Vikan - 24.03.1977, Blaðsíða 39

EFTIR ZOE CASS
rULEGUR
GRUNUR
föður þíns að innan. Myndirðu vilja
sýna mér það?”
„Já, en þú skrifaðir mér til
Englands, að þú hefðir væntanleg-
an kaupanda að því. Hvemig má
það vera ef þú hefur ekki séð það að
innan?”
„Bóndabýli hér á Gozo eru öll
mjög svipuð,” svaraði hann án þess
að honum vefðist tunga um tönn.
„Vini mínum finnst það vel staðsett
og það skiptir meginmáli.”
„Ætli ég geti ekki sýnt þér það
við tækifæri,” sagði ég.
„I dag?”
„Æ, það er svo heitt 1 veðri,”
andmælti ég, „fáum okkur heldur
sæti hér á bekknum undir pálma-
trénu.”
Michael hikaði en leit síðan á úrið
sitt.
„Ertu tímabundinn?” spurði ég.
„Nei, alls ekki.” Hann leit á mig
ljósbrúnum augum sínum. „Þetta
er miklu betra en að sitja við
skriftir.”
Eftir að hafa setið þarna i eina
eða tvær mínútur í skugganum og
hlustað á sjávarniðinn, sagði ég:
„Ég skal sýna þér bóndabýlið, ef þú
vilt bíða hérna á meðan ég fer og
skoða bát föður míns.”
Michael virtist sallarólegur. „Þú
veist þá, að hann er hérna?”
„Já, ég sá hann.” Ég leit á
Michael. „Vissir þú ekki líka af
honum?”
„Allir eyjaskeggjar vita hvar
hann er, en hann er enn i vörslu lög-
reglunnar.”
„Varla geta þeir neitað mér um
að sjá hann?”
„Sennilega ekki, en ertu viss um
að þú kærir þig um það?”
„Já,” sagði ég, „ég ákvað það á
meðan við vorum að snæða
hádegisverðinn. Á gönguferð okkar
herti ég upp hugann.
Við gengum yfir að lögreglustöð-
inni og ég bar fram ósk mína við
mann, sem þar var. Hann fór í innra
herbergi og endurtók orð min við
lögregluforingja. Yfirmaðurinn tók
upp simann og við heyrðum hann
spyrja eftir Rapa lögregluforingja.
Eftir stutta stund kom yfirmað-
urinn svo og sagði okkur, að við
gætum farið og skoðað Francine, ef
við óskuðum þess. Hann kvaðst
skyldi útvega okkur mann til þess
að róa okkur út að bátnum, en það
mætti undir engum kringumstæð-
um fjarlægja hann frá legufærun-
um. Siðan bætti hann því við, að
Rapa lögregluforingi væri fús til
þess að fara með okkur sjálfur, ef
við gætum beðið þangað til klukkan
tíu i fyrramálið.
„Ætli það sé ekki best að ljúka
þvi af núna,” sagði Michael
vingjarnlega.
Ég hikaði andartak, en hristi
síðan höfuðið. „Viltu ekki vera svo
góður að segja Rapa lögreglu-
foringja, að ég yrði honum mjög
þakklát, ef hann gæti farið með mér
á morgun.”
Michael hleypti brúnum, þegar
við gengum aftur út í sólskinið og
sagði: „Er eitthvað að?”
Ég setti upp dökk sólgleraugu og
svaraði; „Nei, ekkert.”
„Er ekki erfiðíu-a fyrir þig að fara
með lögreglunni, heldur en vini
þínum?”
„Nei, þvert á móti. Auk þess bað
ég þig ekki um að koma með mér út
í bátinn, heldur einungis að bíða
eftir mér á meðan ég færi þangað
sjálf.”
Ef marka mátti svipinn á andliti
hans, þá hafði ég hitt á snöggan
blett.
Þegar við ókum í áttina að
afskekktu húsi föður míns, sveigði
Michael snöggt inn á troðninginn.
Ég undraðist að hann skyldi vita
nákvæmlega hvaða leið ætti að fara
og sagði: „Ég hélt að þú hefði aldrei
komið út að bóndabýlinu.”
„Ég hef ekki komið þar inn,”
sagði hann og brosti hinn rólegasti,
„en ég hef farið þessa leið áður.
Ætli sé nokkur sá vegur á allri
Gozo, að ég hafi ekki farið hann.
Auk þess hef ég gengið um eða
klifrað, þar sem engir vegir eru.”
Við komum að hliðinu og eftir
andartaks hik ók Michael þar í
gegn.
Það fyrsta sem ég gerði var að
líta i áttina þangað, er mótorhjólið
hafði staðið. Ég sá fyrir mér
riffilinn, sem hafði verið festur við
bögglaberann og skalf öll þrátt fyrir
hitann. Mótorhjólið var hins vegar
ekki þarna og engan mann að sjá.
Við sátum kyrr andartak. Flugur
12. TBL. VIKAN 39