Vikan - 19.10.1978, Blaðsíða 7

— Vé, hér einu sinni var ég 53
kilól, sagði Ragnheiður, þegar
nélin staðnœmdist við 58.
ans. Hún sá ekki ástæðu til að halda
ástandi sínu leyndu fyrir starfsfélögum
sínum, og allir fylgdust áhugasamir með
framvindu mála.
Með gúrku- og
tómatasýki
Enda þótt barnsmeðganga sé fullkom-
lega eðlilegt ástand, er margt, sem hrjáð
getur konur um meðgöngutímann, svo sem
verkir hér og þar um likamann, meltingar-
truflanir, ógleði, svefnsýki, blæðingar,
erfiðleikar við þvaglát og fleira. Oftast eru
þessir erfiðleikar aðeins í litlum mæli, en
stundum verða þeir svo miklir, að læknis-
aðstoð þarf, og ætti engin barnshafandi
kona að veigra sér við að ræða hvaðeina,
sem angrar hana, við lækni. Þetta gildir
einnig um sálræn vandamál, sem ekki eru
óalgeng meðal kvenna um meðgöngutím-
ann og stafa iðulega af misskilningi. Við
skulum láta Ragnheiði lýsa því með eigin
orðum, hvernig henni leið:
„Ég var blessunarlega hraust allan tím-
ann, slapp til dæmis alveg við hina marg-
umtöluðu morgunógleði. Það eina, sem
angraði mig dálítið, var verkur, eða tak, í
mjöðm, sem lagði niður í fótinn, og það var
oft óþægilegt að standa upp og hreyfa sig
fyrst eftir að maður hafði setið nokkurn
tíma. Mér skilst, að þetta sé ekki óvenjulegt
meðal ófriskra kvenna.
Sálræn vandamál slapp ég alveg við. Að
vísu kom fyrir, einkum fyrstu vikurnar, að
ég velti því fyrir mér, hvernig ég mundi
bregðast við, ef eitthvað yrði að barninu.
Slikar hugsanir þjaka margar konur mjög
mikið, en mér tókst að ýta þeim alveg frá
mér og var að öðru leyti í góðu jafnvægi
allan tímann.
Það er víst algengt, að ófrískar konur séu
gripnar mikilli löngun í vissar matarteg-
undir, og ég var haldin algjörri gúrku- og
tómatasýki, sem var náttúrlega mjög heppi-
leg sýki fyrir heilsuna. Og fyrst ég minnist á
mat, finnst mér rétt að benda á, að ófrískar
konur fá helmingsafslátt af tannviðgerð-
um, en á því þurfti ég reyndar ekki að
halda.
Ég tel mjög nauðsynlegt að fylgjast vel
með heilsufarinu um meðgöngutímann, og
ég fór samviskusamlega i skoðun á Heilsu-
verndarstöð Reykjavíkur, fyrst þegar ég
var komin u.þ.b. 3 mánuði á leið og siðan
mánaðarlega, nema vikulega síðasta mán-
uðinn. í hverri skoðun var ég vigtuð og
mæld um magann, mældur blóðþrýstingur
og blóð, þ.e.a.s. blóðprufa var tekin öðru
hverju, en ekki í hvert skipti. Þá var
hlustað eftir fósturhljóðum og reynt að
gera sér grein fyrir legu fóstursins.”
42. TBL. VIKAN7