Vikan - 08.12.1977, Blaðsíða 38

— Og nú kemur hann bráðlega
heim aftur. Ebba talaði svo lágt, að
Jóhanna heyrði naumast, hvað hún
sagði. — Hann kemur heim, og þá
bíður hans ekkert barn nema
Amalía, litli auminginn. Eina
barnið hans, sem hefur fengið að
lifa.
Gamla konan beygði sig yfir
stúlkuna og tók um axlir hennar.
Hún þorði ekki að láta hana sjá, hve
áhyggjufull hún var. Augu Ebbu
voru tómleg og andlitið náfölt, hún
varð að gera eitthvað. Hún varð að
segja það sem henni lá á hjarta, það
sem hafði verið að brjótast í huga
hennar þessar löngu, þöglu vöku-
stundir. Hvort hún var að breyta
rétt eða ekki, vissi hún ekki nú. En
hún varð að gera það, varð að
bjarga Ebbu frá sturlun.
— Það er lítið barn, sagði hún.
— Dáið, svaraði Ebba. — Dáið,
dáið....
— Nei. Hlustaðu nú vel á mig —
og taktu svo sjálf ákvörðun.
Hún ýtti Ebbu aftur niður á
koddann og horfði ekki á hana,
meðan hún talaði.
— Júlia er komin heim, sagði
hún. — Manstu eftir Júlíu?
— Já, sagði Ebba. — Já, já...
auðvitað man ég eftir henni.
Hún sagði ekki: Hversvegna ertu
að tala um hana? Hvað kemur mér
Júlía við? Hún gat ekki sagt orðin,
þreytan lamaði hana, og hún var
þrotin af kröftum. Það eina, sem
hún þráði, var að liggja kyrr, fá að
sofa, fá að hverfa frá raunveru-
leikanum. En hugsanir hennar gáfu
enga ró. Tilhugsunin um heimkomu
Lúkasar og að hún yrði að taka á
móti honum alein með tómar
hendur, var óbærileg. Hún snéri sér
aftur undan, vildi sleppa, vildi láta
myrkrið geyma sig.
En Jóhanna hélt ófram, rödd
hennar ýtti aftur við henni. — Júlia
er komin heim, endurtók hún. —-
Það fór illa fyrir henni í Stokkhólmi.
Hún rataði í ógæfu.
Eins og úr fjarlægð nam Ebba
orðin. Hún vissi, hvað þau þýddu.
Hvað vildi Jóhanna segja? Hvað
kom Júlía henni við?
Gamla konan hafði nú sleppt
takinu ó öxlum hennar, hún spennti
greipar í kjöltu sér og horfði
ákveðin fram fyrir sig.
— Hringjarinn og kona hans eru
gott fólk, sagði hún svo. — Þau ein
vita þetta, og svo ég og Elsbeth.
Elsbeth? Systir Jóhönnu, ljós-
móðir í Ási, áður en hún varð of
gömul. Hún bjó alein í litla húsinu
sinu lengst uppi í skógi, og þangað
fóru þeir, sem vildu fá að vita
eitthvað gjörla. En hún opnaði
ekki fyrir öllum, sem knúðu dyra.
Það var viturlegt af hringjaranum
og konu hans að koma Júlíu þar
fyrir. Elsbeth var ekki ein af þeim,
sem talaði af sér.
— Ég hefi talað við Júlíu, sagði
Jóhanna. — Ebba, hlustaðu á mig.
Hún ætlar að gefa barnið. Það ó að
koma því svo fyrir, að enginn viti
um tilvist þess. Hún vill sjálf hafa
það svo.
— En hver... Barnið á þó föður?
— Ég veit ekki, hver hann er.
Júlía sagði ekkert um það. En þú
getur spurt hana.
Ebba lá algjörlega hreyfingar-
laus. Hugsunin var nú skýrari. Var
Jóhanna að segja satt? Gat hún
greint á milli draums og vöku? Var
það satt, að hennar barn hefði
komið og farið, en Júlíu barn lifði?
Og Júlía vildi ekki eiga barnið sitt.
Möguleiki
fyrirþig,
fyrir SÍBS
Nú eru meiri möguleikar en
nokkru sinni fyrr á því ab hljóta
einhvern af hinum veglegu vinn-
ingum happdmttis okkar.
En þab eru ekki abeins þínir
möguleikar til vinnings sem auk-
ast. möguleikar SIBS til þess aö
halda áfram uppbyggingu á
Reykjalundi aukast til muna. og
þar meö aukast einnig möguleik-
ar á hjálp. fyrir alla þá sem
þnrfa á endurhcefingu aö halda.
Happdrœtti SÍBS
Aukttir möguleikar allra
38VIKAN 49. TBL.