Vikan - 27.03.1975, Qupperneq 18

tautaði fyrir munni sér, þaö sem
hún átti að kaupa. Siöan varö há-
degisveröur frú Ewing i seinna
lagi. Húshaldiö heföi allt fariö úr
skoröum, ef ekki heföi veriö
stúlkan, sem árum saman haföi
veriö i þjónustu frú Ewing. Hún
hét Mardy og var úrvalsmat-
reiöslukona og hreingerningaval-
kyrja. Það gekk á ýmsu hjá hin-
um frúnum gagnvart þjónustu-
stúlkunum, þar rikti sifelldur ótti
um, aö annaöhvort færu þær eða
yröu of uppástöndugar. En frú
Ewing var notaleg viö Mardy.
Hún var afskaplega þægileg viö
stúlkuna eins og viö þá, sem
hærra voru settir. Þær hlógu oft
saman, og klaufaskapur Lolitu
var handhægt aöhlátursefni.
Tilraununum fækkaöi, og loks
var Lolita losuö viö öll hússtörf.
Hún hélt áfram aö vera stillt og
þögul, og frú Ewing hélt áfram aö
vera sifellt á feröinni eins ag
glansandi sápukúla á flugi.
Svo kom alveg sérstakt vor,
ekki smám saman, heldur á ein-
um degi, sú árstiö, sem löngum
var vitnaö til sem vorsins, þegar
John Marbel kom. Bærinn haföi
aldrei séö neinn, sem liktist John
Marbel. Hann leit út eins og hann
væri nýstiginn út úr sjálfum
sólarvagninum. Hann var hár og
ljóshæröur og þekkti ekki til
klaufalegra hreyfinga né stam-
andi oröræöna. Stúlkurnar stein-
gleymdu öllum ungu mönnunum i
bænum þvi aö þeir voru ekki
neitt I samanburöi við John
Marbel. Hann var eldri en þeir —
hann var kominn yfir þritugt — og
hann hlaut aö vera rikur, þvi aö
hann haföi besta herbergið á
Wade Hampton hótelinu og ók
lágum, mjóum bil með útlendu
nafni, fögrum og kraftmiklum
grip. Um hann léku lika töfrar
hverfulleikans. Þarna voru
bæjarpiltarnir, dag eftir dag, ár
eftir ár. En John Marbel haföi
komiö i einhverjum fasteignavið-
skiptaerindum fyrir fyrirtæki
sitt, þar var um aö ræöa einhverj-
ar eignir utan bæjarmarkanna og
aö viöskiptunum loknum myndi
hann aftur fara til baka til stóru
ljómandi borgarinnar, þar sem
hann átti heima. Timinn þaut
áfram, æsingin jókst.
í sambandi viö viöskiptin hitti
John Marbel mikilsvirta menn i
bænum, feður dætra, og allir
kepptust viö aö skemmta þessum
glæsilega gesti. Stúlkurnar fóru i
hvitu pifukjólana sina og festu
heil ósköp af ljósrauöum rósum
viö ljósbláa lindana. Liöaöir lokk-
arnir glönsuöu og sveifluöust til
og frá eins og smábjöllur. Þær
sungu smálög fyrir John Mabel i
rökkrinu, og ein þeirra átti gitar.
Ungu bæjarpiltarnir gengu meö
kvöldin eins og vott þang um
hálsinn og fóru i þungbúnum hóp-
um i knattleikssalinn eöa i bió.
Og þó aö veisluhöldunum til heið-
urs John Marbel linnti nokkuö,
hann haföi sagt, aö vegna starfs
sins yröi hann aö hafna boðum, þá
höfnuöu stúlkurnar óþolinmóöar
öllum boöum bæjarstrákanna og
héldu kyrru fyrir heima hjá sér
aðeins I þeirri von, að John
Marbel hringdi i þær. Þær drápu
biötimann meö þvi að rissa vanga-
mynd hans i simaminnisblokkina.
Stundum gleymdu þær alveg upp-
eldinu og hringdu sjálfar i hann,
jafnvel svo seint sem klukkan tiu
aö kvöldi. Þegar hann s varaöi,var
hann afar kurteis, og harmaöi á
mjög töfrandi hátt, aö verkiö teföi
hann frá aö geta verið meö þeim.
En oftar og oftar var hringingum
þeirra ekki svaraö. Stúlkan viö
simaboröiö hótelsins svaraöi
einfaldlega.aöhr.Marbel væri úti.
En það var eins og þessir erfiö-
leikar aö nálgast John Marbel
örvuöu stúlkurnar. Þær sveifluöu
mjúkum lokkunum og létu hlátur-
inn óma, og þegar þær gengu
framhjá Wade Hapton hótelinu
mátti fremur segja, aö þær svifu
en gengju. Þeir eldri sögðu, aö
aldrei i mannaminnum heföu
ungu stúlkurnar veriö eins falleg-
ar og kátar og þetta vor.
Og úr allri þessari blómarósa-
breiöu heils bæjar tindi John
Marbel Lolitu Ewing.
Þetta varö afskaplega blátt
áfram . tilhugalif. John Marbel
kom til Ewinghússins á kvöldin
án þess aö hringja á undan, og
hann og Lolita sátu á dyrapallin-
um, á meðan frú Ewing fór út til
vina sinna. Þegar hún kom heim,
skellti hún hliðgrindinni á eftir
sér, og þegar hún gekk upp stétt-
ina ræskti hún sig hátt, eins og
hún væri að vara unga fólkiö við
komu sinni, svo aö þau gætu slitið
sig hvort frá ööru. En aldrei
heyröistmarri ruggubekknum né
brak i gólffjölum — þessi hljóö,
sem gefa til kynna að félk sé að
flýta sér i aörar stellingar. Eina
hljóöiö, sem heyrðist var róleg
rödd Johns Marbels. Og þegar frú
Ewing kom upp á pallinn, lá John
Marbel á ruggubekknum, en
Lolita sat i tágastól i fimm feta
fjarlægö og auövitaö datt hvorki
af henni ná draup. Frú Ewing
fékk samviskubit, þegar hún
hugsaöi til einræöna Johns
Marbels allt kvöldið, og hún sett-
ist þvi niður og hóf samræöur og
hélt þeim uppi meö þvi aö segja
frá aöalatriöunum 1 þeim kvik-
myndum, sem hún haföi séö, og
sögnunumi bridgespilinu, sem hún
haföi tekiö þátt i. Þegar hún, já,
jafnvel hún, þagnaöi, reis John
Marbel á fætur og lýsti þvi yfir,
aö næsti vinnudagur yröi erfiður,
svo aö nú mætti hann til m§ð að
fara. Þá var frú Ewing vön aö
standa viö tröppurnar og kalla á
eftir honum, þegar hann gekk
niöur stéttina, glettin fyrirmæli
um þaö, að hann skyldi ekki taka
sér neitt fyrir hendur, sem hún
myndi ekki gera.
Þegar þær Lolita komu inn i
bjartan forsalinn frá dimmum
dyrapallinum, var frú Ewing vöp
aö lita á dótíur sina á alveg nýjan
hátt. Hún piröi augun og beit
saman vörunum og munnvikin
drógust niður á við... Þögul gekk
hún á eftir stúlkunni, og þögul
gekk hún inn i herbergiö sitt án
þess aö bjóöa góöa nótt, og
huröarskellurinn þegar hún lok-
aöi á eftir sér, fyllti húsiö.
Nú breyttust kvöldsiöirnir.
John Marbel kom ekki lengur til
aö sitja á dyrapallinum. Hann
kom i fallega bilnum sinum og fór
meö Lolitu i ökuferö i rökkrinu.
Hugsanir frú Ewing fylgdu þeim.
Þau myndu keyra út i sveit og aka
hliöarveg aö fallegri skógivaxinni
kvos til þess aö hafa friö fyrir
vegfarendum og stansa þar. Og
hvaö myndi svo gerast? Ætli
þau.... myndu þau....? En hugs-
anir frú Ewing náöu ekki lengra.
Hún sá Lolitu fyrir sér og fór aö
hlæja.
Hún hélt nú áfram aö viröa
stúlkuna fyrir sér allan daginn i
laumi, og skeifan á munninum
varö vani, þó ekki ein af fegri
venjum hennar. Hún talaöi sjald-
an beint viö Lolitu, en geröi enn
aö gamni sinu. Þegar hana vant-
aöi fleiri áheyrendur, kallaöi hún
i Mardy. ,,Hæ, Mardy,” kallaöi
hún. ,,Viltu koma hérna inn?
Komdu inn og horföu á hana,
þarna sem hún situr eins og
drottning. Litla ungfrú háveröug-
heit, nú heldur hún, aö hún hafi
'náö sér i elskhuga.”
Trúlofunin var ekki tilkynnt
opinberlega. Þaö var ekki nauö-
synlegt, þvi aö bærinn kraumaöi
og vall af fréttum um John
Marbel og Lolitu Ewing. Uppi
voru tvær skoöanir á þessum
ráöahag: önnur lofaöi guö fyrir,
aö Lolita skyldi hafa náö sér i
mann, en hin harmaði þaö tillits-
leysi af stúlku aö geta fariö i
18 VIKAN 13.TBL.