Vikan - 24.03.1977, Blaðsíða 54

ÖTRYGGÐ EÐA LÆKNISFRÆÐILEGUR VIÐBURÐUR?
María eignaðist þríbi
ÖTRÚLEGT!
Læknarnir voru þrumu lostnir.
Hneyksli, hrópaði faðirinn. María
kona hans hafði alið honum þríbura,
sem v£ir mikill viðburður í þessum
litla brasilíska bæ. Eitt litlu
barnanna var dökkt eins og hann og
María, en hin tvö voru — hvít og
bláeygð. Þvílíkt hafði aldrei gerst
fyrr. María hlaut að hafa verið
honum ótrú, betri sönnun fyrirfannst
ekki. Hann vildi ekki hlusta á
læknana, sem sögðu, að hið ótrúlega
gæti alltaf gerst.
Það voru sjö ár síðan Maria da
Dores hafði gifst Joao Luis da
Silva. Þau voru stoltir foreldrar
þriggja heilbrigðra barna, Mariu
sex ára, Joao Luis yngri fimm ára
og Roberto Carlos, sem var þriggja
ára. Og nú biðu bæði börnin og
foreldrarnir eftir fjölskylduaukning-
unni, sem brátt myndi eiga sér stað,
litlum bróður eða systur, eða
kannski hvoru tveggja. Því lækn-
ana grunaði, að um tvíbura gæti
verið að ræða.
Heima hjá da Silva fjölskyldunni
ríkti kvíði og óróleiki. Hvernig gátu
læknarnir haldið, að þetta yrðu tvi-
burar? Maria var ekki sverari en
hún hafði verið i hin skiptin, og
henni leið heldur ekkert öðruvísi.
Joao Luis og Maria da Dores höfðu
eiginlega bara óskað sér eins barns.
Þau áttu þrjú börn fyrir, og eitt
barn til viðbótar hefði sín áhrif á
fjárhagslega afkomu fjölskyldunn-
ar. Tvö yrðu stórvandamál.
20. janúar, þremur vikum fyrir
áætlaðan fæðingardag, fór Maria að
fá verki. Voru þetta hríðir? Arnaldo
læknir hafði sagt, að hún myndi
ekki fæða fyrr en i kringum 12.
febrúar.
Hún reyndi að leiða verkina hjá
sér, en það reyndist erfitt. Þeir
þjáðu hana æ meira, alveg þar til
hún gerði sér grein fyrir því, að
fæðingin var að byrja. Joao Luis
var við vinnu, og næsta sjúkrahús
var í margra kílómetra fjarlægð.
Maria vissi, að hún kæmist ekki svo
langa leið.
Hún sendi hina sex ára gömlu
Mariu til næsta nágranna. Henni
fannst, að þörf væri fyrir meiri
hjálp, en hún var ekki óróleg, þar
sem hún lá. ÖII hennar börn höfðu
fæðst heima með góðri hjálp
nágranna hennar og vinkonu,
Juracy Batista. Það yrðu ekki meiri
erfiðleikar nú en áður, jafnvel þótt
þetta yrðu kannski tvíburar. Þegar
Juracy loksins kom, voru hríðimar
mun meiri og komu með stuttu
millibili. Nokkrum mínútum eftir að
vatn og handklæði var tilbúið, hófst
fæðingin. Juracy hjálpaði hraustum
og heilbrigðum litlum dreng í
heiminn.
Juracy klippti á naflastrenginn
og flýtti sér að þvo og klæða þann
nýfædda. Hún sneri sér að móður-
inni. Eftir svona fljóta og létta
fæðingu bjóst hún við að sjá hana
rólega og afslappaða. En nýjar
Faðir þessara sérstæðu þríbura
varð fyrst fjúkandi reiður er hann
sá börn sín.
Hann áleit þau óyggjandi sönnun
fyrir ótryggð konu sinnar.
hríðir höfðu þá þegar hafist. Annað
barn var á leiðinni. Aðeins tíu
mínútum eftir fyrri bamsburðinn
kom nýtt höfuð í Ijós. I þetta skipti
var það hárprúð litil stúlka, sem
Juracy hjálpaði í heiminn. „Lækn-
irinn hafði þá rétt fyrir sér eftir allt
saman,” hugsuðu bæði Maria og
Juracy, sem nú reiknuðu með, að
allt væri yfirstaðið. Hún trúði ekki
sinum eigin tilfinningum, þegar hún
fann, að hríðarnar höfðu ekki hætt.
Eitt barn enn? Þríburar? Gat það
átt sér stað?
Það átti sér stað. Enn eitt lítið
barn var á leið í heiminn. Lítil
stúlka, sem öfugt við hin tvö