Vikan - 22.12.1977, Qupperneq 21

ÞETTA ER
SONUR ÞINN
við hann heldur. Ég gat ekkert að
gert og ákvað að fara heim.
— Og þá komu foreldrar þínir þér
fyrir hjá Elsbet.
— Þeir gerðu það, já. Og ef
galdranom fyrirfinnst hér á jarð-
ríki, þá veit ég, hver hún er. Hörð
eins og steinn. En ég var vel geymd
þama inni í myrkviði skógarins hjá
henni, mjög vel geymd.
—En hvers vegna? Ætlaðirðu
alltaf að gefa bamið...
— Það var eina lausnin fyrir mig.
Ég hugsaði sem svo, að ef ég yrði
ekki bundin við bamið, gœti ég
haldið áfram náminu. Allt yrði sem
fyrr. Já, svona hugsar maður, áður
en bamið fæðist. Síðan þegar
maður fer aðeins að átta sig, þá fer
maður að hugsa á annan veg.
— Júlía, ég....
HURÐIN opnaðist i hálfa gátt, og
jómfrú Gréta hneigði sig afsakandi.
Hafði frúih tök á að koma
andartak? Ebba beit sig í vörina.
Hún vildi ekki láta ónáða sig núna.
En hún mátti ekki vekja gmn, hún
varð að hegða sér, eins og hún var
vön, halda jafnvægi og vera róleg.
Hún stóð á fætur og fór fram til að
ræða við ráðskonuna.
Júlía stóð einnig á fætur. Hún
var orðin ör og heit og lyfti
hattinum og slörinu. Hún kom auga
á sig i speglinum og brosti ánægð á
svip. Ekki sem verst, hreint ekki
sem verst. Litur slæðunnar fór
henni vel, og augnalitur hennar
virtist dýpri. Hún hallaði sér nær
spegilglerinu og beit sig í varimar
til að auka á roða þeirra. Siðan
snérist hún á hæli og gekk þvert
yfir stofuna, að veggskápunum,
sem stóðu sinn hvom megin við
stóra ofninn.
Hamingjan sanna, hvað hér var
mikið til að nudda og pússa! O,
jæja, Ebba annaðist það varla sjálf,
og það var sjálfsagt þægilegur
starfi að skipa stúlkunum fyrir.
Júlia rannsakaði silfurmunina
gaumgæfilega og gerði sínar álykt-
anir. Þetta vom auðæfi, og hér
fylgdist að góður smekkur og
ríkidæmi. Augnaráð hennar leitaði
rannsakandi um stofuna. Hús-
gögnin glönsuðu nýfægð og skín-
andi. Silkidamaskið á stólunum
hafði greinilega kostað skildinginn,
og teppin virtust verðmæt. Hún
vissi ekkert um austurlensk teppi,
og af einskærri frumstæðri hvöt
langaði hana til að skemma eitthvað
af allri þessari dýrð. Hún nuddaði
fætinum hratt fram og aftur um
silkimjúkt teppið. Kannski sat
sandur undir skósólunum!
Jú, jú, hér var sannarlega bæði
glæsilegt og ríkmannlegt. Ebba
hafði verið lánsöm, þegar hún gekk
að eiga stórbóndann á Steinum. 0,
já, Júlía hafði heyrt, hvað fólkið í
sveitinni sagði. Móðir hennar var
ekki ein af þeim, sem þagði yfir
hlutunum. Hún hafði oftar en einu
sinni sagt dóttur sinni, hve vel
sumum farnaðist. Ef fjórða boðorð-
ið varhaldið, þá lentienginn í ógæfu.
Sumir steyptu sér með bæði augun
opin út í ógæfuna og færðu
foreldmm sínum skömm.
En Lúkas Erlandson hafði
kvænst Ebbu til að geta með henni
heilbrigð börn, það hafði hún heyrt.
Júlia beit saman vömnum. Já,
það hafði hann gert, þessi voldugi
stórbóndi á Steinum. En það hafði
ekki farið eftir. Reyndar átti hann
bam frá fyrra hjónabandi, en það
var aumingi, og það barn varð Ebba
að annast, hvemig sem hún gæti
svo fengið sig til þess. Júlía hefði
aldrei samþykkt slíkt sjálf. Það
vom til stofnanir fyrir slíkt fólk,
svo að maður þyrfti ekki að horfa
upp á það. Já, það hafði ekki orðið
mikið af þessu með stóra, hrausta
bamahópinn! Ekki annað en það, að
Ebba hafði orðið að stela hennar
eigin barni. Eða láta tvær gamlar
nomir gera það fyrir sig.
Ekki það, að barnunginn hefði
getað hlotið betra hlutskipti. En
hún hafði aldrei ætlað sér að gefa
hann skilmálalaust. Og allra sist
núna, þegar hún sá, hve vel stæð
þau hjónin vom.
En skyldi Erlandson vera kunn-
ugt um gerðir konu sinnar? Það var
ekki ömggt. Júlít rpyndi að rifja
upp, hvað hún hafði heyrt um hann
talað, og svo mundi hún það —
hann hafði verið í Ameríku. Það var
heilmikið um það rætt, enda
óvenjuleg ferð og spennand,.
Framhald í næsta blaði
51.TBL. VIKAN 21