Vikan - 25.07.1974, Blaðsíða 31

að einhver kæmi auga á okkur.
Það var éinn liðurinn i áformum
þinum, var það ekki? Þá hafði ég
ástæðu til að losna við hann. Ég
girntist hina fögru, ungu konu
hans.
— En ég elska þig, Sam. Ég
elska þig.
— Jæja, er það? Eða áttu ein-
hvern annan elskhuga heima?
Var það þess vegna? Eða var
hann aðeins of gamall fyrir þig?
Vildirðu ekki einfaldlega losna
við hartn og njóta svo peninganna
hans?
— Hvað ætlar þú að gera?
spurði hún.
— Ég lofa þvi, að segja engum
frá þessu, Rosemary. Komdu, nú
förum við.
— Förum? Hvert?
— Heim i kofann.
Það yrðu aðeins hennar orð á
móti minum og þegar ég ihugaði
það, hve heitt Endicott elskaði
hana, þá var tilgangslaust að tala
um þetta við hann. Hann myndi
að sjálfsögðu segja mig ljúga.
Hún myndi lika horfa á hann með
þessum sakleysislegu, stóru aug-
um og sverja og sárt við leggja,að
ég væri að ljúga. Hann myndi
aldrei trúa mér.
Ég beygði af götunni og inn i
skóginn.
— En þetta er ekki vegurinn
heim að kofanum, sagði hún og
nam staðar.
— Það eru troðningar gegnum
skóginn og það er styttri leið. Það
er að koma blindbylur og ég vil
komast þangað sem fyrst.
Hún fylgdi mér eftir. Skógurinn
luktist um okkur. Það hvein i
trjákrónunum, en var lygnt við
jörðina. Þetta var likast furðu-
veröld, ekkert annað en tré. Það
sást hvergi til sólar, svo ekki var
hægt að átta sig á henni. Trén
voru lika öll nákvæmlega eins og
snjómuggan svo þétt, að varla
sást armlengd framundan.
Ég gekk hraðar.
— Sam kallaði hún, —biddu, ég
get ekki fylgst með þér.
Ég gekk ennþá hraðar.
— Sam! öskraði hún og fór að
hlaupa.
Ég tók til fótanna og hljóp i
burtu frá henni, heýrði að köll
hennar urðu æ veikari og að lok-
um voru þau aðeins bergmál i
huga minum.
Ég var meðal leitarmannanna
og það var hann lika. Stormurinn
hafði nú staðið i tvo daga og að lok
um fundum við hana, i hnipri bak
við rótarhnyðju. Lögreglustjorinn
þurrkaði snjóinn af andliti henn-
ar.Hún var með lokuð augu, eins
og hún væri sofandi. Ég sneri mér
undan og svo undarlegt sem það
var, þá barðist ég við grátinn.
Hinir mennirnir sáu það að visu,
en engum fannst það undarlegt,
þeim hefur liklega verið likt farið.
— Hvers vegna? hrópaði Endi-
cott og tárin runnu niður kinnar
hans. — Hvers vegna fór hún út i
skóginn? Hvers vegna? Og hún
sem var svo hrædd við skóginn.
Ef ég gæti aðeirfs fengið einhverja
skýringu á þvi. £
, P.ögg
skreytir
yið öll tækifæri
látið fagmann
vinna verkið
sendum um
allan heim
Blómabiíðin DÖtiG
ÁIfheimum6 sími 33978
GISSUR
GULLRASS
E-FTIR
BILL KAVANAGH e.
FRANK FLBTCUER
30. TBL. VIKAN 31