Vikan - 19.10.1978, Side 42

Michael Oldfield fæddist í Reading, Englandi, 15. maí 1953. Fjórtán ára
gamall hóf hann sinn opinbera tónlistarferil ásamt systur sinni Sally, sem
var nokkru eldri en hann. Sally söng, en Mike lék undir á kassagitar. Þau
komu eitthvað fram í þjóðlagaklúbbum, sem varð til þess, að þau fengu
útgefna eina breiðskífu hjá Transatlantic, „Sallyangie”, sem kom út 1968
og var dæmigerð mjúk þjóðlagaplata.
1969 stofnaði Oldfield sína eigin hljómsveit, sem hét Barefeet. Barefeet
gekk reyndar ekki lengi, en nógu lengi til þess að Kevin Ayers, þekktur
karakter I breska poppinu, tók eftir honum og valdi hann sem liösmann í
hljómsveit sína 1970. Þessi hljómsveit Ayers var The Whole World, en
ásamt Oldfield voru í byrjun tveir aðrir merkilegir tónlistarmenn, sem
áttu eftir að láta meira frá sér heyra, þeir David Bedford og Lol Coxhill.
FRAMHALD
David Bedford, pianóleikari, byrjaði i poppheiminum sem útsetjari á
plötu Ayers, „Joy Of A Toy”, sem Ayers gerði eftir að hann hætti i Soft
Machine. Bedford hafði stúderað útsetningar og lagasmíði við Royal
Academy Of Music.
Bedford hefur síðan gefið út nokkrar plötur. „Nurses Song With
Elephants” var fyrsta plata hans undir eigin nafni. Á henni eru bæði
Ayers og Oldfield í gestahlutverkum, en hún kom út 1972. Eftir að
Bedford hætti með Whole World fór hann um stund í tónlistarkennslu og
útsetningar fyrir aðra, eins og Ayers, Oldfield, Roy Harper og Edgar
Brouhgton. Aðrar plötur Bedfords eru „Stars End” 1974 ásamt Oldfield,
„The Orchestra! Tubular Bells", líka með Oldfield, 1975, The Rime Of
The Ancient Mariner” 1975, „Odyssey” 1976 og „Instructions For
Angels” 1977.
Lol Coxhill átti hinsvegar mjög langan tónlistarferil að baki, þegar þeir
Oldfield kynntust I Whole World. Hann hafði t.d. leikið með Brett
Marvin 8 The Thunderbolts, Tony Knight’s Chessmen, John Kongos og
Alexis Korner.
Eftir Whole World var Coxhill svo í ýmsum hljómsveitum, mest með
píanóleikaranum Steve Miller. Meðal platna, sem Coxhill hefur gefið út,
eru þessar: „Ear Of Beholder" 1971, „Toverbal Sweet” 1972,
„Miller/Coxhill/Coxhill/Miller” 1974. „Fleas In Custard” 1976, „Welfare
State/Lol Coxhill” 1976, „Story So Far. . Oh Really” 1977 og „Diverse”
1977.
Þessir tónlistarmenn áttu kannski ekki allt sameiginlegt, en miðluðu þó
hver öðrum af kunnáttu sinni, sem varð hinum unga Oldfield að góðu
gagni, sérstaklega það sem hann lærði af Bedford.
Hljómsveitin átti erfitt með að halda i trommuleikara, fyrst var Mick
Fincher, síðan lék Robert Wyatt með um tíma, en var leystur af hólmi af
Dave Dufort, fyrrum trymbli i Rifsberja. I maí 1971 var hljómsveitin
endurskipulögð af Ayers, Oldfield og Bedford og fengnir tveir nýir menn,
Andy Robertson og William Murray, en það urðu aðeins dauðateygjur
hljómsveitarinnar, því hún hætti í ágúst 1971.
Síðan þá hefur Oldfield unnið upp á eigin spýtur.
Oldfield byrjaði að vinna að „Tubular Bells” 17 ára gamall, þegar hann
byrjaði í Whole World. Verkið þróaðist á segulbandi heima hjá honum
fram til loka 1971, þegar Whole World leystist upp. Oldfield tók þá upp
spólurnar, sem hann hafði tekið upp, og gekk á milli hljómplötuútgefenda
án nokkurs árangurs, þangað til hann frétti af nýstofnuðu plötumerki,
Virgin, sem Richard Branson, eigandi Virgin plötubúðanna í Bretlandi
var að setja á laggirnar. Líklega hefur það haft einhver áhrif á afstöðu
Branson, að svokallað krautrokk, þ.e. þýskar útgáfur af Pink Floyd og
þess háttar hljómsveitum var mjög vinsæl innflutningsvara i búðum
hans.
42VIKAN 42. TBL.