Vikan - 19.10.1978, Blaðsíða 47

gráar rústir að baki trjálunda, fjar-
lægar í hlíðinni við fljótið.
Hún var við steinbrúna við vatnið
löngu áður en Tommi steig af baki og
brynnti Gránu, meðan hún leit i
kringum sig.
Tommi leiddi Herkúles að vatninu og
tók svo um hönd hennar. „Vaknaðu,
stúlka mín, maginn segir mér. að nú sé
matmálstimi. Hvað segirðu um að
borða við húsið eins og við vorum vön?
bar er líka skjól, þegar mistrið færir sig
neðar í hæðardragið."
Kalli elti hann upp hæðina og tjóðraði
Gránu við rústir gamla hússins. Hún
reyndi að setja sig i spor kvennanna, sem
eitt sinn höfðu búið hér, unnið á ökrun-
um og i eldhúsinu ... lifað hér ... dáið
hér.
Þegar Tommi var búinn að taka upp
úr hnakktöskunni fór hún inn í rústirn-
ar.
Hún veitti honum ekki eftirtekt, fyrr
en hann var kominn alveg að henni.
Hann hafði tekið um hönd hennar, áður
en hún vissi af.
„Kalli,” sagði hann hikandi. „Ég hef
blekkt þig. Ég fékk þig til að koma
hingað, vegna þess að ég hélt, hérna á
þessum forna stað, þar sem við
skemmtum okkur svo vel... já, ég hélt,
að það yrði auðveldara að segja það
hér....”
Hún hörfaði undan, svo mjög brá
henni við eldbjarmann í augum hans.
„Hvað er það? Um hvað ertu að tala?”
„Ég ..." Tommi leitaði að orðum, en
fann þau ekki. Erfiðleikar hans endur-
spegluðust á andliti hans og þrátt fyrir
eftirvæntinguna langaði Kalla mest til
aðskella uppúr.
í stað þess tók hún um höfuð hans og
dró það blíðlega að sér og kyssti hann.
Ef þetta var ást var ástin dásamleg.
Hvers vegna hafði hún verið svo hrædd
við hana áður?
Hún var enn í draumaheimi. þegar
Tommi hratt henni hranalega frá sér og
svo snögglega, að henni dauðbrá. Hann
gekk yfir að hinum veggnum og starði á
hana.
Kalli hikaði. Hann var óþekkjanlegur,
andlit hans eldrautt og augun köld sem
ís.
„Hvers vegna gerðirðu þetta?” sagði
hann ákveðinn.
4
HLUTI
Hún titraði öll um leið og draumurinn
brast.
„Þú hefur aldrei kysst mig áður.”
Þetta varásökun.
Þau störðu hvort á annað lengi, lengi.
Svo sagði hann biturlega: „Allt er ónýtt.
Ég átti aldrei að snúa aftur til Shilli-
combe, aldrei að hugsa um þig og Moor-
hill.”
„Hvers vegna ekki? Ég skil þig ekki,”
sagði hún ringluð og sár.
„Hvers vegna ekki? Vegna þess að ég
elska þig, asninn þinn, þess vegna!”
„Elskar mig?” Hún gat ekki annað en
endurtekið orð hans skilningsvana. Grá
þokan var að fylla rústirnar — innan
skamms sæju þau ekki handarskil þarna
inni.
Tommi kerrti hnakkann og rödd hans
var kæruleysisleg og þurr og hún skildi,
að hann barðist við að hafa stjórn á sér.
„Við sömdum, Kalli...” Hún hlustaði
sem dofin á hann og snart hringinn á
baugfingri með hinni hendinni.
„Þetta var góður samningur... eða svo
fannst mér fyrst. Landið þitt, hestarnir
minir. Við skiptum engu máli. Ég
hugsaði ekki um þetta persónulega
séð...”
„Ég geri ráð fyrir, að ég hafi tekið það
sem sjálfsagðan hlut, að við gætum búið
saman eins og svo margir aðrir og gert
það þesta úr þessu.”
„Ó, ég hef þráð þig einu sinni til
tvisvar — ég er jú karlmaður og þannig
erum við gerðir — en núna ..."
Hann hikaði, en hélt svo áfram: „Nú
held ég, að ég elski þig, Kalli og það
hefur eyðilagt allt. Þvi að ég skil, hvað
jDérfinnst um mig.”
Hún opnaði munninn, en ekkert hljóð
kom af vörum hennar og hann hélt
áfram máli sinu. „Ég skil, hvað ég hef
gert með því að ráðast inn á Moorhill og
troða mér upp á þig og þina eign. Og ég
bið þig fyrirgefningar.”
Aðeins eitt komst að í huga hennar
— að þurrka burt að eilifu þjáningar-
svipinn á andliti hans. Hún breiddi út
faðminn og beið brosandi og gráti næst.
En hann hreyfði sig hvergi. Hann
sagði hranalega: „Viljirðu kossa hafð-
irðu tækifæri til að fá þá einu sinni! Ég
þer ást í brjósti til þín, ekki ástríður ein-
ar.”
Hún opnaði enn munninn til að tala.
en fann engin orð. Hann hafði misskilið
tilgang hennar. Hann skildi ekki, að hún
unni honum einnig.
Innra með henni sagði gamli
óvinurinn — stoltið — til sín í sívaxandi
42. TBL. VIKAN47