Vikan - 24.03.1977, Blaðsíða 14

Þess bera menn sár"
— Já, ég skrapp til Hafnar í
vikuferð, eins og svo oft áður, og
kom heim með sprengjuna á milli
fótanna, án þess að hafa hug-
mynd um það.
— Nú, hvað áttu eiginlega við?
spurði ég.
— Það er nú kannski ekki neitt
sérstakt, sagði Pétur, en ég datt
aðeins í það kvöldið áður en ég fór
heim og hitti stúlku þarna á
barnum á hótelinu. Við fórum að
rabba saman í rólegheitum og
höfðum það bara huggulegt þarna
um kvöldið, en það endaði með
því, að hún kom með mér upp á
herbergið mitt, þegar þeir voru að
loka, svona til að drekka hesta-
skálina, áður en lyki. Nú, það þarf
ekki að orðlengja það frekar,
hestaskálin var víst orðin nokkuð
löng, þegar við ákváðum, að það
væri bara langbest fyrir hana að
leggja sig þarna hjá mér...
— Svo er ekkert frá því að segja
annað en það, að ég átti að mæta
úti á flugvelli snemma næsta
morgun til að fara heim. Það gekk
allt samkvæmt áætlun, og ég kom
heim á tilætluðum fíma. Og á
flugvellinum beið Gunna eftir mér
til að keyra mig heim. Á þriðja
degi eftir þetta varð ég var við
einhvern sviða í kynfærunum og
dreif mig til læknis, sem tilkynnti
mér það stuttaralega, að ég væri
með lekanda....
— Hvað ertu að segja, Pétur?
sagði ég loks með galopinn
munninn — og varstu þá búinn að
smita Gunnu, eða hvað?
— Nú, auðvitað. Ég var þessi
helvítis asni að passa mig ekki
nógu vel...
— Hvað gerðirðu þá eiginlega?
spurði ég.
— Nú, það var ekkert að gera
annað en að segja Gunnu eins og
satt var og senda hana beint til
læknis. En það var ekkert grín,
skal ég segja þér, sagði Pétur
vesalingurinn og stundi þungan.
— Og er svo allt havaríið út af
þessu? spurði ég.
O-ætli henni hafi ekki fundist
þetta allnóg svona f svipinn?
ansaði Pétur. En hvað um það,
strax og hún hafði fengið stað-
festingu hjá lækninum um, að
þetta væri tilfellið, þá sprakk hún
hreinlega, sagði Pétur. Heimtaði
skilnað á stundinni, og þar við
situr.
— Helvítis asni getur þá verið,
Pétur, hraut uppúr mér. Þú heföir
nú mátt sjá þennan möguleika
þensinn? spurði ég nú svona hálf
höstuglega.
— Ja, svona gengur þetta nú,
sagði Pétur og leit nú upp aftur.
Hefurðu kannski ekki heyrt, að við
Gunna erum að skilja? Ég hélt, að
allur bærinn stæði á öndinni út af
því.
— Hvað ertu að segja mér
maður? Hvað gengur eiginlega á?
— O-það er nú svo sem ósköp
einfalt, sagði Pétur. Ég er sjálfur
búinn að glopra þessu frá mér,
svo að það er kannski bara
eðlilegt.
— Kannski bara eðlilegt, seg-
irðu. Hvað hefur eiginlega gerst
hjá ykkur á þessum stutta tíma
síðan ég sá ykkur síðast?
— Ja, það er nú kannski ekki
neitt voðalegt í sjálfu sér, en ég
var bara þessi bölvaður klaufi, þeg-
ar ég fór út núna síðast, að það
eyðilagði bara allt fyrir mér.
- Nú...?
Leitað læknis um ráðleggingar
varðandi kynsjúkdóma og hvernig
he/st beri að verjast þeim í dag.
Ég var á gangi niður í
Austurstræti um daginn, þegar ég
rakst á Pétur, gamlan kunningja
minn. Pétur er ágætis náungi,
hefur komið sér vel áfram í
kaupsýslunni, og kona hans er
með glæsilegri konum, sem ég
hefi hitt. Kát og skemmtileg. En
ég hafði ekki séð þau lengi, —
ekki síðan um áramótin síðustu,
þegar ég lenti í smá gleðskap
heima hjá þeim. Ég gekk því til
Péturs og heilsaði honum vina-
lega. Hann tók því Ijúflega, eins
og hans er von og vísa, og við
sögðum þessar venjulegu byrjun-
arsetningar, sem þið kannist orðið
við. Ég spurði, hvernig hann hefði
það. Hvernig gengi, hvort ekki
væri alltaf nóg að gera, nokkrar
setningar um veðrið og skattana,
og loks komst ég að því að spyrja
um bílinn hans, glæsilegan Merc-
edes Benz, sem ég hafði oft séð
hann á undanfarið. Var hann
kannski búinn að selja hann?
— Nee-ja, hann er svona í sölu,
sagði Pétur dauflega.
— Ertu virkilega að selja
bensinn? spurði ég.
— Já, hann verður að fara,
sagði Pétur og leit niður.
— Hva, hver djöfullinn er eigin-
lega að, svo að þú verðir að selja
14 VIKAN 12. TBL.