Vikan - 10.02.1977, Blaðsíða 44

Framhaldssaga
Áður en Hannes og Dóra ætt-
leiddu hana var hún skrifuð Hans-
dóttir. Og einhverju sinni er hún
spurði ömmu sína, hvort pabbi
hennar væri lika dáinn, svaraði
amma því tii, að hún ætti að visu
föður á íslandi, en hann hefði aldrei
skipt sér neitt af henni.
Gróa fann, að amma hennar vildi
ekki ræða þetta mál neitt frekar og
hana grunaði, að þessi faðir sinn
hefði ekkert viljað með sig hafa,
vegna þess hve fötluð hún var.
Hann skal þó aldeilis fá að sjá, að
hún er ekkert til að skammast sín
fyrir. Bara að hann sé ekki dáinn.
Henni liggur við að hlæja upp-
hátt, þegar hún gerir sér í hugar-
lund upplitið á íslendingum, þegar
hún birtist.
Þetta sumar líður undrafljótt.
Gróa og Emil fara til Kanada og er
vel fagnað. Ættingjar Gróu þar
nyrðra eru í sjöunda himni yfir hve
vel henni farnast og hve hamingju-
söm hún er og hún nýtur lífsins i
rikum mæli.
Eftir Kanadaferðina fara þau til
NewYork. Þarhittaþau Careen, sem
nú er frú Cramer, og mann hennar.
Gróa fær vinkonu sín með sér i
heimsókn til McGrain læknis.
Minnug orða frú Hamiltons ætlar
hún að vita vissu sína um hæfni til
hjúskapar og barneigna. Dr. Mc
Grain tekur henni vel að vanda og
segir henni, að henni ætti alveg að
vera óhætt að eignast eitt eða työ
► börn, og hvað ,,því” viðkemur þurfi
hún engar áhyggjur að hafa. Hún
hljóti að vera eins góð og hver
önnur í þeim efnum. En þegar Gróa
nefnir áhyggjur sínar, vegna vænt-
anlegrar arfgengi bæklunar sinnar
telur hann þær óþarfar. Enginn í
móðurætt hennar hefur verið svona
og enginn í ættum van Goreks. Hún
þarf engar áhyggjur að hafa. Alsæl
yfirgefur hún lækninn.
Að lokinni dýrðarviku í New
York fer Gróa ásamt Cramerhjón-
unum til Evergreen. Þar ætlar hún
að dvelja fram i september, en þá
ætlar hún aftur til Sundale og
dveljast þar um veturinn. Hún vill
ekki sleppa hendinn af litlu vinkonu
sinni að svo stöddu. Emil hverfur
að störfum sínum í Washington.
Hann ætlar að stunda nám i flugi
þennan vetur, svo hefur hann
hugsað sér að eignast eigin flugvél
til þess að vera fljótari i ferðum, er
hann þarf að sinna erindum sínum.
Gróu verður stundum hugsað til
þess, hvað amma hennar myndi
segja, ef hún vissi, að litla stúlkan
hennar ætlaði að giftast manni, sem
flygi um loftin blá. Þetta er
ævintýri líkast. En samt er i Gróu
einhver beygur vegna flugsins. Hún
er ákaflega lofthrædd sjálf og getur
ekki hugsað sér að stíga upp i
flugvél. Og henni er ekkert vel við
að vita af elskunni sinni svona í
lausu lofti.
Þegar Gróa kemur aftur til
Sundale er henni fagnað eins og
prinsessu. Hún er með gjafir handa
öllum og gleðst yfir að sjá hrifningu
vina sinna yfir því sem hún færir
þeim.
Haustið liður i friðsæld. Gróa er
niðursokkin í vinnu sína og í
tómstundum er sífellt verið að bjóða
henni í heimsóknri út um hvippinn
og hvappinn ásamt Palmer-hjón-
unum og Emil, þegar hann dvelur
þar hjá þeim.
Um jólin eru sífelld gestaboð og
heimsóknir og litið um næðisstund-
ir. Eitt kvöldið situr Gróa uppgefin
i herbergi sínu, þegar Emil kemur
inn til hennar. Hann sest hjá henni
og leggur handlegginn utan um
hana. Þreytt og sæl hvílir hún
hþfuðið við öxl hans. Hlý hönd hans
gælir við háls hennar.
Skyndilega tekur hann fast utan
um hana og snýr henni að sér.
„Elskan min, við hefðum átt að
gifta okkur núna um jólin. Þó svo
við hefðum orðið að búa ó hóteli til
vors, hefði það ekkert gert til, bara
ef við hefðum fengið að vera saman.
Ég hata þá tilhugsun að þurfa að
yfirgefa þig. Það er eins og að mér
sæki illt hugboð um, að ég eigi að
missa þig.”
Hann er svo alvörugefinn og rödd
hans svo döpur, að Gróa finnur til
skelfingar. Hún grúfir sig í fangi
hans og svarar kossum hans af
ákefð, er varir hans leita hennar.
Langa stund eru þau í innilegum
og ástríðufullum faðmlögum, en
oks losar hann tök sín á henni,
cyssir hana laust á ennið, býður
góða nótt og gengur fram.
Morguninn eftir, þegar Gróa
kemur á fætur er hann farinn í
áríðandi erindagjörðum til Wash-
hington.
Á fögru og kyrrlátu janúarsíðdegi
kemur Gróa út úr leikherbergi
barnanna og mætir Nursie á gang-
inum, Nursie segir henni, að frú
Palmer þurfi að tala við hana í
bókaherberginu.
Gróa hraðar sér niður og opnar
dyrnar. Inni eru hjónin bæði og er
þeim sýnilega mjög brugðið. Frú
Palmer er náföl og bregður klút að
augum sér, en Adrian Palmer
heldur á simskeyti í titrandi hendi.
Hann gengur móti Gróu, tekur
báðar hendur hennar í sínar og
segir:
,,Kæra vinkona. Við höfum feng-
ið hræðilegar fréttir. Flugvélin hans
Emils hrapaði við Pittsburg i
morgun og hann er dóinn.”
Gróu finnst, sem herbergið snúist
í hringi. Hún grípur báðum höndum
í barm sér, svo hnígur hún niður.
öðru sinni á ævi sinni er Gróa á
leið yfir Atlantshaf. Hún er á leið
heim til Islands. Ekki sem sigrandi
drottning við hlið glæsilegs eigin-
manns, eins og hún hafði látið sig
dreyma um í fyrrasumar. Þetta er
föl og niðrubeygð ung kennslukona,
ranamædd á svip.
Eftir dauða Emils hefur Gróa
ekki á heilli sér tekið. Það var sama,
hvernig reynt var að hughreysta
hana, hún var óhuggandi. Eftir
jarðarförina herti hún sig upp af
öllum mætti og stundað eftir það
skyldustörf sin af kostgæfni og
alúð, eins og ætið. Enda var það
helst Cora May með ástúð sinni og
hjartahlýju, sem gat leitt huga
hennar frá sorginni.
WVIKAN 6. TBL.