Vikan - 19.10.1978, Side 17

Framhaldssaga
eftir
HAMMOND
INNES
ÞAÐ, SEM ÁÐUR ER
KOMIÐ:
í skíðaskála einum hátt uppi i ítölsku
Ölpunum, er saman kominn kynlegur
hópur manna. Flestir þeirra eru á
höttunum eftir gullsjóði, sem þar á að
hafa verið fólginn á striðsárunum.
Engles kvikmyndaleikstjóri hefur sent
þangað Joe Wesson kvikmyndatöku-
mann og vin sinn, Neil Blair, sem segir
söguna. Neil er kominn undir þvi yfir-
skini, að hann ætli að skrifa
kvikmyndahandrit, en hin raunverulega
atburðarás tekur öllum kvikmynda-
sögum fram. Engles er kominn á
vettvang, og uppgjör virðist I nánd.
Mér féll allur ketill í eld, þegar ég sá
framhliðina. Hún var öll logandi,
helmingurinn af þakinu var farinn, og efri
hæðin var ekki orðin annað en logandi
bjálkar, sem bentu logandi fingrum sín-
um tif mánans. Hurðin að vélarúminu
var opin, eins og Engles og Keramikos
höfðu skilið við hana. Hún var þegar
sviðin af hitanum. Gólfið fyrir ofan
steinskúrinn var alelda og stoðirnar
loguðu. Allur skálinn hlaut þá og þegar
aðfalla.
Ég velti mér upp úr snjónum, þangað
til föt mín voru orðin rennvot. Siðan fór
ég inn um logandi dyrnar með blautan
vasaklút fyrir vitum mínum. Inni var
eitt logandi helvíti. Herbergið var fullt
af reyk. Ég sá ekki glætu. Ég hrasaði um
hakann, sem Engles hafði notað til þess
að brjóta upp hurðina og þreifaði mig
áfram að horninu, þar sem skíðin áttu
að vera. Nokkur skíði duttu á gólfið,
þegar ég kom við þau. En hávaðinn í
þeim heyrðist varla fyrir brestunum í
viðnum fyrir ofan mig. Ég fann nokkur
skiði bundin saman. Ég tók þau upp á
öxlina og staulaðist út um logandi dyra-
gættina og út i kaldan bráðinn snjóinn.
Ég stakk skíðunum í skafl með odd-
ana upp og leit á eldhafið. Rétt i því
brast i einum trjástofninum undir
skálanum. Logandi gólfið, sem hvildi á
stofnunum, gaf sig hættulega mikið.
Stuttu siðar létu fleiri stoðir sig með
miklu braki. Gólfið féll hægt til jarðar,
og öll framhlið hússins féll niður, svo að
hávaðinn ætlaði að æra mig, siðan sást
ekki annað en logahaf. Milljónir gneista
flugu út í nóttina, og logarnir læstu sig
upp eftir rústunum út í myrkrið.
Joe kom rétt í þessu. Ég benti honum
að leysa sundur skiðin. Þegar hann kom,
sagði hann: „Hvemig braust eldurinn
út, Neil?”
„Bensín,” sagði ég og setti á mig
skíðin. „Carla kveikti í bensíni.”
„Guð minn góður. Til hvers?”
„Hún var að hefna sín,” sagði ég.
„Mayne hafði svikið hana og farið illa
14.
HLUTI
SÖGULOK
með hana. Hann ætlaði líka að myrða
hana.”
Hann starði á mig. „Ertu að segja
þetta satt?" spurði hann. „Hvar er
Valdini?”
„Mayne skaut hann,” sagði ég. Ég var
búinn að setja á mig skiðin. Ég rétti úr
mér og sá, að Joe trúði þessu ekki. Hann
var kafrjóður. „Ég verð að fara niður til
Tre Croci,” sagði ég honum. „Ég verð
að ná í sima. Ég fer stystu leið. Kemur
þú með? Ég skal -.egja þér allt niðri á
gistihúsinu.” Ég beið ekki eftir svari. Ég
setti hendurnar inn i leðurlykkjurnar á
stöfunum og þaut af stað.
Þetta var nokkuð erfið leið. Hún var
mjög brött, lá næstum meðfram tog-
brautinni. Ég fór mér eins hægt og unnt
var, en snjórinn var djúpur og ég gat
aðeins hægt á mér með því að plægja
upp snjóinn öðru hverju. Það var erfitt
að beygja mikið.svo að ég varð stundum
að láta mig falla i skafl til þess að hægja
á mér.
Það var einkennilegt að komast burt
frá drununum i eldinum út í kyrra
nóttina. Tunglskinið eins og seytlaði
gegnum skóginn, eina hljóðið var
hvinurinn í vindinum og hvíslið i skíðun-
um mínum.
r
Eg HEF verið um það þil hálftíma
á leiðinni niður fjallshlíðina. Mér fannst
ég vera óratíma að komast alla leið
niður, því að föt min voru rennvot, og
það var nistingskuldi. En þegar ég leit á
klukkuna, þegar ég fór fram hjá kofan-
um hans Emilio. þá vantaði klukkuna
enn stundarfjórðung í eitt. Ég leit upp
eftir togbrautinni, sem glóði í tungls-
Ijósinu. Efst uppi virtist snjórinn um-
hverfast í ólgandi eldhaf. Það var ekki
lengur hægt að greina einstaka hluta
skálans. Hann var eitt logandi hrúgald,
kjarninn hvitur. siðan tók við veikur
roði, og reykjarmökkur leið til himins.
Logatungurnar læstu sig upp í himininn
eins og halastjörnur.
Þegar ég kom að gistihúsinu, voru þar
allir vakandi og voru að búa sig undir að
senda hjálparflokk upp til skálans. Ég
var þegar úmkringdur fólki, klæddu
skíðafötum, Ég spurði eftir hótelstjóran-
um. Hann kom askvaðandi til min,
hann var kubbslegur, reigingslegur
maður með innfallið andlit og oliuborið
hár. „Eruð þér meiddur, signore? Er
nokkur meiddur?”
42. TBL. VIKAN 17