Vikan - 24.03.1977, Blaðsíða 18

Framhaldssaga
eflir
H.QWELLS
Copyright the Executors
of the Estate of the late
H. G. Wells.
Manndýrahópurinn, sem enn var
undrandi , stóð álengdar milli
trjánna. Ég fór eins rólega fram hjá
þeim og hægt var. Einn fór að elta
mig, en sneri til baka, þegar Mont-
gomery gerði smell með svipunni.
Hinir stóðu þögulir og horfðu á. Ef
til vill hafa þeir einu sinni verið dýr.
En ég hafði aldrei fýrr séð dýr reyna
að hugsa.
Dr. Moreau gef-
ur skýringu
,,Og nú, Prendick, skal ég skýra
málin”, sagði Dr. Moreau, strax og
við vorum búnir að borða og
drekka. ,,Ég verð að játa, að þú ert
harðsnúnasti gestur, sem ég hef
nokkru sinni fengið. Ég aðvara þig,
að þetta er hið síðasta, sem ég geri
til að þóknast þér. Næst þegar þú
hótar að fremja sjálfsmorð, mun ég
ekki reyna að hindra þig - jafnvel
þótt það valdi mér nokkrum
persónulegum óþægindum”.
Hann sat í hægindastólnum
mínum með hálfreyktan vindil milli
hvítra, lipurra fingranna. Ljósið frá
DR.MOREfiUS
hengilampanum féll á hvítt hár
hans; hann starði á stjörnuskinið út
um litla gluggann. Ég sat eins langt
frá honum og hægt var, en borðið
var á milli okkar og skammbyss-
urnar við höndina. Montgomery var
ekki viðstaddur. Ég kærði mig ekki
um að vera með þeim báðum í svo
litlu herbergi.
,,Þú viðurkennir, að þessi kvik-
skorna mannvera, eins og þú
kallaðir það, er eftir allt saman
aðeins púman?” sagði Moreau.
Hann hafði látið mig heimsækja
þennan viðbjóð i innra herberginu
til þess að fullvissa mig um, að
hann væri ekki mennskur.
,,Það er púman”, sagði ég, „enn
lifandi, en svo skorin og lemstruð,
að ég vona, að ég sjái ekki framar
lifandi hold í slíku ástandi. Af öllu
illu-"
„Skeyttu ekki um þetta”, sagði
Moreau. „Hlifðu mér að minnsta
kosti við þessum hryllingi æsku-
mannsins. Montgomery var alveg
eins á sínum tíma. Þú viðurkennir,
að það er púman. Vertu nú rólegur,
á meðan ég flyt þér minn
lífeðlisfræðilega fyrirlestur”.
Og hann fór strax að útskýra
starf sitt fyrir mér, og bar rödd
hans í fyrstu vitni um, að hann væri
hundleiður, en brátt varð hann
dálítið glaðlegri. Mál hans var mjög
einfalt og sannfærandi. Við og við
var meinlegur tónn í rödd hans.
Bráðlega hitnaði mér af skömm yfir
hinni sameiginlegu aðstöðu okkar.
Verumar, sem ég hafði séð, vom
ekki menn og höfðu aldrei verið
menn. Þær vom dýr - sem breytt
hafði verið í menn - ávöxtur kvik-
skurðarins.
„Þú gleymir öllu því, sem
slyngur kvikskurðarmaður getur
gert úr lifandi vemm”, sagði
Moreau. „Fyrir mitt leyti er það
mér ráðgáta, hvers vegna þeir
hlutir, sem ég hef gert hérna, hafa
ekki verið framkvæmdir áður.
Smáar aðgerðir hafa að sjálfsögðu
verið framkvæmdar - aflimun,
tunguskurður og aðrir burtskurðir.
Þú veist náttúrlega, að sjónskekkju
er hægt að framkalla eða lækna með
skurðaðgerðum? En svo koma
allskonar breytingar í kjölfar burt-
skurða, svo sem litabreytingar,
breytingar á tilfinningalífinu, sem
geta komið hver á eftir annarri, og
breytingar á efnum þeim, sem
fituvefur gefur frá sér. Ég efast alls
ekki um, að þú hefur heyrt um
þessa hluti?”
„Vitanlega,” sagði ég. „En
þfessar ljótu mannvemr þínar
„Það kemur allt á sínum tíma”,
sag'ði hann og gaf mér um leið
beiyiingu með hendinni; „ég er
aðeins að byrja. Þetta em lítil-
fjörleg dæmi um ummyndun.
Skurðlækningarnar geta gert betur
en þetta. Uppbygging er nauðsyn-
leg, eins og lika niðurrif og
18 VIKAN 12. TBL.