Vikan - 27.03.1975, Side 29

ÆTTAROÐALIÐ
SANDRA SHULMAN FRAMHALDSSAGA
langaði til að kalla hátt: — Eitt
ykkar hefir notið gestrisni hans i
þeim tilgangi að koma honum
fyrir kattarnef og ég ætla ekki að
láta það liggja óhefnt.
En hún var auðvitað ung og
einskis megnug. Hún gat ekkert
aðhafst.
— Nú ætla ég að lesa erföaskrá
Guys Roland St. Just Bertran.
betta er mjög einkennilegt plagg,
en hann var heldur ekki venjuleg-
ur maður. Lucien Colbert tinaði
höföinu.
— Fyrsta málsgreinin snertir
Alan Russel....
Óánægjukurr fór um stofuna.
Allir beindu augunum aö eng-
lendingnum.
Colbert hélt áfram: — Orð Guys
Bertran hljóða þannig: Alan, ég
óska þess eindregið að þú haldir
áfram viö hið mikilvæga starf
þitt. Ég krefst þess að erfingi
minn sjái til þess, að þú búir á
Arlac, svo lengi sem starf þitt
krefst þess. Og mundu það, Alan,
að starf þitt verður að vera
leyndarmál. Jafnvel sá sem tekur
viö yfirráöum hér má ekki vita
það, fyrr en þú hefur lokið starf-
inu.
Paul hvislaði i eyra Maxine: —
Hann hefur verið aö snuðra hér
eilifðartima, vina min. Hann og
Guy voru alltaf eitthvað að
makka saman og rýna i gamlar
teikningar af höllinni. Þeir hafa
ábyggilega veriö að gera tilraunir
til að komast aö þvi hvar fjársjóð-
urinn er fólginn. Það er nú best
fyrir okkur, sem heyrum til þess-
ari ætt, að hafa auga með eng-
lendingnum. Ef hann finnur fjár-
sjóðinn, fáum við aldrei að vita
það. Ég þori að veöja að hann
hverfur héðan einhverja nóttina!
Maxine langaþi mest af öllu til
að taka svari englendingsins, en
hún vissi eiginlega ekkert um
hann.
— Svo vik ég mér að Blanche,
seinni konu minni, sem, þvi
miður, fannst ég ekki vera nógu
ungur og ekki heldur nógu auðug-
ur. Rödd lögfræðingsins var al-
gerlega blæbrigðalaus. Blanche
varð ennþá fölari, þegar hún
heyrði þennan boöskap eigin-
manns sins.
— Ég veit að Clermont stendur
við hlið þér, eins og hann gerði
svo dyggilega, áður en við giftum
okkur. Þess vegna hef ég ekki
áhyggjur af framtlð þinni. Ég
býst við þvi, að þú sért mér sam-
mála um það, að Roland' sé bæði
of ungur og leiðanlegur, til aö
taka viö stjórn á Arlac. Ég harma
þaö, að ég skyldi ekki laöa dreng-
inn að mér, en það verður ekki
aftur tckið. Uppeldi hans fel ég
erfingja minum, sem ég vona aö
geri sitt til að létta honum tilver-
una og reyna að láta hann njóta
einhverrar hamingju. Ef Blanche
giftir sig aftur, sem ég býst fast-
lega við að hún geri, þá óska ég
þess eindregið, að Roland verði
kyrr á Arlac.
Annette og sonur hennar höll-
uöu sér fram, eins og til að heyra
betur. Ef Paul væri erfingi hall-
arinnar, myndi hann fyrst og
fremst reyna að selja hana sem
fyrst og þá hæstbjóðanda, hugs-
aði Maxine. Svo mundu þau
mæðgin lifa það sem eftir væri i
Paris i munaði.
Hún leit á Rondelle. Hann yrði
ábyggilega glaður kaupandi aö
Arlac. Þaö mátti sjá, að hann
virti stjúpmóður Maxine fyrir sér
meö svolitilli vandlætingu og
Blanche var sem hún heföi dottið
niður úr skýjunum hún vissi ekki
hvað verið var að fara.
Annette og Paul sonur hennar
litu hvort á annað og það var ekki
laust við að þau væru sigri hrós-
andi á svip. Það hafði þá, eftir
allt, borgað sig fyrir þau að grafa
sig hér allan þennan tima.
Colbert hélt áfram og Maxine
fannst hún heyra rödd röður sins.
— Við frænku mina og son
hennar, sem svo lengi hafa látiö
sér leiðast hér á Arlac, svona
langt I burtu frá dýrðinni í Paris,
vil ég segja þetta: Ef þeim finnst
hentugt að búa hér á Arlac meö
Roland, Clermont og Russel, þá
er þeim það heimilt, en ég vil ráð-
leggja hinum nýja eiganda, að
vara sig á þeim hjúum. Þó að þau
beri ekki Bertran nafnið, hafa
þau erft flesta af verstu eiginleik-
um þeirrar fjölskvldu...
— Hvern fjandann meinar
hann? hraut út úr Paul og hann
var greinilega fokvondur. —
Þetta er hneyksli, eftir allt sem
við erum búin að gera fyrir hann!
Er það ekki rétt, mamma?
Eustace Clermont lyfti háös-
lega annarri rauðu augnabrún-
inni, en Annette náði i glas með
lyktarsalti og blævang.
13. TBL. VIKAN 29