Vikan - 25.07.1974, Blaðsíða 34

Hún sá Latimer synda að landi,
standa upp þegar hann náði botni
og svipast um eftir henni. begar
hann kom auga á hana, óð hann
upp á þurrt. Hún tók eftir þvi, hve
vel hann var vaxinn og kraftaleg-
ur, og vott hörundið gljáði i
sólskininu.
En svo var hugurinn ekki leng-
ur við hann þar sem hann stóð
þarna næstum nakinn, heldur
reikaði hann til siðatliðinnar næt-
ur. Hún sá sjálfa sig standa við
rúmið hans i daufu tunglsljósinu.
Og nú fannst henni hún ekki hafa
staðið þarna lafhrædd um, að
hann mundi visa henni á bug með
einhverju afsvari. Nú fannst
henni hún ekki hafa fundið til
hræðslu heldur staðið þarna eins
og drottning — ekki til þess að
biðja hann eða gefa sig honum á
vald, heldur til þess. að vekja
hann til að uppfylla allar þarfir
hennar.
Hún horfði á hann nálgast —
breiðar herðarnar sterklega
vöðvana, sem hreýfðust þegar
hann gekk, og i fyrsta sinn i
návist karlmanns, fann hún löng-
un eftir honum, girnd holdsins
sem hann einn gæti fullnægt. Hún
haföi áöur fundið til girndar, en
þá alltaf i einrúmi og þá var mað-
urinn, sem hún hafði i huga ekki
neinn ákveðinn og enginn, sem
stóð henni að baki, og þvi gæti
snerting hans ekki orðiö henni
nein auðmýking. 1 huganum....
En nú, þegar Latimer var ann-
ars vegar var allt ööru máli að
gegna. bað var hvorki auður hans
né fagur likami, sem altók hana
með þessari þægilegu þrá. Hún
hafði séð fjöldann allan af sveita-
strákum að synda, án þess að
gefa þeim nokkurn gaum. 1 henn-
ar augum voru þeir hreinasti
viðbjóður, og þessir likamar
geymdu leiðinlegar sálir og
heimskar. Nei, nú var þaö hennar
eigin tilhugsun til næturinnar sem
leið. bað var eins og hún væri
ástfangin af sinni eigin hátignar-
legu nekt. Og eftir þvi sem hún
hugsaöi lengur um liðna nótt,
færðist girnd hennar i aukana.
Hún dró upp fyrir sér mynd af
likama sinum I öllum smæstu at-
riöum.
Latimer var skammt frá henni
að þurrka leirsletturnar afhnján-
um. Hann skalf, af þvi að hann
stóð I skugganum og honum var
farið að kólna. Og andardráttur-
inn var tiður af áreynslunni.
Með skipandi rödd, sem ekki fól
i sér neina beiöni, sagöi hún: —
Komdu hingað, Neil. Ég þarf á
þér aö halda. Ég vil, að þú verðir
góður viö mig.
Hann stóð og skalf ofurlitið og
deplaði rauðum augunum Hún
fann, að hann var eitthvaö hik-
andi, vegna þess, hve kalt honum
var. En hún vissi, að hann mundi
samt koma og hún þoröi að skipa
honum fyrir, af þvi að hún vissi
um vald sitt yfir honum. Og innra
með sjálfri sér, fann hún girnd-
ina færast i aukana.
— Komdu Neil..
Hann kom til að fullnægja henni
en ekki hún honum. Nú var engin
ástæða til að véra með neinn
leikaraskap, eða leika hlutverk
lauslætisdrósar. t fyrsta sinn á
ævinni, fann hún til raunveru-
legrar girndar. Og hún skyldi
halda honum i klóm sér og sigra
hann til fullnustu.
Nú hugsaði hún ekkert um Lew
eða vanhelgun á hjónabandinu
sinu. Hún hugsaði meira að segja
ekkert sérlega mikið um Latimer
nema hvað hann var nú ekki eins
ægilegur, eftir að hún hafði fengið
hann á sitt vald. En aðallega var
hún uppfull af þessari nýju
tilfinningu að Latimer væri henn-
ar eigin. Skógarnir verksmiðj-
urnar, húsin hans, auðurinn hans
— allt þetta var orðið hennar
eign.
Hún gaf sig tilfinningunum full-
komlega á vald og þar var hann
allsráðandi.
Svo þegar hann lá á grúfu i
grasinu, með krosslagöa hand-
leggina undir hökunni, settist hún
hja honum og teygði skyrtuna
sina niður fyrir hné. Gegn um
trén skein sólin á breitt bakið á
honum. Hún bliknaði þarna og
dró upp hinar og þessar myndir.
Nú var drottingarkenndin hjá
henni I fullu fjöri. Auk þess að
vera honum háð, fann hún nú
yfirráð sin yfir honum. Hún lagði
höndina á bakið á honum, þar
sem skuggarnir léku sér og horfði
á hann með barnalegri ánægju,
þegar þeir tóku að leika á hend-
inni á henni.
— bú varst ágætur, sagði hún.
— A kona að þakka fyrir sig?
Röddin var hvort tveggja i senn
veraldarvön og barnaleg. En
undirhyggja hennar virtist ekki
hafa vakið eftirtekt hans.
Hann sneri höfðinu til á hand-
leggnum og lá svo og horfði á ökl-
ana á henni i rauðum bjarmanum
af skyrtunni.
— bað er ég, sem er þakklátur,
og það hef ég aldrei áður sagt við
nokkra konu. Hann hikaði, rétt
eins og hann væri tregur til aö
gera nokkra játningu, en siðan
hélt hann áfram: — Svona ástar-
leikur hefur aldrei verið mér neitt
mikilvægur. Veiðar, kaupsýsla,
flug — þaö hefur átt allan áhuga
minn. En konur.. Mér fundust
ástaratlot ekki neitt mikilvæg...
þau björguðu aö minnsta kosti
hjónabandinu minu. Ég efaðist
um hæfileika mina til þess...
Rósa. bað var eins og hann dveldi
við nafnið hennar en sagði svo: —_
Rósa nú efast ég ekki lengur um
að ég sé fær um.. Nú finnst mér
þetta skipta máli. Sannast að
segja er þetta það stórkostkeg-
asta, sem ég hef nokkurn tima
lifað.
Hún svaraði engu, en lét hönd-
ina á sér elta skuggana eftir bak-
inu á honum.
Hann hélt áfram: — Ég trúi
beinlinis ekki, aö þetta sé ég sjálf-
ur. bennan stutta tima, sem við
höfum verið saman. Einn sólar-
hring. Girndin ris upp aftur i
hvert sinn sem henni er svalað.
Karlmaður getur ekki skilið við
konu, sem gerir allt þetta fyrir
hann
Hún svaraði engu, en lét siðustu
orð hans afskiptalaus, og tók
þeim sem loforöi með þögninni.
Hana langaði til að trúa þeim og
taka þau sem loforð, en vissi þó

ekki hvort þau væru annað eða
meira en venjuleg þakkarorð
þakkláts manns.
Á heimleiðinni reri Latimer en
Rósa lá i letinni I skutnum, dró
höndina i vatninu. Hin innri ró
hennar var óbreytt. Trú hennar á
sjálfa sig hafði ekki orðið sér til
skammar. Skógarnir voru ekki
lengur einmanalegur staður,
heldur ábatasamur hluti af riki
hennar. Hún renndi augunum
eftir bakkanum og horfði á trén.
Og viö endann á vatninu sá hún
hús Latimers. Húsið hennar.
En þá skaut upp nýrri hugsun,
sem vakti henni óró. Nei, ekki var
það nú ennþá hennar eign. barna
var ennþá kona — eiginkona —
sem átti kröfur á Latimer. En eft-
ir þvi sem hún hugsaöi lengur um
þetta, varð það næstum ótrúlegt
Hún gat ekki trúaö þvi, aö nokkur
HANDAN VIÐ
34 VIKAN 30. TBL.