Vikan - 08.12.1977, Blaðsíða 47

ÞETTA ER
SONUR ÞINN
hana. Hann virtist sjá þar andlit
seinni konu sinnar, hinnar ungu
Jenny, sem ein hafði gefið honum
bliðu og væntumþykju. Ebba hefði
kosið að fylgja föður sínum. Hún
leiddi hugann að því, hvað systkin-
in myndu segja, ef hún gerði það
ekki.
HÚN vissi ekki, að systkinin
voru einmitt að hugsa um þetta
sama.
— Við getum ekki beðið lengur,
sagði Magda. — Veður fer hlýn-
andi, ég finn það á loftinu.
Jón Mattison, nýi húsbóndinn á
bænum, leit undan.
— Við ættum nú að bíða, þangað
til Ebba er komin á fætur.
— Það gætu liðið fjórtán dagar
þangað til! Veistu hvað þú segir.
Nei, við verðum að undirbúa erfi-
drykkjuna og....
Sigriður kona Jóns blandaði sér í
samtalið. — Það er tilbúið að
mestu, sagði hún eilítið vandræða-
lega. — Mér datt í hug, að rétt væri
að vera við öllu búin. Við höfum
bakað og slótrað. Við þurfum því
ekki að bíða með útförina þess
vegna.
— Þú hefur verið áköf að komast
að stjórnvelinum, sagði Magda fyrir-
litlega.
Sigríður sagði ekkert, en roðinn
hljóp fram i kinnarnar á henni.
— Hver hugsaði ekki þannig eitt
sinn? sagði Jón í sama tón og
systirin og leit á hana. — En
stjúpmóðir okkar kom upp á milli.
2tl«í
Fftué-
o r.
— Ég er að verða áhyggju-
fullur. Skyldu þeir ekki fara að
koma til baka úr víðavangs-
hlaupinu?
— Það þýðir ekki að vera að
þessu rausi, sagði Anders, yngsti
bróðirinn. — Getur ekki einhver
ykkur kvennanna spurt Ebbu álits?
Hvernig líður henni annars? Og
barninu?
— Þeim líður vel, sagði Magda
stutt í spuna. — Ég skal taka að
mér að tala við Ebbu. Hún hugsar
ekki um neitt nema barnungann
núna.
Hún fór án þess að bíða eftir
svari. Hún sópaði hlaðið með
víðum, svörtum kjólnum. Hún leit í
átt til skemmumnar. Þama inni lá
faðir hennar. Hann drottnaði ekki
lengur yfir þeim, eins og hann hafði
gert allt sitt líf. Nema Ebbu. Eftir-
lætis barninu. Hann hafði lótið allt
eftir henni. Sent hana í skóla á
prestsetrið og í músíktima hjá
hringjaranum. Og hann hafði keypt
pianó. Það hafði kostað skildinginn.
Hann hafði bara litið á Ebbu sem
sitt barn. Þau vom lítilsvirt. Ebba
og móðir hennar hlutu allt það
óstríki, sem gamli maðurinn átti.
Sér til sárrar gremju fann Magda
tárin svíða bak við augnlokin. Það
var einkennilegt að geta ekki syrgt
sinn eigin föður, en hún laug ekki —
ekki einu sinni að sjálfri sér. Henni
var létt. Að staðhæfa annað væri
lygi. Fyrst Ebba hafði hlotið ást
Mats Mattison, þá skyldu þau
hljóta eigur hans, það var sann-
gjarnt. Ebba átti son sinn, hún átti
ekki lengur heima á Mattisgarði.
Hún var frú á Steinum — það var
ekki að því að spyrja!
Magda beit saman vömnum og
gekk inn i gestastofuna.
EBBA var í rúminu og sat upp
við koddann. Gamla vaggan — guð
mátti vita, hvar Jóhanna hafði
grafið hana upp — stóð við
rúmstokkinn. Við gluggann sat
Jóhanna og prjónaði.
— Hvernig líður? Þú virðist
hress.
— Mér líður vel, þakka þér fyrir.
Og drengurinn þrifst vel. Hann
hefur þyngst. Jóhanna vigtaði
hann.
Magda leit ofan i vögguna með
hálfgerðri tregðu.
— Já, hann virðist líta vel út. En
það er varla gott að hafa svona
mikið hár, það tekur kraft fró
honum. Hvernig stendur á því, að
hann er svona dökkur, hvaðan er
það?
— Em nýfædd börn ekki yfirleitt
dökkhærð? sagði Ebba hægt. —
Auk þess var móðir min dökk-
hærð...
Magda varð ennþá hörkulegri á
svip, hún vildi ekki láta minna sig á
móður Ebbu. Hún horfði ekki
lengur á barnið.
— Við höfum verið að ræða um
útförina, bræðurnir og ég, sagði
hún stuttlega. — Neyðumst við til
að bíða, þangað tii þú getur verið
viðstödd?
Framhald í næsta blaði
Húsgagnaverzlun
Reykjavíkur hf.
Fjölbreytt húsgagnaúrval á tveimur hæðum
STAÐGREIÐSLUVERÐ KR. 49.500.-
Eigum fjölbreytt
úrval af svefn-
bekkjum, skrif-
borðum og hillu-
settum i unglinga-
herbergi.
Húsgagnaverzlun
Reykjavíkur hf.
Brautarholti 2 — Símar 11940
12691
49. TBL.VIKAN 47