Vikan - 19.10.1978, Blaðsíða 19

„Meinarðu, að við ættum að fylgja
slóð hans?” sagði ég.
Hann kinkaði kolli. „Við ættum að
gera það,” sagði hann. „Systir hans vill
fá að vita, hvað kom fyrir. Og þeir í kvik-
myndaverinu vilja vita nákvæmlega,
hvað kom fyrir. Við getum fylgt blóð-
slóðinni, þótt förin séu farin að mást.”
Hann gekk að ritvélinni og leit á blaðið i
henni. Hann kinkaði hægt kolli um leið
og hann las það, sem á því stóð. „Ef til
vill er það einmitt þetta, sem hélt í
honum lífinu svona lengi.”
„Hvað meinarðu?” spurði ég.
„Hann vildi vera viss um, að þú skrif-
aðir gott kvikmyndarhandrit,” svaraði
hann. „Hann vissi, hvað kvikmyndahús-
gestir vildu sjá. Hann vissi, að þetta
myndi falla þeim í geð, og hann vildi
ekki láta tækifærið ganga sér úr greip-
um.” Hann tók upp strokleður og byrjaði
að rífa það í tætlur. Enda þótt hann hafi
ekki verið vinur Engles, held ég, að
dauði hans hafi haft meiri áhrif á hann
en hann vildi viðurkenna.
„Ég kunni aldrei vel við hann, eins og
þú veist, Neil,” muldraði hann. „Manni
gat beinlínis ekki geðjast vel að honum.
Maður dáðist að honum ef til vill. Eða
þá að manni var illa við hann. En það
var erfitt að þykja vænt um hann. Það
var líka erfitt að kynnast honum. Hann
lifði á ævintýrum. Honum lá alltaf á.
Þessvegna drakk hann svona mikið.
Hann þurfti einhvern veginn alltaf eitt-
hvað til þess að æsa sig upp.”
„Hvað ertu að reyna að segja mér,
Joe?” spurði ég.
Hann leit á mig og henti strokleðurs-
ræflinum í bréfakörfuna. „Skilurðu það
ekki? Þessvegna kom hann hingað. Það
var ekki vegna þess að hann vissi um
Keramikos. Hann vildi lenda i ævin-
týrum. Og hann bjóst við því, að hér
myndi eitthvað koma fyrir, sem væri
þess virði, að það yrði kvikmyndað.
Þessvegna skrifaði hann þetta á blaðið.
Og þrátt fyrir kvalir hugsaði hann skýrt,
því að hann sá fyrir sér fyrirhugaða
kvikmynd. Hann vissi, að öllu var lokið.
Leiðinlegt, að hann skyldi missa af elds-
voðanum. Honum hefði þótt mikið til
þess atriðis konta.”
Hann þagnaði og leit sljólega á raf-
magnsofninn. „Það var honum ekki eðli-
legt að setjast niður við ritvél,” hélt
hann áfram. „Undir venjulegum kring-
umstæðum hefði hann talað. Hann elsk-
aði allt málskrúð. En hann vildi, að
sagan væri sögð þannig, að hann væri
söguhetjan. Hann varð að vera viss um,
að þú skildir það. Hann vissi að öllu var
lokið. Og hann undirbjó þetta, meðan
hann barðist gegnum snjóinn. Hann
vildi fá áheyrendur. Hann þarfnaðist
alltaf áheyrenda. Og hann vildi deyja,
þar sem hann sat við ritvélina með síg-
arettu lafandi út úr munninum, þar sem
hann var að vélrita nafn þitt undir fyrir-
sögnina. Það var þetta atriði, sem hélt
honum lifandi. Hann gat ekki þolað, að
þetta tækifæri færi til spillis. Hann varð
að vera viss um, að þú skrifaðir um Der-
ek Engles, hinn fræga leikstjóra.” Hann
sló hnefanum i lófa sinn. „Ef ég hefði
ekki verið sofandi, hefði ég getað náð
mynd af þessu atriði. Það hefði honum
þótt vænt um.” Hann þagnaði, uppgef-
inn efiir þessa óvenju löngu ræðu. Hann
nuddaði á sér neðri vörina. Ég held, að
hann hafi verið að gráti kominn. Því að
þótt honum hefði ekki þótt vænt um
Engles, hafði hann dáð hann sem leiks-
tjóra.
Ég fór að glugganum og leit út. Tungl-
ið var horfið bak við fjallið, og það var
orðið mjög dimmt. Himinninn var
þakinn skýjum. „Við verðum að fara,"
sagði ég. „Það virðist ætla að fara að
snjóa.”
„Heldurðu, að þú hafir það af?”
spurði hann. „Þú hefur ekki lifað neinu
sældarlífi síðustu tvo dagana.”
„Mér líður ágætlega,” sagði ég.
Hann fór út og vakti húsvörðinn.
Skíði okkar og fötin voru til þerris hjá
arninum. Áður en við héldum af stað,
læsti ég hurðinni að skrifstofu hótelstjór-
ans og skipaði honum að hleypa engum
inn. „Maðurinn, sem kom áðan, er dá-
inn,” sagði ég honum á ítölsku. „Við
komuni aftur eftir einn eða tvo tima og
tölum þá við hótelstjórann.”
Hann opnaði munninn og signdi sig.
Við gengum út I snjóinn. Mér fannst
mjög kalt að konia út úr hlýjunni. En
sólin myndi brátt fara að koma upp. í
austri skárust fjöllin upp i himininn, en
þar sást örla fyrir Ijósglætu. Vindurinn
næddi gegnum fötin.
Við fundum strax slóð Engles. Hann
hafði komið niður gamla slóð frá
Faloria. Hér og hvar sáust blóðblettir i
snjónum. Við gengum upp skógivaxna
brekku. Einu sinni stönsuðum við, þar
sem stór rauður blettur var í snjonum.
Þama hafði Engles spúið blóði. Eftir það
sást ekkert blóð. Skömmu síðar komum
við að stað, þar sem hann hafði sest og
hvilt sig og kastað þvagi. Þvagið var
blóði blandað. Þetta hefur fullvissað
hann um, að hann ætti ekki langt eftir.
Skíðaförin lágu í hlykkjum í snjónum.
Einu sinni fórum við framhjá öðrum
skíðaförum. Þau voru eftir tvo skiða-
menn, sem klifrað höfðu upp brekkuna.
Þetta voru áreiðanlega förin eftir Engles
og Keramikosá leiðinni til Faloria.
Það var tekið að birta og hæðardrögin
hjá Tondi di Faloria sáust bera við him-
ininn. Enda þótt Engles væri góður
skíðamaður, hafði hann farið varlega í
brekkuna. Nokkru siðar sáum við ástæð-
una. Hann hafði fallið, þegar hann hafði
reynt að snarstansa, það sáum við á
snjónum. Snjórinn hafði þyrlast upp
þarna, og það voru rauðir blettir I snjón-
um, eins og eftir blóðug föt. Þarna tók
Joe fyrstu myndina.
Eftir þetta varð hallinn meiri. Allt
benti til þess, að Engles hefði ekki gert
sér grein fyrir því, að hann var særður.
Slóðin var mun greinilegri núna, því að
snjórinn var harður og fastur í sér.
Stundum þurftum við að ganga á hlið
upp brekkuna. Við vorum nú komnir
undirTondidi Faloria, þegar við kom-
umst upp brekkuna. Fyrir framan okkur
blasti við hrikalegt landslag.
Engles hafði farið upp bratta brekku,
en á eftir honum sáust för Keramikosar.
42. TBL. VIKAN 19