vita, hvað að væri og spurði mig I
þaula. Þvi næst spurði hann mig
meö aðstoð túlksins, hvort
nemendur minir gætu leyst þetta
og svipuð verkefni af hendi, ef ég
færiburtu. Ég sagöi honum, aö
minnsta kosti einn þeirra yrði fær
um það og Mao lýsti ánægju sinni
yfir þvi.
1 byrjun október 1946 voru öll
sjúkrahús og barnaheimili tæmd.
Allir bjuggust við borgara-
styrjöld. Stjórnin fáldist lika i
fjöllunum. Me"ð þvi átti að komast
hjá eins miklu tjóni af völdum
ameriskra vopnahers Schang
Kai-scheks og auðið var. Þaö var
„ekki borgin Jenan, sem mestu
máli skipti, heldur ibúar þeirra.
Sjúkrahús okkar átti að flytjast
þriggja daga leið — i 150 kiló-
metra fjarlægð frá Jenan. Ég bað
um, að fjórar stórar kistur með
lyfjum og áhöldum yrðu fluttar
þangað, en ég gerði mér litlar
vonir um, aö þær fyndust þegar á
staðinn væri komið. Þar
skjátlaðist mér. Þegar ég kom til
fjallaþorpsins Wei-ya-Poa, var
allt á sinum stað.
Mörgum sinnum á leiðinni
fórum við um þorp, sem Rauði
herinn var nýbúinn að leysa
undan oki lénsskipulagsins. Þar
bar gamla Kina aftur fyrir augu
mér. Húsin öll að hruni komin,
göturnar fullar af óhreinindum og
sorpi, fólkið sljótt og hungrað. Oft
var það svo illa farið af hungri, að
það lagði börkinn af trjánum sér
tilmunns.Viö fórum lika um þorp,
sem kommúnistar höfðu lagt
undir sig áður. Þar kom fólkið á
móti okkur, var vingjarnlegt og
skipti með okkur þvi litla, sem
það átti. Mér fannst aldrei annaö
. en það gerði það af fúsum og
frjálsum vilja.
Seinni flóttinn til Ching-hsien
yfir Hoangho — Gulá — fór rólega
og yfirvegaö fram þrátt fyrir si-
36 VIKAN 4. TBL.