Vikan - 25.07.1974, Blaðsíða 16

i
þeirsegja, ,,og svo ferð þú að tala
um eitthvert ástabrall á Rómeó
og Júliu. Þú átt frí i kvöld, vinur!
Njóttu þess!”
Þess vegna ákveð ég að taka
málið i minar hendur. Klukkan er
nákvæmlega sex. Það er greini-
legt, að það verður ekkert úr fri-
kvöldinu. Ég skrifa niður
númerið á Volkswagenbilnum og
fer aftur á stöðina. Þaðan hringi
ég til bifreiðaeftirlitsins. Þar er
alltaf einn maður á neyðarvakt á
nóttinni, ef eitthvað kæmi fyrir,
sem bifreiðaeftirlitið þyrfti að
sinna. Og hann tekur aldrei sér-
lega vel undir, þegar hann er
beðinn aðstoðar.,
Tiu minútum siöar hringir
maðurinn frá bifreiðaeftirlitinu
aftur. „Hans Höpfer,” segir
hann. „Lúðviksgötu 17. Var það
nokkuð fleira?”
„Nei, þakka þér fyrir,” segi ég.
„Þakka kærlega fyrir hjálpina.”
Ég fer á staðinn. Lúðviksgata
17 er fimm hæða hús og auðvitað
er ekkert anddyri. Auðvitað býr
Höpfer efst uppi. Ég hringi hæfi-
lega lengi, ekki of varfærnislega
og heldur ekki eins og lögreglu-
maður i starfi.
Gömul kona opnar dyrnar og
starir á mig. Hún er heiðarleikinn
uppmálaður og svolitið hissa á
þvi, að lögregluþjónn skuli standa
úti fyrir. Ég tek ofan húfuna.
Konur eru fúsari til þess að veita
berhöfðuðum lögregluþjónum
upplýsingar.
„Afsakið ónæðið,” segi ég, „get
ég fengið að tala við Hans
Höpfer? Ég þarf að fá vissar
upplýsingar hjá honum.”
„Manninn minn eða dótturson
minn?” spyr gamla konan. „Þeir
heita nefnilega báðir Hans.”
„Þann yngri,” segi ég.
Amman ber það ekki með sér,
að maðurinn hennar myndi skilja
gamlan Volkswagen eftir i reiði-
leysi. Og ef afinn á sér vinkonu,
sem vill hætta við hann, þá þarf
að minnsta kosti Sherlock Holmes
til að láta sér detta það i hug.
„Hans litli er i baði. Viltu biða
sovlitla stund?” segir gamla
konan. „Hefur hann gert eitthvað
af sér?”
Hvað get ég sagt við þessu?
„Ekki beinlinis,” segi ég og reyni
þannig að vikja mér undan
spurningunni.
„Vonandi ferðu ekki að taka
hann með þér. Ég er nefnilega að
elda kálböggla,” segir gamla
konan blið og ströng i senn.
Nokkrum minutum siðar
kemur Hans Höpfer fram. Nú
verð ég mjög ákveðinn á svip.
„Átt þú vinkonu, sem heitir
Susanne?”
„Já... það er að segja, ég átti...
Hvaðermeðhana?”Hans Höpfer
horfir rólegur á mig. Ég rétti
honum miðann þegjandi.
Hans Höpfer les miðann og
fölnar upp.
„Hún er gengin af vitinu,”
hrópar hann, ,,út af svona
smámunum. Ég var þó búinn að
segja henni, að ég hefði engan
áhuga á öðrum stelpum. Hvað gat
ég að þvi gert, þó að þessi
kvenmaður kæmi hlaupandi upp
um hálsinn á mér og kyssti mig.
Svo gerir hún veður út af þessu.
Hvað skyldi koma næst? Ég veit
ekki einu sinni, hvað þessi stelpa
heitir. Ég tapa sjálfsagt Susanne
úr þvi að hún treystir mér ekki
vitund...”
„Susanne er áreiðanlega mjög
viðkvæm stúlka,” segi ég, þegar
hann þagnar til þess að draga
andann.
„Það var hún já,” segir hann,
„þess vegna hafði ég svona
mikinn áhuga á henni. Hún var
allt öðru visi en hinar. Hún meinti
það, sem hún sagði. Hún var ekki
ein af þessum gæsum....”
Vonandi hefur hún ekki meint
þetta.” Ég bendi á miðann.
Hans Höpfer starir á mig. Svo
segir hann: „Fljótt nú! Við
verðum að fara þangað undir
eins!”
A leiðinni kemst ég að þvi, að
hann hefur ekki ekið bilnum
undanfarna tvo daga, vegna þess
að hann er rafmagnslaus. Þess
vegna lét hann bilinn bara
standa, þar sem hann var
kominn. Hann var frá sér af
hræðslu við, að hún vildi ekki sjá
hann né heyra framar. Auðvitað
hefði hann getað hringt. En
maður hefur nú lika sitt stolt.
Vonandi hafði hún ekki meint
ógnun sina alvarlega. Vonandi!
Vonandi!
Susanne býr i háhýsi við Gerða-
stræti. Á sjöundu hæð Það er
anddyri. Við hringjum dyra-
bjöllunni. Engin hreyfing. Hans
Höpfer fölnar upp.
,,A þessum tima ætti hún eigin-
lega...”
„Hefurðu ekki lykil að
ibúðinni?” spyr ég alvarlegur i
bragði.
„Jú,” segir hann örvilnaður.
„Opnaðu!” skipa ég.
Hans Höpfer opnar dyrnar og
gengur á undan inn. Það fyrsta
sem ég heyri er lágvær og
viðkvæmnisleg tónlist. Svo
hrópar Hans Höpfer: „Engillinn
minn, þú ert á lifi! Guð minn
góður hvað ég er feginn!”
„En Hans,” segir ástúðleg ung-
meyjarrödd, „ertu búinn að
missa vitið? Hvernig dettur þér i
hug a.ð ryðjast svona hérna inn? -
Ég setti miða á bilinn handa þér,
svo að þú vissir, að ég vildi ekki
sjá þig, ef þú hringdir ekki. Þú
varðst að útskýra þetta fyrir
mér.”
Hún kemst ekki lengra. Hans
Höpfer kyssir hana og segir:
„Guð minn góður! Ég
var farinn að halda, að þú hefðir
svipt þig lifi. Lögreglumaðurinn
hélt það líka. Hann gerði mig svo
hræddan, að ég varð að flýta mér
hingað eins hratt og ég komst.”
„Hvaða lögreglumaður?” heyri
ég Susanne spyrja.
En þá er ég kominn hálfa leið
inn i lyftuna. Ég hugsa, að þau
hafi hvorugt saknað min að
ráði.
l/l/uo