Vikan - 22.12.1977, Síða 19

Framhaldssaga
eftir
Elsi Rydsjö
4. HLUTI
er
Orðin héngu í loftinu eftir að þau
voru sögð, greinileg og skýr: — Ég
er komin til að sjá bamið mitt.
Slörið um andlit Júlíu og
hatturinn urðu fyrir augum Ebbu
eins og ský, stórt og skínandi. Það
var eins og allt drœgist inn í þetta
ský, allur máttur líkama hennar, öll
skynsemi úr heila hennar. Einhver
ókunnur kraftur hjálpaði henni til
að halda reisn sinni. En hún gat
ekkert sagt.
— Þú heyrir vel, hvað ég segi,
sagði Júlía ergileg. — Heldurðu
kannski, að ég viti ekki, hvað hefur
gerst?
En hvað Ebba þekkti þessa rödd
vel aftur eftir öll þessi ár, harða og
óþolinmæðislega. I tímunum á
prestssetrinu hafði hún einatt
truflað með spumingum. Ávitanir
prestsins höfðu litið haft að segja.
Júlia hafði ekki áhuga á öðm en því,
sem hún sjálf hugsaði og gerði.
Aðalatriðið var, að allt snérist um
hana og að alltaf væri eitthvað að
gerast.
Jú, Ebba heyrði sannarlega, hvað
hún sagði, en hún kom ekki upp
orði. Hún fann lamandi tilfinningu
heltaka likama sinn. Brátt myndi
heilinn lamast lika, þá yrði allt
búið, og hún myndi sleppa við....
Júlía litaðist um í fallega búinni
stofunni, rannsakandi og opinskátt.
— Þú gætir að minnsta kosti
boðið mér sæti, sagði hún og hló
stuttum hörðum hlótri. — Við
þurfum að ræðast við.
HÚN hafði auðvitað rétt fyrir
sér. Ösjálfrátt bandaði hún í átt til
sófans við gluggann. Það var rétt,
þær urðu að talast við. Það höfðu
þær einmitt ætlað að gera kvöldið,
sem þær Elsebet ætluðu að koma til
þeirra Jóhönnu. I stað þess hafði
hún veikst og fætt barnið sitt.
Ef örlögin hefðu ekki hagað því
þannig, hvað hefði þá gerst? Ef allt
Ég lagði saman
tvo og tvo og fékk
út fjóra. Hvert
hefði barnið mitt
getað farið annað
sömu nótt og
það fæddist?
hefði ekki skeð svona fljótt, án þess
að gaumur gæfist til að athuga'
málið. Ef þær hefðu fengið tíma til
að tala saman í frið og ró, hverju
hefði það þá breytt? En þetta hafði
gerst, það var búið og gert.
Jóhanna hafði borið bamið i örmum
sinum gegnum skólinn og fært
henni það á sængina — og Magda
hafði komið til að tilkynna lát
pabba, þá hafði Ebba logið að henni
og lagt bamið við brjóst sitt. Já,
það var hún sjálf, sem hafði farið
með ósannindi. Hún hafði reynt að
snúa sig út úr því sem skeði og hún
hélt, að allt hefði farið vel. En lygar
og svik komast alltaf upp um síðir.
Hnén skulfu undir henni, og allt í
einu féll hún niður á sófann við hlið
Júlíu.
— Svona, já, sagði Júlía ánægð.
— Nú getum við spjallað saman.
— Hvernig komstu að þessu...?
Hver sagði þér frá?
— Jæja, það var þá meining þín.
Þú ætlaðir að láta sem ekkert væri,
dylja migþess, sem orðið var? Júlía
var snögg til svars, og augun
glömpuðu.
— Það var vilji þinn. Þú vildir
allan timann, að önnur...
Það var eins og hún megnaði ekki
að segja orðin. Varir hennar vom
stífar og andlitið stirðnað.
— Já, það vildi ég, sagði Júlia,
og ljósbrúnu augun hennar vom
samankipmð og harðneskjuleg. —
Ebba, þú þekkir ekki heiminn. Allt
þitt líf hefurðu lifað eins og fugl í
búri og ekki verið í sambandi við
umheiminn. Ég veit vel, að það var
ekki auðvelt að búa við föður þinn,
ég get leyft mér að segja það, án
þess að vanvirða minningu hans.
En þú hafðir allt, sem þú
þarfnaðist, og ef þig vantaði
peninga, vom þeir til reiðu. Auk
þess varst þú heimasæta á ríkasta
búgarði byggðarinnar. Heldurðu,
að fólkið hafi ekki borið virðingu
fyrir þér af þeim ástæðum?
Heldurðu, að það hafi ekki tekið
tillit til þín vegna þess?
— Gat ég nokkuð gert að þessu?
— Nei, nei. En þetta skildi á milli
51.TBL. VIKAN 19