Vikan - 27.03.1975, Blaðsíða 5

armaland 22.
t arinstofunni situr fjölskyldan
gjarnan á kvöldin, og þar er sjón-
varpið. Veggirnir til hægri og fyr-
ir endanum eru útvcggir
einangraðir og strigaklæddir.
Itörin 12 á arinvcggnum ná yfir i
stofuna og gcfa veggnum
skemmtilegan svip, auk þess sem
þau eru uppiögð tii að velgja
rauðvinsflöskur.
Stofan er i suðvesturhorni húss-
ins, og þaðan er útsýni fram eftir
Fossvogsdalnum. Karrýgulur lit-
ur er rikjandi i húsinu, þvi sá litur
or á gólftcppi, lofti og hluta af
hurðunum. Stillanleg loftlýsing er
eins i allri íbúðinni, ef frá er skilin
Ijósakrónan i arinstofunni.
Forsíðumy ndin sýnir okkur
heimilisfólkið á Bjarmalandi 22:
Ragnhildur Vilhjálmsdóttir, Guð-
mundur Þór Fálsson og börnin
fjögur: Fyrir aftan eru Páll 16
ára og Vilhjálmur 19 ára, en
fremst sitja Ragnheiður Þórunn
13 ára og Andri Þór 8 ára.
umhverfis húsin. En það er skilj
anlegt, þvi arkitektinn litur á hús-
ið og næsta nágrenni þess sem
hluta af umhverfi sjálfs sin og
samborgaranna, sem á að geta
glatt augað jafnframt þvi að
þjóna ákveðnum tilgangi.
— Þaö er allt of algengt, að fólk
liti eingöngu á húsið sem þak yfir
höfuðiö, segir Guömundur, þegar
viö komum inn á þessi mál. — En
þau eru miklu meira en þak, þvi
þau eru umhverfi, sem viö verö-
um aö hafa fyrir augunum dag-
lega, og þá er ekki sama hvernig
þau eru og hvernig þau lita út
meö tilliti til næsta nágrennis.
Hér er stööugt veriö aö byggja —
en húsagerðarlist er hvergi gagn-
rýnd á opinberum vettvangi.
Blöðin birta reglulega umsagnir
um málverka- og höggmyndasýn-
ingar o.fl. — en um gerö og útlit
húsa, sem eru svo mikilvægur
þáttur i umhverfi okkar skrifar
enginn. Mér finnst, aö blööin
þyrftu endilega aö fá fólk til aö
skrifa um þessi mál og veita þann
ig skipulagsyfirvöldum og þeim,
sem teikna hús, aöhald.
— Finnst þér rétt stefna, eins
og var hér i Fossvogi, að i hverri
húsaröö þurfi aö fylgja ákveðnum
reglum — og t.d. hér i neðstu ein-
býlishúsaröðunum voruð þiö
skikkaðir til aö hafa flatt þak?
— Þaö er ekki endilega rétt aö
fyrirskipa flatt þak hér og hall-
andi þak þar, en ég held, að
ákveönir skilmálar séu okkur
hollir, og þá ber að viröa. En um
leiö kemur heillegri svipur á
hverfin.
Fossvogurinn er
Guömundi og fjölskyldu hans
ákaflega kær. Þau eru viö enda
götu, meö opið svæöi á tvær hliöar
og i bilum heyrist varla. Þaö er
þvi friösælt þarna eins og i sveit,
þ.e.a.s. meöan fyrirhuguö hraö-
braut eftir miöjum dalnum er
ókomin. Guðmundur hefur lengi
haft taugar til Fossvogarins, þvi
hann tók þátt i samkeppni um
skipulag svæðisins á sinum tima.
— Þegar samkeppnin fór fram,
var ég enn við nám i Gautaborg
og tók þátt i samkeppninni ásamt
sænskum skólabróöur minum.
Viö náöum aö visu ekki tilætluö-
um árangri, en þegar maöur hef-
ur hugsað lengi um ákveöiö svæöi
og velt þvi fyrir sér fram og aftur,
fer manni að þykja vænt um það.
Þegar Guömundur haföi lokiö
námi áriö 1961, flutti f jölskyldan i
litla kjallaraibúð i Reykjavik.
Þegar byrjað var að úthluta lóð-
um i Fossvogi f jórum árum siðar,
sóttu þau strax um, byrjuðu að
byggja 1966 og fluttu inn 1968.
— Fannstykkur þið ekki færast
mikiö i fang að fara út i byggingu
á svona stóru húsi?
— Jú, vissulega, segir Guð-
mundur. — Viö áttum ekkert, og
þvi þótti djarft að byrja á 230
fermetra húsi.
— Við vorum vön svo miklum
þrengslum, segir Ragnhildur, —
að Guðmundur kunni sér varla
hóf, þegar hann fór að teikna
Þegar viö fluttum inn, vissum við
varla, hvað við áttum að gera af
okkur i öllu þessu plássi. En viö
fórum fljótt aö njóta þess aö hafa
rúmt um okkur — og 6 manna
fjölskylda þarf talsvert húsrými.
Þegar farið var að grafa fyrir
húsinu, kom i ljós, að mjög djúpt
var niöur á fast — mesta dýpt var
4 1/2 metri.
— Þaö var mjög misjafnt, hve
djúpt var niður á fast hér i daln-
um, segir Guðmundur. —
Nágranni okkar i næsta húsi var
svo heppinn, aö hjá honum var
dýptin ekki nema frá einum upp i
2 1/2 metra. Til aö þurfa ekki að
grafa upp grunninn og fylla hann
lét ég reka niöur 52 steypta staura
og sökklarnir voru stevnt.írofan á
þá. Þeigar piatan v*r komin.voru
peningarnir, sem viö höfðum natt
i höndunum búniu.
— Þaö var grátlegt aö sjá á eft-
ir þeim niöur i jöröina, bætir
Ragnhildur viö. — Viö höföum