Vikan - 19.10.1978, Síða 22

FrANK Regan lagði símtólið á og
starði hugsi út í loftið. Eitthvað í rödd
fröken Richards hafði vakið honum óró.
Hún var vön að hafa samband við hann
um kallkerfið. Hún hafði verið einkarit
ari hans i tvö ár og auðvitað oft þurft að
biðja um áheyrn viðvikjandi starfinu, en
nú hafði hann á tilfinningunni, að eitt-
hvað væri á seyði. Rödd hennar hafði
verið kuldaieg, ópersónuleg og orðin val-
in af nákvæmni.
Hann hafði sagt, að hún mætti koma
strax, en þó liðu fimm mínútur, áður en
hún knúði dyra.
Eins og alltaf var hún fallega klædd,
hann tók eftir, að hún var ekki með
hraðritunarblokkina með sér. Af ein-
hverjum ástæðum jók það á kviða hans
fyrir því, sem koma myndi.
— Þér vilduð tala við mig, fröken
Richards, sagði hann.
— Já ! Hún settist. þar sem hún var
vön, krosslagði granna fótleggina og
spennti greipar í kjöltu sinni. Siðan kom
hún sér beint aðefninu.
— Ég vil segja starfi minu lausu og
losna eins fljótt og auðið er.
Hann starði steini lostinn á hana.
Rödd hennar var stillt og ákveðin, henni
virtist rammasta alvara.
— Ef ekki tekst að ráða aðra i minn
stað strax, hélt hún áfram, — verð ég
auðvitað. þar til þér hafið ráðið aðra.
Að vísu tel ég sjálf, að fröken Finch geti
gegnl mínu starfi, þar til þér hafið leyst
málið.
Það leið drykklöng stund. Frank
reyndi að finna réttu orðin og komast
hjá því að segja eitthvað óhugsað. Loks
sagði hann: — Það undrar mig. að þér
skulið ætla að yfirgefa okkur, hefur yður
ekki likað vel?
Hún brosti til hans: — Jú. mjög vel!
Honum leið strax betur: — Eruð þér
þá óánægðar með launin? Ef þér ósk-
ið. . .
— Launin eru alveg nógu há.
— En samt, ef við ræðum niálin . . .
— Þaðbreytirengu.
— Þér hafið þá fundið betra starf.
sagði hann þunglega.
— Nei. Hún horfði niður i kjöltu sér
— Ekki ennþá. En að sjálfsögðu fæ ég
mér starf.
Hann starði undrandi á hana.— Eig-
ið þér við, að þér segið starfinu lausu.
án þess að ganga að öðru vísu?
— Já. sagði hún og brosti dauft, —
en ég efast ekki um. að mér tekst að fá
gott starf.
— Að sjálfsögðu, þér verðið ekki i
vandræðum með það, sagði hann og var
alveg undrandi á, hvað stúlkan gæti ver-
ið aðfara.
HúN leit undan. Sólin féll á rauð-
brúnt hárið, og hann komst ekki hjá að
veita athygli viðkunnanlegum dráttum i
andliti hennar, rneðan hann horfði hugs-
andi á hana. Hann reyndi að ímynda
sér, hvaða ástæður lægju að baki upp-
sögninni, en fann ekkert svar. Loksins
sagði hann:
— Ég vildi óska, að þér skiptuð um
skoðun. Þér eruð framúrskarandi vinnu-
kraftur, ogauk þess. . .
Hann reyndi að finna réttu orðin.
Varla gat hann sagt henni, að það hefði
verið honum sönn nautn að hafa hana
nærri sér. Hann stamaði: — Þér. . . þér
hafið verið sérstaklega þægilegur sam-
starfsmaður.
Já, það hafði hún verið. En hann
fann, að hann komst klaufalega að orði
og sá, að roðinn hljóp fram i kinnar
hennar. Hann flýtti sér að halda áfram:
— Fyrirgefið .. . ég er að reyna að
segja yður, að mér hefur likað mjög vei
að starfa með yður. Auðvitað get ég ekki
þvingað yður til að halda áfram.
Fyrst núna var honum alvaran ljós,
hann reyndi einu sinni enn: — Ég er
viss um, að ég gæti bætt starfsaðstöðu
yðar til mikilla muna, þér ættuð erfitt
með að fá nokkuð betra.
Hún hristi höfuðið. — Það er ekki
neitt svoleiðis að, herra Regan. Ég er
ekki tilbúin til að gera nein kaup.
— Nei,' auðvitað ekki, sagði hann
dapur i bragði. — Þér hafið greinilega
tekið lokaákvörðun.
— Já, það hefi ég, sagði hún. — Mér
þykir þetta leitt, mér hefur fallið vel að
starfa hér nema . . .
Hún hikaði, og hann greip strax tæki-
færið.
— Nema hvað? Hafið þér haft yfir
einhverju að kvarta? Hann hafði það á
tilfinningunni, að nú væri hann að nálg-
ast sannleikann. — Er það fröken
Finch?
— Nei!
Það var eins og hún legði allan sinn
sannfæringarkraft i þetta litla orð.
— Þér ættuð ekki að láta hana fara í
taugarnará yður.
— Það er ekki það. hún er reglulega
indæl.
NN var hissa á svarinu, hélt, að
hún vildi ekki tala illa um fröken Finch.
— Sjáið þér til, fröken Finch var
einkaritari föður mins. Hún er framúr-
skarandi kona, kannski er hún dálítið
kynleg fyrir þá, sem ekkí þekkja hana
vel. Hún hefur starfað hér í 30 ár, vann
hér, þegar ég fæddist.
— Hún heldur sér afskaplega vel.
sagði fröken Richards. — Hún hefur
verið afar falleg kona, þegar hún var
ung, það er hún reyndar enn þann dag i
dag.
— Já, sagði hann, — það er rétt.
Hann sat og fitlaði við bréfin á borðinu
og reyndi að botna í, hvað fröken Rich-
ards væri í huga. Svo bætti hann við: —
— Á vissan hátt er ýmislegt sameigin-
legt með yður og fröken Finch.
Jane Richards leit upp: — Á hvaða
hátt?
Hann svaraði ekki strax. —Ja, ég á
við . . . Báðar hafið þið verið virtir einka-
ritarar, báðar fallegar og óútreiknanleg-
ar.
— Á hvaða hátt erum við óútreikn-
anlegar?
Hann fann augnaráð hennar hvila á
sér og þorði ekki að horfast i augu við
hana.
— Á sinum tima sagði fröken Finch
upp stöðu sinni sem einkaritari og kaus
að starfa sem venjuleg skrifstofustúlka.
Þetta gerðist fyrirvaralaust, og hún gaf
enga skýringu á ákvörðun sinni. Og nú
segið þér stöðu yðar upp . . . já, fyrirgef-
ið þó ég segi það, en, að þvi er virðist, að
ástæðulausu.
— Fröken Finch gaf enga ástæðu
heldur, var það?
— Nei, það er nú einmitt það, sem
hún gerði ekki. Faðir minn botnaði
aldrei neitt í málinu. Fröken Finch var
alveg afbragðs einkaritari.
Hann trommaði með fingrunum á
borðið og var greinilega taugaóstyrkur.
— Það er i rauninni merkilega margt
líkt með uppsögn yðar og ákvörðun
fröken Finch á sínum tíma. Mig langar
til að vita, hvort hún hefur eitthvað með
þetta að gera?
Hún var blóðrjóð í kinnum og svaraði
snöggt: — ekki beinlínis.
— Nú, en óbeinlinis? Hann fann. að
reiðin var að ná tökum á honum.
Fröken Richards rétti sig upp i sæti
sinu og bjó sig undir að standa á fætur.
— Fröken Finch er vingjamlegasta,
hjálpsamasta og elskulegasta kona, sem
ég hef kynnst.
Þetta var ekkert svar. Hann fann sér
til sárrar grernju, að hann var engu nær,
og það var tilgangslaust að spyrja hana.
Hann neyddist til að sætta sig við hið
óumflýjanlega.
— Jæja, jæja, fröken Richards, sagði
hann, — ef yður er svona í mun að
losna, þá get ég ekki haldið yður. Ég get
ekki þvingað yður til að vera. En ég get
ekki fundið nógu sterk orð til að lýsa því,
hve leitt mér þykir, að þér skulið ætla að
fara.
.^^UGU hans hvörfluðu um herberg-
ið, og allt i einu rann upp fyrir honum,
hve ömurlegt þetta herbergi var i raun-
inni. Svona voru öll skrifstofuherbergin,
litlaus og leiðinlega búin.
Yfir arninum, sem aldrei var notaður,
hékk málverk af föður hans. Þó það væri
ekki gamalt, var það litt upplifgandi á
gráhvitum veggnum. Já, þetta húsnæði
var sannarlega eins og dauðs manns
gröf. Engir litir, engir fallegir munir eða
skemmtilegar innréttingar. Ekkert. sem
endurspeglaði, að hér væri hugsað um
manneskjuna. Þetta var eitt virtasta út-
gáfufyrirtæki i landinu, mikil umsvif og
sannarlega ekki fjárskortur, sem réði.
— Sjáið þér til, fröken Richards,
sagði hann, — ég ásaka yður ekki fyrir
að vilja fara. Þessi staður hlýtur að vera
ömurlegur fyrir stúlku eins og yður.
Hún leit undrandi á hann. — Hér er
alls ekki leiðinlegt.
Hann lét sem hann heyrði ekki, hvað
hún sagði: — Þessi skrifstofa er eins og
líkhús og ekki er yðar betri. Það er ein-
göngu mín -sök. að þér viljið nú fara. Ég
hefði átt fyrir löngu að sjá, hve þessar
skrifstofur eru leiðinlegar og gamaldags.
Það var eins og fröken Richards væri
ekki sammála og félli ekki þetta tal: —
Skrifstofan min er ekki leiðinleg. og
vinna mín hefur alltaf verið áhugaverð
og spennandi. Ástæðan fyrir uppsögn
minni er aðeins sú, að ég þarfnast til-
breytni i lifinu.
— Já. mig skal ekki undra, sagði
hann. — Já, já, fröken Richards, nú
tala ég við fröken Finch, og svo sjáum
við til, hve fljótt verður hægt að veita
yðurlausn frástarfi.
NN sat lengi hugsi eftir að hún
var farin. Jane Richards var engri lik.
Hún hafði verið fljót að komast inn í
starfið, og hann þurfti sannarlega á
einkaritara að halda, sem gat losað hann
Smásaga eftir Charles C. O'Cónnel
ÓMISSANDI
EINKARITARI
Frank Regan var gjörsamlega niðurbrotinn.
Einkaritarinn hans, þessi fallega og duglega
stúlka, hafði sagt upp, án þess að nefna nokkra
ástæðu fyrir uppsögninni. Og svo sagði Finch
gamla, þessi elskulega piparkerling, að ekki væri
hún hissa.